Met elke lachband-lach van ‘Lili en Marleen’ komt de troost van het nog even samen zijn

Ik bevind me in een hotelkamer die niet de mijne is. Liggend met het witte donsdeken opgetrokken tot aan haar kin, trekt ze me in een omhelzing. Haar snelheid en kracht verrassen. Ze kust me, dat tikkeltje te lang en dat tikkeltje te nat. Zachtjes duw ik haar van me af, wrijf mijn aangedampte brilglazen en in één beweging ook mijn doorweekte wang schoon – dat laatste zo onopvallend mogelijk – en loop dan maar naar het raam. Met mijn neus tegen het glas aangedrukt en mijn nek 90 graden gestrekt, kan ik de zee zien. Een rood schip vaart en meeuwen vliegen. Ze hebben niet gelogen; een kamer met zijdelings zeezicht is het. 

Ik zeg: ‘Ik zie de zee.’ Mijn moeder-te-bed beaamt met een enthousiast ‘Ja’ en mijn vader, die met zijn kromme rug naar het raam recht op een stoel zit, antwoordt: ‘We zitten hier goed.’ Een soort van fierheid klinkt door in zijn stem. Dan en plots grijpt hij naar zijn buik, trekt een grimas die enkel past bij pijn en zegt: ‘En lekker gegeten dat ik heb. Maar veel. Te veel.’ ‘Allee pépé,’ reageert hun oudste kleinzoon, een man van 18 jaar, die als geen ander van die kubussen in hun plooi kan draaien en geen moment op deze korte trip van hun beider zijde zal wijken, ‘ik heb al weer honger.’ Mijn vader, mijn moeder, de kleinzoon en ik lachen luid, daar in die hotelkamer voor één nacht aan zee.

Alsof perfect getimed, lacht de lachband op de televisie simultaan met ons mee. Alle vier onze hoofden worden naar het scherm, hoog aan de kale muur hangend, gezogen. Een man die ik ken als Oscar uit F.C. De Kampioenen drinkt water uit een tuinslang. Net op dat moment komt een vrouw met haar handen bij voorbaat al in de zij voorbij. Terwijl ze vraagt waarom hij zoals elke normale mens geen water uit een glas kan drinken, slaan haar wenkbrauwen en mondhoeken op hol. De man kijkt bijzonder betrapt en weet nog net uit te brengen dat hij erg grote dorst heeft. De lachers op de lachband besterven het.

In de hotelkamer wordt het volgende half uur haast in stilte en kijkend naar Lili en Marleen doorgebracht. Ook al loopt de show al van in de jaren 90; het is mijn eerste keer. Enkel mijn moeder praat er af en toe wat tussendoor. Daarbij lijkt ze te antwoorden op vragen die niet gesteld worden. Dat ze wat uitgekeken zijn op F.C. De Kampioenen en dat ze deze zomer Lili en Marleen hebben ontdekt. Dat de verhalen fijn in elkaar zitten en dat ze de acteurs echt goed vinden spelen. Volgens mijn moeder vindt mijn vader dat alles dus ook maar hij zegt niks. En ook ik ben stilgevallen. Heel veel tijd heeft ze niet meer hier en de zee zien, dat was haar wens. Met elke lachband-lach komt het besef. En daarbij de troost van het nog even samen zijn. Soms is het werkelijk niet meer dan dat.