Haddouchi zit in een gevangenis van de Syrische Democratische Strijdkrachten, zo meldt De Morgen vandaag. Samen met zijn echtgenote Julie Maes (32) werd hij door de Koerdische troepen opgepakt na de slag om het laatste IS-bolwerk Baghouz.

‘Er liep hier een Belg rond. Hij liet zich Abou Souleiman al-Belgiki noemen. Zijn specialiteit: mensen hun hoofd afhakken. En hij drong er telkens bij de lokale bevolking op aan om naar die onthoofdingen te komen kijken op het centrale marktplein in Raqqa.’ De Syrische advocaat en lid van de stadsraad Ibrahim al-Faraj deed de opmerkelijke onthullingen over Haddouchi vorig jaar in september toen hij in Raqqa een Belgische delegatie ontving.

Volgens Ibrahim al-Faraj was Anouar Haddouchi, ­samen met een Brit genaamd ­George al-Britani, verantwoordelijk voor een onwaarschijnlijk aantal van 110 onthoofdingen. ‘De eerste keer vonden er 87 onthoofdingen plaats, nadien nog eens 17 en ­later nog eens 5 of 6.’ De Belgische terrorist zou er een bevoorrechte status hebben gehad. Hij genoot aanzien bij IS, en werd ­gevreesd door de lokale bevolking die verplicht moest toekijken. ‘Hij liet vers eten aanrukken uit restaurants en dronk geperst fruitsap. Een heus privilege in oorlogstijd’, klinkt het.

Haddouchi was in de zomer van 2014 met zijn vrouw Julie Maes (31) en hun twee kindjes richting Syrië vertrokken. Voordien woonde het gezin uit Schaarbeek in het Engelse Birmingham.

Onze veiligheidsdiensten namen destijds akte van de opvallende getuigenis vanuit Raqqa. Het federaal parket onderzoekt al geruime tijd de ‘Belgische beul’. Haddouchi wordt door het Belgische gerecht beschouwd als mede­financierder van Europese aanslagen. Hij opende destijds een rekening waarop geld gestort werd, bestemd voor terroristen Abdelhamid Abaaoud en Mohamed Abrini (de beruchte 'man met het hoedje'). Die laatsten zijn mee verantwoordelijk voor de bloedbaden in ­Parijs en Brussel.

Honderd procent zekerheid over wie schuilgaat precies achter de naam Abou Souleiman al-Belgiki, de beul, is er evenwel niet. Verschillende strijders hanteerden immers een gelijkaardige kunya of strijdersnaam.