Jordy stierf 3 jaar geleden in tentje in Gent, ex-begeleidster: "Maatschappij laat jongeren op dool nog steeds vallen"

Het was een hard verdict om vier jaar geleden 18 jaar te worden in de onderbezette en ondergefinancierde jeugdzorginstellingen. Alle "zorg" die tot voor die verdomde meerderjarigheid moest gegeven worden, kon vanaf dan samengevat worden in één woord: gunstmaatregel. 

Alles wat je fout – anders - deed voor je 18e werd nog een beetje met een mantel der verzekerde subsidie bedekt. Eens 18 jaar, dan werd bij elk foutje, elk gedragsprobleem, elke verkeerde stap de term gunstmaatregel als een donkere wolk boven je hoofd gehouden. 

In januari van dat jaar werd je 18 jaar, en dus iemand onder de gunstmaatregel. Je mocht blijven, maar dat verblijf kon eenzijdig worden opgezegd. Dat maakte je hen ook niet moeilijk, je hield je aan nog weinig regels - je had door te verjaren ook je vrijheid geroken. Niemand kon je nog dwingen om naar school te gaan. Niemand kon je zeggen om hoe laat jij thuis moest zijn. Ik moet zeggen "binnen", om hoe laat je binnen moest zijn. 

Het spijt me dat ik net in die periode ook tot dezelfde conclusie kwam; niemand kon me daar dwingen om die regels toe te passen. Niemand kon me verplichten om daar te werken en bijna elke avond huilend naar huis te rijden omwille van frustratie en pure onmacht. Maar ik kon ergens naartoe. Jij ging naar huis, liet je me weten, want uiteindelijk had nog nooit iemand gezegd dat dat een optie was. 

Maar na achttien jaar is dat niet echt meer een thuis en de dingen draaiden helemaal anders uit. Jij, die dacht om daar minder regels te vinden, werd er geconfronteerd met andere regels en andere wetten. Het voelde niet echt beter. Je liep er vast en je kon er niet meer blijven, maar je mocht ook niet meer terug.  

Je raakte buiten de muren van het georganiseerde leven in de maatschappij verdwaald. Je had noch de kennis noch de middelen om te vinden wat je nodig had. Ik probeerde je te volgen, maar ik verloor contact. Het is een totaal ongekend probleem eigenlijk, contact houden met iemand die dak- en thuisloos is. 

Jouw dagindeling was zo anders dan de mijne. Ik ging slapen toen jij pas wist waar je een bed kon vinden. Een telefoon hebben was al iets, maar je wist niet wanneer je die kon opladen. Soms verloor je hem en daarbij ook al je contacten. Dan was sociale media de oplossing, in het geval dat je toegang had tot een computer of wifi. 

Ik wist op de duur te weinig concrete dingen. Contact onderhouden kostte ons allebei heel veel energie. En als we elkaar dan vonden, was er ondertussen in jouw leven al zoveel gebeurd. Ik werd geen regelmatig contact meer, maar een noodoplossing. 

Dat begon bij mij te wringen, de paniekerige telefoontjes om tien uur ’s avonds over ergens aan een station staan zonder te weten waar je terecht kon voor nachtopvang. Het was dringend want ze sloten bijna de deuren. Met googlemaps in de hand riep ik "links en rechts", want door de zwakke verbinding viel je regelmatig weg. Je had geen simkaart toen, dus ik kon niet bellen.

Je laatste sms (van alweer een ander nummer, van alweer een nieuwe beste vriend voor het leven) was hoopvol. Je was in een ziekenhuis en je wou hulp aanvaarden.

Dat was in juli 2016. Exact elf maanden nadat de gunstmaatregel voor je op was. In die elf maanden heb je minstens op 7 verschillende plekken gewoond en passeerde je langs 13 verschillende zorgdiensten. 

Drie jaar geleden in augustus hebben ze je gevonden. In een tent, alleen.

Was je nog maar wat langer zeventien gebleven.

Ik werk niet meer in de jeugdhulp. Ik weet niet hoe het nu is en of er dingen veranderd zijn. Maar jouw verhaal raakte vele mensen. Ik ken twee prachtige initiatieven die omwille van jouw dood zijn ontstaan; Shelter vzw in Aalst en NE(S)T vzw in Gent.

Die vrijwilligers doen ongelooflijk belangrijk werk. Ze proberen het gat te vullen dat na de jeugdhulp ontstaat. Maar ik vind het vreselijk dat ze moeten bestaan. Dat ze letterlijk levens moeten redden. Dat er vandaag dergelijke privé-initiatieven nodig zijn omdat onze maatschappij jonge mensen zomaar los laat, zomaar laat vallen.