“Ik heb maar één doel: world domination”: Eline De Munck stelt collectie businesswear voor in New York

“Waar is er hier een gym?” Eline De Munck heeft er net een transcontinentale vlucht van acht uur naar New York op zitten, en een slopende wachtrij bij de strenge Amerikaanse douane. Maar geen rust voor de rustelozen. “Ik wil scherp staan voor de fotoshoot morgen.” Die discipline en drive zijn tekenend voor de onderneemster. Ook op de dag zelf is ze een en al focus. Om halfzes ’s morgens zit ze al in de make-upstoel, en ook tijdens het locatiehoppen – in sneltempo passeren we een hotdogkraam op Fifth Avenue, een ondergronds metro-station en het iconische Radio City Hall – onder een loden zon en een immense tijdsdruk (er is zelfs geen tijd om iets te eten) verliest Eline haar humeur niet. Alleen wanneer de make-upartiest – nochtans iemand die samengewerkt heeft met sterren als Gwyneth Paltrow en Johnny Depp – het wat te bont maakt, heeft ze moeite om vriendelijk te blijven. “Professioneel zijn is voor mij het minimum”, ontlaadt ze achteraf op het tuinterras van een charmant koffiehuisje in Brooklyn. Die no-nonsense- en directe aanpak heeft Eline ver gebracht. Tal van BV’s dragen een creatie van Odette Lunettes, het brillenmerk dat ze vier jaar geleden oprichtte. Ook Europees president Charles Michel, superster Dua Lipa en Hollywoodacteur Jamie Foxx zijn fan. Vorig jaar werden haar ontwerpen geshowd op de catwalk van modeontwerper Ozwald Boateng (ex-Givenchy) tijdens de modeweek van New York. De link met de Amerikaanse metropool, als achtergronddecor van de shoot voor haar tweede DEUX-collectie, is dus niet eens zo vergezocht.

“Nee, het is veel te onpersoonlijk, te gericht op de korte termijn. Neem nu die make-upartiest. Je voelt toch ergens aan dat hij niet echt gepassioneerd is door wat hij doet. Net zoals zovelen komt hij gewoon naar New York om zo veel mogelijk geld te scheppen. En dat is niet wat ik wil. Odette Lunettes, en DEUX, gaan totaal niet over geld en valuta. Eerder over iets neerzetten, iets kunnen betekenen voor mensen en hen een goed gevoel geven over hoe ze erbij lopen. Op het vliegtuig naar hier zag ik twee mensen met een bril van ons aan. Ik gaf hen een compliment, en je moest ze eens zien glunderen. Dát maakt mij nog altijd het gelukkigst.”

“Ik heb maar één doel: world domination. Dat kan een utopie zijn, en mensen moeten, net zoals jij nu, altijd heel hard lachen als ik dat zeg. Het is ook best lachwekkend. Ik heb het gevoel dat we ons in België meestal het liefst zo klein mogelijk houden. Iedereen denkt van: ‘Oeioei, Jamie Foxx een bril opsturen? Die gaat dat toch niet dragen.’ Ik denk dan: je kan maar proberen en dan zie je wel hoever je komt. Durf te geloven in jezelf.”

“Ik heb dat altijd al gehad. Mijn mama was met tien thuis, en zeven van hen zijn ondernemers. Mijn ouders waren
zelf ook hardwerkende mensen. Mijn mama was bejaardenverzorgster en deed pedicure in bijberoep. Papa was
directiechauffeur bij BASF. In mijn omgeving heb ik altijd gezien dat je niets voor niets krijgt. Ik moest ook altijd hard werken op school. Studeren ging niet vanzelf, en dan deed ik ook nog eens muziekschool, voordracht, judo, atletiek, dansles, klarinet, zangles, de scouts … Elke avond van de week had ik iets te doen. Door te werken ben je gedisciplineerder. Dat zit er bij mij ingestampt. Een dag nietsdoen? Dan word ik knettergek.”

“Als ik denk aan kleding van een businessvrouw, zie ik een driekwartrok, transparante kousen eronder, een wit hemd en een blazer. Als ik denk aan een man in businesswear, zie ik een strak pak. Ik wil laten zien dat er stijlvolle outfits bestaan voor de werkende vrouw, zonder dat het te sexy is. Ik dacht vroeger ook dat sexy kort en bloot was, maar dat is het verre van. Sexy is iets heel stijlvols dragen waardoor iemand zich omdraait en denkt: amai, die ziet er goed uit. En dat kan zelfs met een rolkraagtrui zijn. Vrouwen moeten hun persoonlijkheid kunnen uitdrukken door hun kledingstijl.”

“Ik denk dat vrouwen soms zelf zo denken. ‘Ik mag niet te opvallend zijn, want ze zullen me niet serieus nemen.’ Dat is pertinent onwaar. Als je je goed voelt in wat je draagt, straal je dat ook uit. Businesswear hoeft ook niet
in een hokje te zitten. Daarom heet de collectie DEUX; je bent niet alleen ondernemer, je bent ook mama, vriendin, dochter, zus, partner ...”

“Natuurlijk. Al vind ik dat niet erg. Ik hou wel van een verrassingseffect. Ach, laat ze maar denken. Ik weet wel beter. Ik heb het geluk gehad dat ik tien jaar voor de tv mogen werken heb. Niet alleen was dat een grote speeltuin, ik was ook een kleurrijk figuur. Je was ofwel voor me ofwel tegen me. Er was geen middenweg. Ik heb daardoor een olifantenvel gekweekt, waardoor ik hard werk om te staan waar ik sta. Ik wil mezelf constant bewijzen.”

“Eigenlijk was ik toen ook al een soort ondernemer, achteraf gezien. Ik heb al mijn clips uit eigen zak betaald en ik maakte toen al volledig mijn eigen keuzes. Ik liet me niet in een vakje duwen door de muziekmaatschappij. Ik was het die met Allison Scott (vrouw van Sean Dhondt, red.) wilde kussen in een clip, of als een zalm verkleed door Tokio wilde rondlopen. Ellektra, dat was voor mij spelen en mijn grenzen opzoeken. Alleen kwam dat verkeerd over bij het publiek. ‘Dom’ was een woord dat toen heel erg aan mij plakte, net zoals ‘stoeipoes’. Ik had niet door dat ik dat zelf in de hand werkte. Bij mij vertrok dat van iets moois, maar dat kwam bij veel mensen aan als iets heel lelijks.”

“Door ermee te stoppen en op een bepaald moment niet meer in de media te komen. Ik had behoefte aan een break. Niet zozeer van de kritiek, maar van de aandacht. Het enige wat ik nog kon doen, was mensen verrassen op een manier die totaal niet over mij als persoon ging. Dat was Odette Lunettes. En waarom met brillen? Omdat ik zelf al jaren een bril droeg en geen betaalbare ontwerpen vond. Hetzelfde met DEUX. Ik miste smaakvolle kleding die je kan aandoen voor een belangrijke vergadering.
Mensen vinden dat geloofwaardig, want ik ben een onderneemster. Al vind ik dat heel heftig. Je moet altijd op punt staan. Dat weegt soms.”

“Massa’s. Ik was natuurlijk maar 27 toen ik ermee begon. Op die leeftijd denk je sowieso na over wie je bent. Ik heb me op een bepaald punt totaal gereset. Ik dacht: wat ben ik toch aan het doen? Ik ben aan het werken voor een jongerenzender (het intussen verdwenen JIM, red.). Ben ik goed genoeg om door te groeien als actrice of
presentatrice? Nee. Bovendien wordt er veel voor je gedaan als je voor tv werkt. Ik ben heel lang student gebleven, omdat ik nul verantwoordelijkheden had, maar wel veel privileges.”

“Ik had er geen zin meer in dat mensen een oordeel over mij velden wegens mijn uiterlijk of mijn persoonlijkheid. Plus, de concurrentie in de media is moordend. Er is veel achterklap. Ze gunnen je niets en in je gezicht zeggen ze a en in jouw rug b. Zo ben ik dus totaal niet, hè. Als ik iemand niet aangenaam vind, of als iemand iets fouts
gedaan heeft, dan zal die persoon dat in de eerste plaats vooral van mezelf horen. Vaak wordt dat gezien als arrogant divagedrag. Terwijl dat niet zo is. Maar ik ga nu ook niet zeggen dat ik geen diva ben. Anders vinden mensen dat net wel. (lacht)”

“Goh, wat is saai? Ik doe nog weleens wild, maar gecontroleerd en in gesloten groep. Altijd gaan feesten, daar zal ik niets mee bereiken. Met gefocust zijn en de tijd die ik heb goed besteden, wel. Naast mijn bedrijf treed ik op met The Pigbag Army, mijn coverband, en volgend jaar doe ik een muzikale tour met Guy Swinnen langs culturele centra. Ik heb geen behoefte om nog op een tv-scherm te verschijnen. Of het moest in een programma over ondernemers zijn. Ik ben blij dat ik op dat punt ben. Toen ik net gestopt was met mijn tv-werk, voelde dat aan als een soort falen. Ik zag het mensen denken: oei, die mag niets meer doen voor tv. Terwijl het wel mijn eigen keuze was.”

“Mijn optredens en actes de présence zijn mijn loon, maar ik kan er meer van genieten omdat dat mijn hoofdrichting niet meer is. Ik zou van Odette Lunettes alleen kunnen leven, maar dan kan ik minder mensen in dienst nemen. En dat wil ik niet. Ik weet wat ik kan, maar vooral ook wat ik niet kan. Ik ben goed in dingen in gang steken, maar de puntjes op de i moet iemand anders zetten. En dat is Bob, met wie ik Odette Lunettes begonnen ben. Als ik spring, zorgt Bob voor de parachute. We waren een koppel toen we begonnen. Uit elkaar gaan was megaheftig. Als je die persoon elke dag moet zien, kan je daar letterlijk en figuurlijk geen afstand van nemen. Nu zijn we daar door.”

“Nee, ik ga het persoonlijke nooit uit de weg, omdat je anders niet kan groeien. Toen ik met Christophe begon, was Odette Lunettes nog klein. Tot het plots mijn leven werd. Ik had geen tijd meer om daar iets anders bij te nemen. Christophe had drie lieve schatten van kinderen, maar ik wilde mijn zaterdag niet doorbrengen in de speeltuin of gaan wandelen met de buggy. Ik wou ondernemen, en hij had een andere visie. Ik heb een partner nodig die net zoals ik ondernemend is, die de lucht ademt die ik adem.”

“Er is iemand belangrijk in mijn leven. Schrijf dat zo maar neer. Maar voor de rest wil ik er niet op ingaan.”

“Omdat ik liever niet elk persoonlijk detail meer wil vertellen. Vroeger dacht ik dat de definitie van een bekend persoon was dat je zo veel mogelijk van je privéleven deelt. Alle bekende personen rondom mij deden dat ook. Hoe verder je daarin ging, hoe meer aandacht je kreeg en hoe meer er over je gepraat werd. Die aandacht wil ik niet meer. Ook dát is volwassen worden.” 

De DEUX-collectie van Eline De Munck is nu te koop in alle ZEB-winkels en op zeb.be.