Wasilewski, tien jaar na de gruwelijke tackle: “Er zitten nog negen schroeven en een metalen plaat in mijn kuit”

De beelden van de ravage staan op het netvlies van zowat iedereen gebrand. In de topper tussen Anderlecht en Standard van 30 augustus 2009 gaat Axel Witsel net voor het halfuur vol op het onderbeen van Marcin Wasilewski staan. Het verdict: een dubbele open beenbreuk en ei zo na einde carrière. Zo ver kwam het niet, maar met het grote litteken moet de Pool - nu 39 en spelend voor Wisla Krakau - leren leven.

“In mijn rechterkuit zit een grote schroef”, vertelt de flankverdediger aan La Dernière Heure. “Verder zitten er nog acht kleinere schroeven en een metalen plaat. Ik voel nog altijd een soort van stijfheid op de plek waar ik geopereerd ben. Iedere keer ik opsta, moet ik vijf minuten lopen of oefeningen doen om dat gevoel te doen verdwijnen. De eerste stappen zijn elke keer lastig. Maar ik heb ermee leren leven.” Witsel heeft hij sinds een match tegen Zenit van 2012 niet meer gezien. De twee schudden elkaar toen de hand - Wasyl op aandringen van het bestuur van paars-wit. “De zaak ligt nog altijd zeer gevoelig”, wil de Pool er voorts maar weinig over kwijt. 

Over de club van zijn hart, Anderlecht, heeft hij een pak meer te vertellen. “Als ik terugdenk aan die ovaties in de 27ste minuut, word ik ontroerd.” En nog steeds volgt hij de Brusselaars op de voet. “Vooral via Instagram. We zijn heel slecht gestart. Ik zag de match tegen KV Mechelen. Eén volledige helft met een man meer voor eigen publiek, en toch niet kunnen scoren... Maar toen ik bij Leicester speelde en Kompany na de matchen tegen City sprak, voelde ik al dat hij een soort passie had voor Anderlecht. Al schrok ik toen ik hoorde dat hij er speler-manager zou worden.” 

Voor Wasilewski is de deur van Anderlecht niet helemaal gesloten. “Zeg nooit nooit. Ik zou niet weten in welke functie, maar het zou mooi zijn. Ik ken de nieuwe voorzitter (Marc Coucke, red.) niet, maar Sporting is en blijft mijn tweede thuis. Ik heb ook zeven jaar van mijn leven doorgebracht in België. Ik kom superlatieven tekort om jullie land te omschrijven. Ik mis België, maar ooit zal ik terugkomen.”