BELGA
Regering schuift franstalige vicepremier naar voor als kandidaat-eurocommissaris
Het einde van een tijdperk: Reynders gaat naar Europa
Didier Reynders (MR) heeft zijn Europese topjob bijna beet. De federale regering schuift de vicepremier naar voor als kandidaat-eurocommissaris. Daarmee komt een einde aan twintig jaar ministerschap. Zijn partij moet op zoek naar nieuwe kopstukken, de federale formatie naar een nieuwe informateur. “We zien wel hoe dat de komende maanden allemaal georganiseerd wordt”, zegt Reynders zelf.
Het is hoe dan ook het einde van een tijdperk. Meer dan twintig jaar lang was Didier Reynders er altijd bij in de federale regering. In de volgende regering zal dat anders zijn. Dan zit Teflon Didier naar alle waarschijnlijkheid in de Europese Commissie.
Helemaal zeker is het nog niet. Er is een waterkansje dat kersvers commissievoorzitter Ursula von der Leyen - tot voor kort de Duitse collega van Reynders op defensie - zijn kandidatuur verwerpt. Of dat het Europees Parlement moeilijk doet bij zijn examen. Dat examen mag je vrij letterlijk nemen: een schriftelijke proef en dan een mondeling examen bij de Europarlementsleden in een hoorzitting. Elke keer zijn er wel enkele kandidaat-eurocommissarissen die een herexamen nodig hebben of er zelfs helemaal van tussen vallen. Maar Reynders kan bogen op bakken ervaring, dus dat zou moeten lukken.
En zijn vertrek zal sowieso nog een staartje krijgen in België. De Kamercommissie Buitenlandse Zaken wil zich buigen over de procedure. Ja, de benoeming is in principe het domein van de federale regering, maar deze federale regering is ontslagnemend en heeft na 26 mei nog amper 38 zetels van de 150. Qua democratische basis is dat wankel. Al kan een regering in lopende zaken benoemingen doen als die “hoogdringend” zijn. En aangezien die deadline hoop en al anderhalve dag later lag, valt dat perfect onder die definitie, klinkt het bij premier Charles Michel (MR).
N-VA is alvast niet opgezet met het manoeuvre. “Deze federale regering, die geen enkele democratische legitimiteit heeft, begint steeds meer te lijken op een uitzendkantoor voor ministers in lopende zaken”, sneert fractieleider Peter De Roover. “Bovendien gaat na het voorzitterschap van de Raad van Europa voor Charles Michel, opnieuw een topfunctie naar een Franstalige politicus, en niet naar een Vlaming.”
Al is die verontwaardiging vooral voor de tribunes, klinkt het binnen de regering. “Natuurlijk is N-VA geraadpleegd door de premier.” De premier zelf verdedigt zich door te zeggen dat er “het minst tegenstand is tegen Didier Reynders”.
Voor Reynders zelf is het een bekroning van zijn lange politieke carrière. “Als je die moet samenvatten, is dat toch vooral onder de hoofding overlever”, zegt politicoloog Carl Devos (UGent). “Reynders draait al heel lang mee op de tweede lijn, met een enorm netwerk en bakken invloed. Maar wat hij echt wilde, regeringsleider worden, is hem nooit gelukt.”
Hij was nooit de man van de grote dossiers. Tekenend is dat zijn bekendste verwezenlijking een wet op fiscale amnestie is, waarbij mensen hun zwart geld tegen een gunstig tarief kunnen wit krijgen. “Reynders is vooral een fixer, de man waarmee je zaken kunt doen”, zegt Devos. “En had - zeker in Vlaanderen - de negatieve reputatie dat hij enkel voor zichzelf reed.”
Het zal Reynders allemaal worst wezen. Hij zag al enkele keren heel publiekelijk zijn Europese exit door de neus geboord. Nu kan het (bijna) niet meer mislukken.
De laatste doet het licht uit
Alle achttien poseerden ze fier bij het aantreden van Michel I. Vandaag zijn nog maar zes van hen minister in deze regering zonder duidelijkheid over een nieuwe baan.
Eerste rij
Didier Reynders (MR)
Toen: minister van Buitenlandse Zaken.
Nu: vooralsnog minister van Buitenlandse Zaken en Defensie maar voorgedragen als Eurocommissaris.
Jan Jambon (N-VA)
Toen : minister van Binnenlandse Zaken.
Nu: Vlaams formateur.
Charles Michel (MR)
Toen : premier.
Nu : vooralsnog premier, maar toekomstig voorzitter Europese Raad.
Kris Peeters (CD&V)
Toen: minister van Werk en Consumentenzaken.
Nu: Europarlementslid.
Alexander De Croo (Open VLD)
Toen: minister van Telecom en Ontwikkelingssamenwerking.
Nu: minister van Financiën.
Tweede rij
Steven Vandeput (N-VA)
Toen: minister van Defensie.
Nu: burgemeester van Hasselt en Vlaams Parlementslid.
Willy Borsus (MR)
Toen: minister van Middenstand en Landbouw.
Nu: minister-president Wallonië.
Daniel Bacquelaine (MR)
Toen: minister van Pensioenen.
Nu: minister van Pensioenen.
Koen Geens (CD&V)
Toen: minister van Justitie.
Nu: minister van Justitie.
Maggie De Block (Open VLD)
Toen: minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken.
Nu: minister van Volksgezondheid, Sociale Zaken, Asiel en Migratie.
Johan Van Overtveldt (N-VA)
Toen: minister van Financiën.
Nu: Europarlementslid.
Marie-Christine Marghem (MR)
Toen : minister van Energie.
Nu: minister van Energie.
Jacqueline Galant (MR)
Toen : minister van Mobiliteit.
Nu: Waals Parlementslid.
Derde rij
Hervé Jamar (MR)
Toen: minister van Begroting.
Nu: gouverneur van Luik.
Vierde rij
Theo Francken (N-VA)
Toen: staatssecretaris voor Asiel en Migratie.
Nu: Kamerlid.
Bart Tommelein (Open VLD)
Toen: staatssecretaris voor Bestrijding Sociale Fraude, privacy en de Noordzee.
Nu: burgemeester Oostende en Vlaams Parlementslid.
Pieter De Crem (CD&V)
Toen: staatssecretaris voor Buitenlandse Handel.
Nu: minister van Binnenlandse Zaken.
Elke Sleurs (N-VA)
Toen: staatssecretaris voor Gelijke Kansen, Wetenschapsbeleid en Armoedebestrijding.
Nu: Vlaams Parlementslid.
