Alex Agnew werd vroeger gepest op school: “Humor heeft mij gered”

“Ik heb er massa’s. Ik heb een enorm ego, wat betekent dat je mij ook gemakkelijk onderuit kunt halen”, meent hij. “Dat is het gevolg van onzekerheid. Ik ben er heilig van overtuigd dat je blijft wie je als kind al was. Je bouwt er alleen een façade rond om er beter mee om te kunnen gaan. Maar de mensen die de juiste knop induwen, katapulteren je in twee seconden terug naar dat onzeker manneke dat je vroeger was. Artiesten zijn meestal de zwakste persoonlijk­heden die je je kunt voorstellen. Ze hebben adoratie nodig van de hele wereld om zich een klein beetje goed te kunnen voelen.”

Dat kan hij ook teruglinken aan zijn eigen leven. “Op school werd ik gepest. Ik was zo’n typisch mager manneke met een brilleke dat strips las en door het raam keek en zat te fantaseren. Tot mijn 16de droeg ik kleren die mijn mama voor mij kocht. Dus ik was ‘den diejen’. Maar wat mij redde, was mijn humor. Ik deed mensen lachen. Ik slaagde erin om grappen te maken over de bullebak van de klas en zelfs zijn eigen vrienden aan het lachen te brengen. Daardoor was ik nooit een volledige zwakkeling. Iedereen had zoiets van: die is wel scherp, je moet wel oppassen wat je zegt. Comedy kun je vergelijken met karate: je leert iemand onderverdelen in drukpunten, je analyseert waar zijn zwakke plekken zitten. Zo kon ik mezelf verdedigen.”