Extra loon of cruciaal werkinstrument: waarom zijn we zo verknocht aan onze bedrijfswagen?
Wie een bedrijfs- of salariswagen heeft gekregen, ruilt die naderhand meestal niet meer zo makkelijk in voor een alternatief, zo blijkt uit een studie van Securex. Maar welke praktische en/of financiële gedachtekronkels zitten daar dan zoal achter? Wij legden drie Vlamingen op onze sofa.
Pieter: "Die auto is een breekpunt voor mij"
- Woont in Haacht
- Werkt in Leuven
- Pendelt met de auto, maar ziet die vooral als een vorm van extra loon
Zou je veranderen van job als je geen bedrijfswagen meer aangeboden zou krijgen? Dat was de vraag in de enquête van hr-dienstverlener Securex. Het merendeel van de bezitters van zo'n wagen antwoordde daar 'ja' op. Pieter uit Haacht is categoriek: "Ik ben zo iemand: als mijn werkgever mijn auto afneemt, verander ik van job."
Nochtans heeft Pieter, die een kantoorjob heeft, die wagen (met tankkaart) niet of nauwelijks nodig als werkinstrument. "Nee, ik ben hoogstens 10 keer per jaar op de baan voor mijn werk. Ik zie die auto als een verloningsinstrument: ik had er een bij mijn vorige job en het was voor mij een breekpunt in de loononderhandelingen bij het bedrijf waar ik nu werk."
Mijn ouders wonen in een uithoek van het land. Hen een keer bezoeken, zou me met een privéwagen 30 euro kosten
Cash for car, extra loon in de plaats van een salariswagen, lijkt Pieter niet interessant. "Bovendien zou wat ik dan netto overhoud al zo hoog moeten liggen, dat dat niet haalbaar is voor mijn huidige of een volgende werkgever." Hij denkt bovendien dat dat extra geld ook gewoon niet op kan tegen de voordelen die die wagen hem oplevert.
"Het begint al met een vorm van vrijheid die je krijgt, maar dan zonder de financiële impact: mijn ouders wonen in een uithoek van ons land. Hen een keer bezoeken, zou me met een privéwagen 30 euro kosten. Ik kan de wagen ook gebruiken om op vakantie te gaan, of met mijn kinderen een uitstap te maken."
Naast de "gratis" tankbeurten moet Pieter zich ook geen zorgen maken over de verzekering, dus ook niet over zijn bonus-malus bij schade, of over de kosten van onderhoud en winterbanden, zegt hij. "En laten we er niet flauw over doen: ook het prestige speelt mee. Om de 4 à 5 jaar kan je een gloednieuwe wagen kiezen, vaak van een hogere categorie dan je privé zou kopen."
Als het aantal privékilometers dat je met die wagen mag rijden aan banden wordt gelegd, wordt dat toch wel wat anders
En deze wagen inruilen voor een kleinere, bijvoorbeeld in combinatie met een e-bike? "Daar zou ik nog wel voor openstaan", denkt Pieter. "Maar ik heb ook kinderen: te klein zou die auto toch niet mogen zijn."
Wanneer hij dan echt een alternatief zou overwegen? "Als bijvoorbeeld het aantal privékilometers dat je met die wagen mag rijden aan banden zou worden gelegd, wordt dat toch wel wat anders. Maar ik wil de overheid nu ook niet per se op gedachten brengen (Lacht)."
(Lees verder onder de foto)
Joke: "Als ze morgen mijn auto afnemen, zou het echt wel beredderen zijn"
- Woont in Haasrode
- Werkt bij een bedrijf met kantoren in Mechelen en Gent
- Gebruikt haar bedrijfswagen elke dag als werkinstrument
Joke zit in de verkoop en is dus dagelijks op de baan. "Voor mij is die wagen een noodzakelijk instrument. Die aanpak van 'klant is koning', ik wil dat gerust proberen met het openbaar vervoer, hoor, maar dat zou moeilijk worden", lacht ze.
"Als ze morgen mijn auto afnemen, zou het echt wel beredderen zijn. Ik denk dat ik dat niet zou zien zitten." Om op kantoor te geraken zou ze eerst een bus moeten nemen naar het station van Leuven om daarna nog per trein verder te pendelen. "En 's morgens moet je dan ook nog eerst je kinderen op de juiste plek zien te krijgen."
Het is misschien een luxe, maar het is ook wel een cruciaal deel van mijn job
Ze geeft toe dat die auto wel een stukje van haar loon vormt: "Het onderhoud, de verzekering, ik mag ook tanken voor persoonlijk gebruik: ik ben daar heel blij mee. Maar ik word soms wel nerveus van het commentaar van mijn omgeving daarover. Het is misschien een luxe, maar het is ook wel een cruciaal deel van mijn job."
Opmerkelijk is wel dat Joke die wagen niet ziet als een vorm van onderhandelingsmarge, mocht ze naar een andere job overstappen. "Ik reken die auto er niet per se bij. En mocht ik in een volgende job geen wagen nodig hebben, hoeven ze die ook niet kost wat kost te geven."
Mocht ik in een volgende job geen wagen nodig hebben, hoeven ze die ook niet kost wat kost te geven
Het prestige van zo'n wagen, dat is voor haar persoonlijk geen argument. "Een premiummerk of niet, dat maakt me niet zoveel uit. Ik wil gewoon 'poepverwarming' en als het even kan een mooie kleur. (Lacht) Ik geef toe: in de sales ben ik daarin misschien wat atypisch, maar ik ben ook maar toevallig in die job gerold. Voordien werkte ik in de sociale sector, dus ik ben daar nooit veel mee bezig geweest."
Het verklaart ook waarom Joke het gerust zou zien zitten om met een kleinere auto te rijden, als dat het nieuwe beleid van haar bedrijf zou worden. Een ruil met een elektrische fiets is voor haar minder relevant, maar ze merkt wel dat zulke formules almaar meer opduiken. "Ik heb wel het gevoel dat we daar binnen onze firma bewust en goed mee bezig zijn."
(Lees verder onder de foto)
David: "De wagen was voordeliger dan extra loon"
- Woont in Mechelen
- Werkt in Leuven
- Heeft een salariswagen, maar pendelt gewoon met het openbaar vervoer
"Hoe cruciaal die salariswagen voor mij is? Wel: niet", klinkt het bij David. Hij kan makkelijk vanuit Mechelen naar zijn job in Leuven pendelen met fiets en trein en hij werkt geregeld thuis. "Dat is ook prima voor mijn werkgever, want die is daar duidelijk over: de auto is een vorm van extra loon."
David ziet die auto helemaal niet als een breekpunt. Hij kon destijds ook gewoon kiezen: ofwel wat extra loon, ofwel die wagen (met tankkaart), een soort 'cash for car' avant la lettre dus. "Ik heb het lang afgewogen en de financiële kant grondig bekeken. Toen ik de keuze een zestal jaar geleden maakte, was het duidelijk: de wagen was voordeliger. Ik heb het sindsdien wel niet meer herberekend."
We proberen met die salariswagen bewust zo weinig mogelijk kilometers per jaar te doen
David en zijn gezin kozen er wel bewust voor om het enkel met die ene wagen te doen. En dat lukt prima: omdat ook Davids echtgenote vooral met de fiets gaat werken, wordt de auto eigenlijk zelden gebruikt om te pendelen. "Om op vakantie te gaan of om de kinderen ergens naartoe te brengen, daarvoor staat die auto daar vooral. We proberen trouwens bewust zo weinig mogelijk kilometers per jaar te doen. We zitten rond 14.000 kilometer per jaar, voor het hele gezin."
Of bij de keuze voor die salariswagen het prestige-element meespeelde? "Op zich niet, maar als je de keuze moet maken, hou je daar automatisch rekening mee: je krijgt van je werkgever een bepaalde marge waarbinnen je kunt kiezen. En als puntje bij paaltje komt, probeer je die toch zo goed mogelijk te benutten."
Mocht hij van job veranderen, zou hij niet per se opnieuw een auto eisen. Maar nu hij die heeft, rekent David die wel mee bij eventuele loononderhandelingen. "Hij wordt nu eenmaal beschouwd als deel van mijn loon."