'De Patrick'-regisseur Tim Mielant: 'Als het verhaal goed is, vergeet je dat je naar naakte mensen kijkt'
Veel textiel valt er niet waar te nemen in ‘De Patrick’, een film die zich helemaal afspeelt op een naturistencamping in de Ardennen. Verwacht evenwel géén klucht vol platvloerse erotiek: in de handen van de begaafde regisseur Tim Mielants, die eerder afleveringen van ‘Cordon’, ‘Professor T.’, ‘The Terror’, ‘Legion’ én het volledige derde seizoen van ‘Peaky Blinders’ regisseerde, bloeit ‘De Patrick’ open tot een wonderlijke tragikomedie met een prachtige poëtische ondertoon.
HUMO Persoonlijk hadden wij nooit gedacht dat wij nog eens tot op het bot ontroerd zouden raken door de lotgevallen van een in zichzelf gekeerde meubelmaker – de fors verdikte Kevin Janssens – die in zijn adamskostuum zoekt naar zijn gestolen hamer. Wat was de kiem van ‘De Patrick’?
Tim Mielants «Als kind ben ik ooit met mijn ouders naar een naturistencamping getrokken in de Pyreneeën. Bepaalde beelden van die vakantie zijn sindsdien altijd in mijn geheugen blijven hangen: de boterhammen die ik er at, de caravans die ’s avonds een roodfluorescerend licht uitstraalden, de aparte sfeer die er hing... ‘De Patrick’ is een poging om iets van de speciale magie die ik tijdens die zomervakantie ervoer naar het grote doek te brengen.
»Wat de Patrick betreft: dat personage is eigenlijk ontstaan toen ik op de middelbare school zat. In die tijd kreeg ik dikwijls te horen: ‘Je moet carrière maken! Iets dóén met je leven!’ Zelf was ik eerder gefascineerd door figuren die niet meededen aan de ratrace in de maatschappij, zoals de klusjesman, of de man die de lijnen schilderde op het voetbalveld. Die mensen gaven mij de indruk dat ze een zekere rust hadden gevonden in zichzelf. Anderzijds viel het me toen al op dat diegenen die wél carrière maakten, bol stonden van frustraties.
»De derde pijler waarop ‘De Patrick’ steunt, is het rouwproces dat ik doorliep nadat een dierbare was overleden – ik zeg liever niet wie. Ik mag dus wel zeggen dat ‘De Patrick’ een erg persoonlijke film is geworden. Een film die ik móést draaien.»
HUMO De film balanceert heel mooi op het dunne koord tussen comedy en tragiek. Vond je het lastig om de juiste toon te vinden?
Mielants «Het scenario leunde tegen de komische kant, maar ik heb er geen zuivere comedy van gemaakt. Daarvoor zijn de thema’s van ‘De Patrick’ té belangrijk, het verhaal té persoonlijk. Ik denk dat je ‘De Patrick’ kunt bestempelen als slow comedy, om maar eens een term te gebruiken van Jemaine Clement (gekend van de televisieserie ‘Flight of the Conchords’ en in ‘De Patrick’ te zien als Dustin, red.). Er zijn geen punchlines, het ritme ligt laag en er wordt nergens uitdrukkelijk gemikt op de lach – en toch zit je te kijken met een brede glimlach op je gezicht.»
'Als het verhaal goed is, vergeet je dat je naar naakte mensen kijkt'
HUMO De acteurs spelen ook opvallend straight.
Mielants «Ze hadden heel gemakkelijk de komische kaart kunnen trekken, maar dat heb ik heel bewust tegengehouden. Ik zei dikwijls tegen hen: ‘Acteer alsof je in een holocaustdrama zit.’ Het interesseerde me gewoon niet om van ‘De Patrick’ een pure komedie te maken.»
HUMO Patrick zelf is een curieuze man, die nauwelijks emoties toont. Hij lijkt meer onder de indruk van de verdwijning van zijn hamer dan van de dood van zijn vader.
Mielants «Ja, maar de afwezigheid van emoties is óók een interessante emotie. Wanneer een dierbare overlijdt, is het niet ongewoon dat je jezelf allerlei grote levensvragen begint te stellen. Wil ik dit leven blijven leven? Welke richting ga ik uit? En in het geval van Patrick: ga ik op die camping blijven wonen, of niet? Sommige mensen proberen keihard aan die levensvragen te ontsnappen, bijvoorbeeld door veel te drinken, of door zich op hun werk te storten. Patrick begint een zoektocht naar zijn hamer. Zelf vind ik Patrick een heel mooi personage: introvert, sociaal teruggetrokken, emotioneel overgevoelig. Sommigen zullen hem bestempelen als een autist, maar dat is mij te gemakkelijk. Het is niet omdat we ons bij zulke mensen ongemakkelijk voelen, dat we meteen maar de sticker van autist op hen moeten plakken. Ik zie Patrick veeleer als iemand die zoekt naar zichzelf.»
HUMO Stond het van meet af aan vast dat Kevin Janssens de hoofdrol ging spelen?
Mielants «Nee. Aanvankelijk speelde ik met het idee om met niet-professionele acteurs te werken. Maar hoe verder het scenario vorderde, hoe meer ik aanvoelde dat ik een hoofdacteur met ervaring nodig had. Toen zag ik ‘Cop Land’ van James Mangold (met Sylvester Stallone als een pafferige, ietwat naïeve agent, red.). Ik vond het echt mooi hoe Stallone, die we vooral kennen als actieheld, dat personage neerzette, en ik ben beginnen na te denken: wie is het Vlaamse equivalent van Stallone? (lacht) Het begon me te dagen dat Kevin het in zich had om mijn film van begin tot eind te kunnen dragen. Niemand verwacht Kevin in zo’n rol, maar hij was volledig in tune met zijn personage – misschien wel omdat er een Patrick in hem schuilt. De extra kilo’s waren voor mij wel noodzakelijk. Verdikken dóét iets met een mens: het maakt je trager, je seksuele driften gaan een beetje weg, je kunt je een beetje depressief voelen en je begint op een andere manier naar de wereld te kijken. Ik zei tegen Kevin: ‘Je moet over de Meir kunnen lopen zonder dat één vrouw naar je kijkt’ (lacht).»
HUMO Voor ‘De Patrick’ werkte je samen met de crème de la crème van de acteurs van de Lage Landen: Kevin Janssens, Josse De Pauw, Pierre Bokma, Katelijne Damen, Frank Vercruyssen, Tine Van den Wyngaert... Liet iedereen zich gemakkelijk overhalen om zonder kleren te acteren?
Mielants «Ik dacht dat het lastig zou worden om hen te overtuigen, maar uiteindelijk had niemand er problemen mee. Iedereen had door dat het verhaal níét rond het bloot draaide, en dat het zeker níét de bedoeling was om het seksuele aspect van het naaktzijn te benadrukken. Ik heb hun naakte lichamen in beeld gebracht alsof ik een gewone film aan het maken was: ik ben het bloot niet uit de weg gegaan, maar ben het ook niet gaan opzoeken. Of de acteurs tussen de opnamen door naakt bleven rondlopen? Laat dat maar een mysterie blijven (lacht).»
HUMO Ik vergat al na vijf minuten dat ik naar naakte mensen zat te kijken.
Mielants «Goed. Je kunt het vergelijken met een kostuumdrama: als het goed is, zit je al na tien minuten helemaal in het verhaal en ben je compleet vergeten dat je naar acteurs in historische kostuums zit te kijken.»
HUMO De samenwerking met Bouli Lanners, die in ‘De Patrick’ een meevoelende agent vertolkt, is blijkbaar goed verlopen. Hij heeft je gevraagd om zijn nieuwe film te regisseren.
Mielants «Ja, het klikte tussen ons. Ik ben een grote fan van Bouli. Zijn films zijn een grote bron van inspiratie voor me, net als de poëtische Waalse komedies uit de jaren 90. ‘Les convoyeurs attendent’, ‘C’est arrivé près de chez vous’... Het was voor de Waalse cinema een ongelooflijk boeiende tijd, en Bouli stond in het centrum. Zijn nieuwe film is een liefdesverhaal dat zich afspeelt in Schotland. Bouli speelt de hoofdrol, maar zag het niet zitten om zelf de regie te voeren. Toen hij me de job aanbood, twijfelde ik geen seconde. We hebben een goede band, ik kan nog veel van hem leren, én hij geeft me de vrijheid om mijn eigen ding te doen.»
HUMO Was ‘Peaky Blinders’ een goede leerschool?
Mielants «Absoluut. In het derde seizoen wilden de makers de serie een andere, meer emotionele richting uitsturen, een beetje weg van de swagger en de coolness. Thomas Shelby, het hoofdpersonage, begint te kampen met de grote levensvragen: ‘Ga ik dit altijd blijven doen, mijn hele leven gangster blijven?’ Een beetje zoals Patrick (lacht). Ik heb Cillian Murphy (die Shelby speelt, red.), met wie ik een grote vertrouwensband had, in de richting van een meer emotionele vertolking gepusht, en daar was hij erg blij mee. ‘Peaky Blinders’ was een prachtige ervaring, ook omdat ik erg veel vrijheid genoot. Ik ben met Steven Knight (de showrunner, red.) één keer een pint gaan drinken, maar op de set heb ik hem nooit gezien. Ik had echt carte blanche.»
HUMO Wist je al van jongs af aan dat je regisseur wilde worden?
Mielants «Nee. Ik ben altijd gek op cinema geweest, maar de gedachte om zelf films te gaan maken, kwam niet in me op. Ik wilde eigenlijk gaan varen en kapitein worden op de lange omvaart. Een prachtig beroep, dacht ik, je komt nog eens ergens. Ik had al meegedaan aan het ingangsexamen op de zeevaartschool en had zelfs mijn uniform al. Maar mijn moeder zei: ‘Je gaat zot worden op die boot!’ En ze heeft me overtuigd om naar de filmschool te gaan. Tijdens het ingangsexamen zei ik tegen Marc Didden: ‘Jij mag kiezen, ofwel ga ik varen, ofwel doe ik film.’ Ik hunker nog weleens naar de zee, hoor. Maar het is dus film geworden.»
‘De Patrick’ speelt vanaf woensdag 28 augustus in de bioscoop.