Deze ouders kijken niét uit naar 2 september: “Niemand brengt zijn kind graag naar het bijzonder onderwijs”

Nele, mama van Maurice (4): “Ik kijk absoluut niet uit naar het nieuwe schooljaar, en de reden daarvoor is heel eenvoudig: mijn man staat zelf in het onderwijs en is dus de volledige grote vakantie thuis. Wij hebben samen een zoontje van 4 en ik ben zwanger van ons tweede kindje, dat verwacht wordt in februari. Voor we een kindje hadden vond ik 1 juli vreselijk: het idee dat mijn man 2 maanden zalig niets kon doen en ik wel moest werken (met uitzondering van mijn drie weken vakantie natuurlijk): vreselijk. Hij kon elke ochtend zalig blijven liggen, had geen verplichtingen. Stikjaloers was ik.

Nu Maurice er is, is het echter helemaal anders. Vanaf 1 juli start de vakantie voor mij eigenlijk ook al: ik kan elke ochtend enkel en alleen aan mijzelf denken! Geen rush meer om ons klaar te maken: ik sta op, ontbijt op mijn gemak (in alle rust en stilte want een ochtendmens ben ik absoluut niet) en vertrek zonder alle heisa en drukte nog veel vroeger naar mijn werk ook, waardoor ik ’s avonds ook op tijd kan stoppen. Mijn man doet de boodschappen, zorgt dikwijls voor het eten, stofzuigt en doet de was. Ik kan ‘s avonds zonder schuldgevoel gaan sporten omdat mijn man zijn beweging overdag al heeft gehad (fietsen, lopen …). Mijn hart loopt over van liefde als ik zie wat hij allemaal met Maurice doet: kamperen, gaan zwemmen, fietstochtjes maken. Ze hebben de tijd van hun leven. Zelf geniet hij uiteraard ook nog van zijn vakantie want Maurice gaat 2 dagen per week “op kamp” met al zijn vriendjes. 

Ik kijk dus niet zo hard uit naar 2 september want dat wil zeggen: elke ochtend snel snel snel ontbijten terwijl ik mijzelf en Maurice klaarmaak. Na het werk nog om boodschappen omdat mijn man na de schooluren nog zwem- en sportles geeft. Mij schuldig voelen omdat Maurice bijna elke dag van de week naar de voor- en naschoolse opvang moet (terwijl hij dat zelf helemaal niet erg vindt). De was en de plas zijn opnieuw voor ‘s avonds. Kortom: drukte, hectiek en rushen. Laat de vakantie dus nog maar even duren.”

An, mama van Renske (11) en Nette (7): “Mijn jongste dochter heeft ass en zal vanaf september naar een andere school gaan (type 9 onderwijs) waar ze zich beter zal voelen en beter begeleid kan worden. Mijn oudste gaat naar het zesde leerjaar en ikzelf werk fulltime in een kinderdagverblijf. Het is sowieso al elk schooljaar stressen om de kinderen te gaan halen en te brengen. Mijn uren zijn wekelijks verschillend: soms begin ik om 7u ‘s ochtends, wanneer ik met de late shift sta moet ik werken tot 18u ‘s avonds. De voorbije jaren is dat steeds gelukt, maar dit jaar ligt het anders. Nu wordt Nette immers met de bus opgehaald en weer naar huis gebracht. Wat voor vele ouders een luxe is, is voor mij een ramp met mijn werk. Ik probeerde op het werk al met mijn verantwoordelijke te praten om een tijdje vaste uren te werken tot het thuis allemaal vlot verloopt, maar botste daar jammer genoeg op een negatief antwoord. Ik ben dus al de hele zomer naar oplossingen aan het zoeken. Ik moet niet alleen rekening houden met Nette die ass heeft, maar haar zus is er uiteraard ook nog. En dan spreek ik nog niet over het financiële plaatje: ik vrees dat ik ga werken om alle rekeningen van de opvang te kunnen betalen. 

Naast de praktische problemen is er natuurlijk ook nog de emotionele kant van de zaak. Niemand brengt zijn kind graag naar het bijzonder onderwijs. Als mama breekt je hart. Zeker omdat Nette er zo ‘gewoon’ uitziet ... Maar achter dat schattige gezichtje zijn er veel problemen en moeilijkheden waar wij (en ook de zus) vaak moeten tegen vechten. En dat het vaak ook heel zwaar is, dat zie je natuurlijk niet. Nu Nette naar een nieuwe school gaat, gaan er veel veranderingen zijn voor haar. En dat gaat natuurlijk ook voor veel problemen zorgen. De overgangsfase zal niet alleen zwaar worden voor Nette, maar ook voor ons. Ik kijk dus absoluut niet uit naar het nieuwe schooljaar.”

Karen, mama van Amber (10) en Jens (8): “Als alleenstaande moeder van 2 kids kijken de oudste en ikzelf niet uit naar school. De jongste wel, die vliegt door het leven als God in Frankrijk. De oudste heeft problemen met omgaan met anderen, snapt de sociale regels niet, heeft dyslexie en kan niet volgen met lezen waardoor ze ook tijdens toetsen van de andere vakken problemen heeft. Ze gaat 1 keer per week naar de logopedist, 1 keer naar de psycholoog, volgt 1 avond dactylo en doet 1 maal per week aan sport. Daarbij besteden we elke dag nog een 2-tal uren aan het maken van haar huiswerk. De jongste doet 3 keer per week sport en heeft een match in het weekend. Zelf werk ik in shiften van 12 uur, doe ik 1 à 2 maal per week aan sport in clubverband (als ik het geregeld krijg) en ga ik 1 keer per week naar de psycholoog en 1 maal in de 2 weken naar de kinesist.
De kinderen gaan om de 14 dagen een weekend naar papa. Daarnaast probeert hij op woensdag 1 kind naar een hobby te doen omdat die dag alles samenvalt op verschillende locaties. Ik heb veel geluk dat mijn mama veel inspringt. Mijn papa is overleden, en schoonouders weigeren te helpen. De dagen dat ik werk doet ze hen naar school, haalt ze hen weer op en zorgt ze voor eten, huiswerk, hobby’s ... Ze past haar werkuren waar mogelijk aan aan mijn uren, zodat we 99% van de tijd het wel opgelost krijgen.

Ik heb liever vakantie, dan zijn de kids immers eerlijk verdeeld tussen mij en mijn ex - ieder de helft - rekening houdend met de optie dat ze tijdens “mijn” tijd op kamp kunnen moesten ze dat willen. Maar dat is geen verplichting. In de vakantie hebben we tijd om samen iets te doen (film, gezelschapsspel, samen koken, sporten, uitstap,...) zonder de stress van huiswerk, eten en slapen.

Het ligt voor de hand om te zeggen dat ik dan maar wat activiteiten moet schrappen. Maar, de jongste moet niet gestraft worden omdat de oudste meer zorg nodig heeft. En ook de oudste verdient een sport bovenop de therapieën. Ze is uiteindelijk ook nog steeds een kind dat plezier moet kunnen maken. Daarnaast zorgt het nieuwe schooljaar ervoor dat ik minder qualitytime kan spenderen met mijn kinderen. Ik zie hen veel minder, ondanks het feit dat ik door mijn shiften 4 dagen werk en 4 dagen thuis ben. En dan spreken we niet over alle bijkomende kosten, de extra was en de ochtendrush om iedereen volledig gepakt en gezakt en veilig met de fiets op school (en werk) te krijgen ...”

Kelly, mama van Mathis (12): “Mathis is 12 jaar en gaat komend schooljaar al naar het 3e middelbaar. Dat is dus 2 jaar sneller dan normaal. De lagere school liep voor hem niet echt van een leien dakje en het was vaak zoeken naar wat voor hem de juiste aanpak was. Nu, na 2 jaar middelbaar, gaat alles relatief goed.

Onze 12-jarige zal tijdens de komende 6 maanden echter studeren vanop afstand. Wij maken elke zomer sinds hij 14 maanden is een mooie reis. Het idee om een echt lange trip te maken speelt dus al langer.  Daarom kijken we ook niet uit naar 2 september. Na 2 maanden relax te reizen komt er nu toch wel een ‘verplichting’ op ons pad. We kregen toelating van zijn school om deze wereldreis te maken, en in maart zal hij terug inpikken op school. Hij heeft dan nog 2 examenperiodes voor de boeg, wat in principe genoeg is om zijn jaar succesvol te voltooien. Mathis zal via zelfstudie studeren. Dat gaat, want tegenwoordig bestaan al zijn schoolboeken ook digitaal. Tijdens onze reis houden we contact met zijn school via Smartschool. Mocht het uiteindelijk toch blijken dat het te hoog gegrepen is om alles zelf onder de knie te krijgen, dan is een jaartje dubbelen nog geen drama. Hij zal tijdens de komende 6 maanden sowieso verschrikkelijk veel andere dingen opsteken.”