Koning Rafa wankelt maar regeert nu ook in New York

Enkele weken terug had Rafael Nadal al een voorsmaakje gegeven aan de tien jaar jongere Daniil Medvedev door hem in de finale van Montréal maar drie games te gunnen. Op de trage hardcourts van het Arthur Ashe Stadium voelde de Spaanse gravelspecialist zich als een vis in het water en met zijn grootste rivalen, Novak Djokovic en Roger Federer, uitgeschakeld alvorens het echt om de knikkers ging had hij de weg vrij om naar zijn vierde U.S.Open-titel door te stomen. Bovendien moest Medvedev, die met zijn 50 overwinningen bovenaan de lijst prijkt van succesvolste spelers dit jaar, toch moe zijn na finales in Washington, Montréal, Cincinnati en New York in de laatste vijf weken.

Plus, het zou sowieso al een gecompliceerd verhaal worden voor de enigszins onorthodox tennissende maar perfect Frans sprekende Medvedev – hij traint al jaren in het zuiden van Frankrijk. Bij het binnenkomen in de arena hadden de 23.000 aanwezigen immers al duidelijk kenbaar gemaakt wie hun favoriet was – Medvedev kreeg opnieuw wat boegeroep vanwege zijn akkefietjes met het Amerikaanse publiek eerder tijdens de week – terwijl zijn type tennis het ook niet meteen makkelijker maakte. 

Toen Nadal met het nodige labeurwerk naar een 3-2-voorsprong versnelde in de derde set werd in de coulissen dan ook alles in gereedheid gebracht voor de zegeceremonie. Uiteindelijk was er in het professionele tijdperk nooit iemand in geslaagd van twee sets achterstand terug te komen in de finale van de U.S.Open, had Medvedev in zijn prille carrière nog nooit een vijfsetter gewonnen en had Nadal in 206 grandslammatchen nog maar één keer een voorsprong van twee sets vergooid. Maar de jonge Rus gaf toch niet op, kwam terug en won een hoogstaande derde set waardoor het publiek ineens zijn kant koos en het stadion uit volle borst ‘Med-Ve-Dev!’ begon te scanderen. Wat een (dubbele) ommekeer.

Het tennis werd alleen maar beter en de reserves van de 1m96 grote maar onwaarschijnlijk goed bewegende Medvedev leken onuitputtelijk. Het was meer en meer het vijfde reekshoofd die het tempo ging bepalen en Nadal die moest achtervolgen. Medvedev pakte met enkele ongelooflijke winners de vierde set. De arena ontplofte. De tenniswereld met vermomming geslagen. 

De stadionklok toonde aan dat beide gladiatoren ondertussen vier uur op elkaar aan het inhakken waren en Medvedev moest zowaar gemasseerd worden aan zijn bovenbeen. Hij bleek dan toch menselijk. Zijn geloof in een goede afloop verminderde echter niet en Nadal moest halve wonderen verrichten om zijn geïnspireerde kameraad bij te houden. Na een rally van 28 slagen lukte hij bij 2-2 de break, het Russische verweer leek eindelijk gebroken.

Maar Nadal kreeg in het volgende spel een derde waarschuwing voor het overschrijden van de tijdklok (25 seconden) waarop een dubbele fout volgde. Drama. Het was nog niet gedaan. Medvedev redde een matchpunt. Nadal vond een tweede. De spanning was om te snijden. Medvedev redde weer. Crazy! Nadal moest het op zijn eigen service afmaken. En dat deed hij. Met de nodige moeite. Wat een (wed)strijd.

Nadal werd zo op zijn 33ste de oudste U.S.Open-winnaar sinds Ken Rosewall in 1970. Zijn vierde zege in de ‘Big Apple’ betekende ook dat de overheersing van de ‘Big 3’ nog even wordt verdergezet: de laatste grandslamwinnaar die niet Nadal, Djokovic of Federer heet is Stan Wawrinka die in 2016 op de U.S.Open zegevierde, oftewel twaalf grandslamtornooien geleden. 

Met zijn negentiende grandslamkroon komt gravelkoning Rafa nu ook tot op één triomf van het record van Federer. Ongezien. Afspraak over vier maanden in Australië dan maar. Medvedev zal er ook zijn.