Bruin getaande huiden verraden dat de zon haar werk heeft gedaan deze zomer. De felgekleurde oranje werkpakken doen hun huiden nog harder afsteken. Hun glimlach weerkaatst in de brandende zon, zelfs al is het 30 graden, dan nog verschijnt die als ik door de slagboom rij. Gevolgd door een olijke begroeting en een helpende hand. Het is de mannen niets te veel, niet als het warm is en ook niet als het kleddernat of ijzig koud is. Ze staan voor menig Limburger klaar. Het enige wat wij moeten doen om hun hulp te krijgen, is netjes sorteren. U raadt het al: ik spreek over de Limburg.netters, in de volksmond "de mannen van het containerpark". Al is mannen al lang passé want ze hebben ook vrouwelijke collega's, die net zo goed hun mannetje staan als er weer eens een "zooitje ongeregeldheid" binnenkomt. Ik hoor het menig lezer al denken: het is hun job." Maar ze zijn zoveel meer dan dat.En ook al bieden ze tien helpende handen, de Limburger kan het niet laten om foutief te sorteren. Ja, dé Limburger, want anders komt u er al niet in op de parken van Limburg.net. En met foutief bedoel ik ERG foutief. Of dacht u dat de overschot van uw spagettimaaltijd echt in de textielbak hoort? Als deze lieve mensen dat moeten opruimen, groeit mijn respect nog meer. En dan zwijg ik nog over wat er langs de glasbollen ligt aan de straatkant. Het kan natuurlijk zijn dat ik het verkeerd begrijp en dat het een, door mij niet gekend, verzamelpunt is voor ophaling van grof afval? Gemiddeld 1 keer per week rij ik onder de slagboom door, al zwaaiend of knikkend, met mijn bakjes netjes gevuld, netjes gesorteerd. Kleine moeite voor onszelf, fijner werken voor de door de zon gebruinde mannen en vrouwen en vooral een basisvorm van respect. De vriendelijke goeiendag die verdienen ze echt, net zoals de vuilnisophalers en de postbode of koerier. Door weer en wind, in hitte en kou, altijd ten diensten van een ander. Dan is voor u en mij een klein vriendelijk gebaar, het minste, niet waar?