De feiten vonden afgelopen nacht plaats in de West-Vlaamse gemeente Avelgem, bij Kortrijk. Een interventieploeg van de dienst 112 werd er opgeroepen om ter plaatse te gaan bij een incident. Terwijl de ambulanciers hulp verleenden aan het slachtoffer, werden ze aangevallen door een negentienjarige jongeman. “Hij ging plots door het lint en had het op onze hulpverleners gemunt”, zegt diensthoofd Dominiek D’haene. “De dader is geïdentificeerd door de politie en meegenomen voor verhoor. Hij zal moeten opdraaien voor alle kosten.”

De negentienjarige sloeg de voorruit van de ambulance in, waardoor een tweede ziekenwagen ter plaatse moest komen. De dader liep eerst weg, maar werd later teruggebracht door zijn vrienden.

De hulpverleners zelf kwamen er met de schrik van af, maar het voertuig kan voorlopig niet meer de baan op. “We kunnen de ziekenwagen momenteel niet meer inzetten, de schade is te groot.”

(lees verder onder het Facebook-bericht)

Maandelijkse kost

D’haene betreurt de feiten. “Onze hulpverleners, maar ook diensten als de brandweer, komen steeds meer in aanraking met zowel verbale als fysieke agressie. Het is maandelijkse kost geworden.” Afgelopen week nog in Brussel, daar werden in een paar dagen tijd brandweerlui aangevallen. Eerst gooiden jongeren met kasseien naar blussende brandweermannen, een paar dagen later sloegen ze een brandweerman een tand uit.

Volgens het diensthoofd in Avelgem is het probleem stilaan een maatschappelijke tendens, ook in niet-grootsteden. “Een tijd geleden hebben we besloten om altijd kogel- en steekwerende vesten in de ambulances te leggen. Elke dienst beslist dat voor zichzelf, maar bij ons is het een standaardprocedure geworden om de veiligheid van onze mensen te garanderen. Als zelfs een landelijke dienst daarin investeert, zit je toch met een serieus probleem?”

Straffeloosheid

Wat mensen bezielt om hulpverleners fysiek te lijf te gaan? “Er zijn tal van situaties waarin dat voorvalt. Soms komen we bijvoorbeeld ter plaatse na een vechtpartij en moeten we een slachtoffer dat op de grond ligt, eerste hulp bieden. De andere partij denkt dan, vaak onder invloed van alcohol of drugs, dat we kant kiezen en richt zijn agressie tot ons. Zonder dat we het willen, worden we als het ware een onderdeel van het gevecht.”

Ook de impact van dergelijke incidenten wordt volgens de hulpverleners onderschat. “Onze jobinhoud is niet meer dezelfde. Dat zorgt voor minder motivatie en mensen die afhaken. Ook de gevolgen voor de bevolking zijn voelbaar: één ziekenwagen minder betekent minder middelen om ons werk goed te doen.”

Volgens D’haene ligt de bal in het kamp van justitie. “Ik doe een warme oproep naar de overheid om dit probleem eens serieus onder de loep te nemen. Nu komen de daders hier veel te gemakkelijk mee weg, er heerst straffeloosheid. Ze moeten opdraaien voor de kosten, en dat is alles. Een werkstraf zou alvast beter zijn.”