Voor het eerst in 16 jaar geen eerste schooldag voor mij, want ik voel het als leerkracht even niet meer
Er loopt de laatste jaren heel wat mis in het onderwijs, stelt Evi Geysels. Zij staat in Antwerpen 16 jaar voor de klas maar koos zelf even voor een pauze. Waarom zij deze beslissing nam, licht zij hier toe. “Om deze job uit te oefenen, moet je niet alleen heel graag met jongeren werken, maar moet je ook als mens sterk zijn, moet je een passie hebben, in jongeren en de maatschappij geloven en vooral: volhouden.”
Vreemd, maar oh zo heerlijk: ik heet vandaag geen nieuwe leerlingen welkom op hun eerste schooldag of hoef mezelf en de lessen niet te introduceren. Ik stap vandaag niet opnieuw in de jungle die het onderwijs is geworden en zet bewust even een stapje opzij. Ik smijt me al 16 jaar, met hart en ziel. Maar ik voel het even niet meer.
Er loopt de laatste jaren heel wat mis in het onderwijs, zaken waar ikzelf geen grip op heb. En laten het nu net die zaken zijn die me leegzuigen. De passie voor de job is er nog, maar alles wat erbij komt kijken, zijn energievreters.
Ik vraag me soms af waar ik het ben verloren. Maar door je job elke dag weer met tonnen passie te doen en te streven naar jongeren zich goed laten voelen op school, en in de maatschappij, hen elke dag te motiveren, dingen te leren over het leven en hen in zichzelf te doen geloven, maar daarnaast en tegelijkertijd ook elke dag opnieuw te strijden voor beleefdheid, respect, waarden en normen, laat net dat de job van leerkracht erg zwaar maken. Daarom koos ik zelf even voor een pauze (verlof zonder wedde). Heel bewust. Leerkrachten zijn zo belangrijk, onmisbaar zelfs, maar er zijn soms grenzen.
Het onderwijs is de toekomst van onze kinderen
Mijn passie blijft groot, maar ik ben ook een mens met gevoelens, grenzen, waarden en normen. Kan ik het toelaten om fysiek aangevallen te worden? Kan ik het toelaten dat anno 2019 mijn geaardheid door ouders voor verkeerd wordt aangezien en dat ik geen recht van spreken heb tegen hun zoon in een katholieke school? Beide feiten deden me vorig schooljaar beven ...
Geef het onderwijs alsjeblieft ruimte en middelen, en ouders: steun de leerkrachten.
Waar zijn mijn grenzen? Wat is mijn vangnet? Uiteraard kampt het onderwijs met tekorten ... en dit lijkt niet meteen te veranderen, zeker als er geen maatschappelijke mindswitch gebeurt. Onze maatschappij moet dringend hier ook eens bij stilstaan: ook het onderwijs is de toekomst van onze kinderen, niet alleen het klimaat. Geef het onderwijs alsjeblieft ruimte en middelen, en ouders: steun de leerkrachten. Maak van jullie volgende generatie kampioenen met gelukkige topcoaches aan de zijlijn. Maar daar zijn we nog niet.
Vijf na twaalf
Er verdwijnen honderden leerkrachten (met ook die passie) uit het onderwijs, niemand vangt hen op of informeert naar het waarom ... of biedt hen een traject aan om even te bekomen.
Waar is het vangnet voor leerkrachten? Beleidsmakers, luister naar leerkrachten, laat hen hun ervaringen delen. De ene school is de andere niet, maar laten we wel wezen: veel grootstedelijke scholen kampen met dezelfde problematiek. En daar kunnen we samen voor een kentering zorgen. Ik blijf daar alvast in geloven, maar er moet iets gebeuren. Het is vijf na twaalf.
Om deze job uit te oefenen, moet je niet alleen heel graag met jongeren werken, maar moet je ook als mens sterk zijn, moet je een passie hebben, in jongeren en de maatschappij geloven en vooral: volhouden.
Tegen de verzuring
Meer en meer komt onderwijs op de tweede plaats. Ik heb het niet zozeer over de toenemende administratie en vele vergaderingen, maar vooral over het soms moeilijke contact met de leerlingen. Elke dag los ik conflicten op of bezorg ik tieners de aandacht die ze soms thuis missen.
Ik maak me daarom echt zorgen over de toekomst, over ons onderwijs en over de job als leerkracht.
Leerkrachten zijn belangrijk. Het zijn de piloten van de toekomst
Er zijn inderdaad meer middelen nodig, maar het gaat veel verder dan dat. Pasklare oplossingen heb ik niet. Maar ik wil wel positief blijven en een warme oproep doen aan iedereen: neem zelf deel als trotse burger in onze samenleving. Vecht de verzuring aan en blijf positiviteit verspreiden. Aan ouders: geef je kind de nodige aandacht, liefde, genegenheid. Toon interesse in hun vaardigheden en talenten. Geef hen waarden en normen mee. Kinderen en jongeren zijn vaak het slachtoffer van de tijd waarin ze geboren zijn. Verander je schermtijd in speeltijd. Schenk jongeren belevingen in plaats van materiële zaken. Aan leerkrachten: focus je op alle positieve gebeurtenissen want die zijn er meer dan negatieve en geloof in hen en jezelf. Aan directies: wees coach, geef complimenten en schouderklopjes aan het ganse team. Erkenningen zijn nodig om er elke dag iets van te maken.
Leerkrachten zijn belangrijk. Het zijn de piloten van de toekomst, de helden van je kinderen. Steun hen en geef hen massaal respect.
Collega’s: ik wens jullie bijzonder veel succes vandaag! Ik bewonder jullie!
VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.