De bezoekers kregen net als in Roeselare ook in Leuven nadrukkelijk de bal van de tegenstander. Zoals het sterkste Barcelona een aantal jaren terug heeft de ploeg van Stijn Vreven in grote delen van de wedstrijd 70, soms wel 80% balbezit. Maar de Kielse Ratten doen zo weinig met die bal eens ze in de zone van de waarheid komen. Achteraan kan je blijven breien, blijven tikken. Zolang er niemand aanspeelbaar is in de grote rechthoek van de tegenstander en de tegenpartij relatief eenvoudig de rangen gesloten kan houden, heb je simpelweg niets aan dat balbezit.

En in tegenstelling tot bij KSV Roeselare vorige week zitten er in de kern van OH Leuven wel degelijk een aantal aardige voetballers die gevaarlijk kunnen uitbreken als ze daar de kans voor krijgen. Xavier Mercier heeft nog steeds veel vista en snelle voetjes, Mathieu Maertens en Thomas Henry waren gesels voor de verdedigers van Beerschot en ook Olivier Myny voelde zich in zijn sas tegen de wijkende Bourdin en Prychynenko. Bij elke tegenstoot van de thuisploeg gingen de billen op de bank van de bezoekers open en toe. Twee van die scherpe counters leidden uiteindelijk ook de twee Leuvense goals voor de rust in. Kinderlijk eenvoudig werden het middenveld en de achterlijn van Beerschot uit verband gespeeld. Leuven had voor de pauze nauwelijks een bal geraakt, maar stond wel 2-0 voor.

Noem het een lesje in voetbalefficiëntie. Dat euvel kwam de voorbije twee wedstrijden al iets subtieler aan het licht, maar werd door OH Leuven wel héél pijnlijk in de verf gezet. Het nog zoekende Lokeren en het ontieglijk zwakke Roeselare konden Beerschot niet doen blozen. Het uitgekiende Leuven kon dat wel. Met een duidelijk strijdplan kan je dit Beerschot monddood maken. Vreven moet nu met zijn spelers en zijn technische staf op zoek naar antwoorden. Een déjà vu met het desastreuze competitiebegin van vorig seizoen. Toen is het allemaal goedgekomen. Afwachten wat het nu wordt…