10 uur in de rij, maar dan wel exclusief bij Taylor Swift

Het Parijse ochtendverkeer kruipt in defilé over fameuze boulevards als Lafayette en Haussmann. Om de hoek, op Boulevard des Capucines, is er ook file op het trottoir. Voor popzaal Olympia, lang de huiskamer van chansonkeizer Charles Aznavour, staan de eerste rijen. Binnen de metalen afzettingen zijn de fanatiekste Taylor Swift-fans begonnen met wat ze de komende 10 uur zullen doen: wachten op hun idool.

Uit 37 landen komen ze, zal Swift zelf later onthullen. Ze dragen spijkerjacks met flarden van liedteksten erop geborduurd, hebben de hoes van Swifts laatste album Lover op posterformaat bij zich of hebben in opperste staat van huisvlijt de jurk die Swift droeg in haar laatste videoclip in elkaar genaaid.

De fans hebben de concertkaartjes via een prijsvraag gewonnen, werden beloond omdat ze op sociale media complete accounts aan hun adoratie hebben gewijd of zijn simpelweg op de bonnefooi naar Parijs gekomen. Nu Swift heeft laten vallen voorlopig even niet op wereldtournee te gaan, is dit voorlopig hun laatste kans hun heldin van dichtbij te zien. En dat in een zaal met plek voor 2000 man, een buurthuis vergeleken met de stadions die Swift inmiddels wereldwijd bespeeld.

Want Taylor Alison Swift, geboren op 13 december 1989 in Pennsylvania, Verenigde Staten, opereert in dezelfde categorie popsterren als Beyoncé en Ariana Grande. Misschien is ze sinds haar twee weken terug verschenen album Lover wel de grootste van de planeet. Het album kwam behalve in Nederland ook in de VS en in Groot-Brittannië binnen op de eerste plaats. Opvallend: waar Grande de koningin van de streaming is, kochten Amerikaanse Swift-fans in de week na het verschijnen van ‘Lover’ nog 679.000 fysieke of download-exemplaren van het album. Alle 199 andere albums in de Billboard Top 200 kwamen tot ongeveer de helft van dat aantal.

(Lees verder onder de foto)

Het tekent het fanatisme van de Swift-adepten die van de BV Swift een wereldwijde multinational hebben gemaakt. Azië is de volgende markt die de zangeres lijkt te omarmen. Vorig jaar november speelde ze al voor meer dan 100.000 mensen tijdens twee uitverkochte shows in Tokio.

De opleving komt na wat ze op haar album ‘Lover’ zelf omschrijft als de Cruel Summer van 2016. Even leek Swifts smetteloze imago toch bevlekt te zijn geraakt. Ze was al verwikkeld in een in de media uitgevochten vendetta met concurrentes Katy Perry (Die poogde halverwege een tournee enkele dansers van Taylor weg te kapen. ‘Sabotage,’ vond Swift) en Nicki Minaj en werd daarna zelfs publiekelijk door Kanye West op de korrel genomen.

Tot overmaat van ramp liep haar beslissing om geen kandidaat te steunen tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen ook uit op een pr-debacle. Toen Swift zich niet achter Hillary Clinton schaarde, bombardeerde de alt-rightbeweging haar prompt tot ‘Arische prinses.’

Het greep Swift zeer aan, vertelde ze aan de Britse krant The Guardian, in haar enige grote Europese interview dit jaar. ‘Het voelde alsof elke dominosteen omviel. Ik durfde publiekelijk niets meer te zeggen. Zelfs niet over mijn muziek.’

Want: daarover praten, betekende in het geval van Swift bijna automatisch ook spreken over persoonlijke zaken. Swift gebruikte haar liedteksten altijd als onverbloemd dagboek. Ze schreef over haar beroemde exen (‘Dear John’ over John Mayer en ‘Style’ over Harry Styles) en over haar ruzie met Perry (‘Bad Blood’).

Op ‘Lover’ is de toon anders. Swift heeft inmiddels een steady relatie met de Britse acteur Joe Alwyn en laat haar verliefdheid haar muziek zo rood als rozen kleuren. Of, in Swifts eigen woorden, uitgesproken op het podium van Olympia: ‘Op dit album wilde ik elk aspect van de liefde onderzoeken. De romantische kant, de onzeker makende kant, maar ook zeker de lyrische kant.’’

Het is een mededeling die - net als elke andere zin langer dan drie woorden – deze maandagavond wordt begroet met ijselijk gegil. De gemiddelde fan is vrouw, in de tweede helft van haar tienerjaren én voorzien van stembanden van elastiek, zo blijkt vanavond nogmaals.

Wat trekt hen zo aan in hun idool dat ze de wereld over reizen voor een concert dat uiteindelijk 90 minuten zal duren? Swift is op het eerste gezicht nergens de beste ter wereld in. Ze is niet zo extravagant als Lady Gaga, niet zo politiek bevlogen als Beyoncé, niet zo’n spektakelperformer als Pink, vocaal niet zo gezegend als Ariana Grande en niet zo’n flexibele danser als Madonna in haar hoogtijdagen. Opvallend vaak noemen fans in de rij voor Olympia haar teksten. ‘Taylor is de beste songschrijver van allemaal,’ zegt een Duits meisje met glittertjes op haar wangen. ‘Ze gaan over haar, maar lijken heel vaak ook over mij te gaan.’

Lees verder onder de foto.

Aan die soms ogenschijnlijk kinderlijke, maar aangenaam directe teksten, koppelt Swift op het Parijse podium een optreden vol zelfvertrouwen. Ze durft het zelfs aan de nieuwe liedjes solo op akoestische gitaar of achter de vleugel te presenteren. ‘Zo heb ik ze tenslotte ook geschreven,’ verklaart ze. Liedjes als ‘Cornelia Street’ en ‘All Too Well’ imponeren in hun uitgeklede uitvoering. Het is een keuze die haar concurrentes niet snel zouden maken. Zij lijken veel afhankelijker van externe songschrijvers.

En daarbij lijkt Swift nu te hebben uitgevonden hoe ze haar persoonlijke teksten de richting op kan sturen die geen mediastorm ontsteekt. Geen celebrity-gossip meer, maar een naamsvermelding voor homorechtenorganisatie Glaad in de nieuwe song ‘You Need to Calm Down’. ‘Liefde is er voor iedereen. Ongeacht wie je bent,’ kondigt Swift in Parijs aan. Het levert haar een orkaan aan instemmend gejuich op. Het zal niet de laatste blijken.