De V van Verkaveling - Van Dievel Consulting

"Samengevat," sprak ik tot CD&V-voorzitter Wouter Beke, "u hebt nu lang genoeg uw tanden laten zien, het is tijd om te bijten." Een diepe plooi verscheen op het voorhoofd van aangesprokene. Was het inbeelding of hoorden wij werkelijk zijn hersenen zoemen onder zijn solide schedeldak? Resoluut nam Wouter Beke een grote slok van zijn glas karnemelk, veegde met de rug van zijn hand zijn lippen droog en schoon en keek even in de vlammen van het gezellige haardvuur. "We gaan ervoor," zei hij, "de christendemocratie zal zegevieren."

Enkele dagen eerder had ik de voorzitter van CD&V ingeseind over wat veel meer dan een loos Wetstraatgerucht is. Namelijk dat de N-VA klaarstond om de stekker uit het kibbelkabinet De Wever-Michel te trekken en aldus vervroegde verkiezingen uit te lokken.
"De N-VA kiest voor de vlucht vooruit," had ik hem aan de telefoon uitgelegd, "nu het Vlaams Belang ter rechterzijde garen spint bij de tijdsgeest, de besparingen in de sociale zekerheid voelbaar worden, het loonzakje maar niet dikker wil worden en de betere economische tijden maar niet willen aanbreken. Nu kan de electorale schade nog beperkt worden, luidt de redenering. Dus liever de korte pijn."
"Oei," was de eerste reactie van Beke geweest, "maar dat is niet goed voor het land!"
De typische reactie van een beleidspartij.
'Het is ook bar slecht nieuws voor uw partij,'probeerde ik hem duidelijk te maken, 'tenzij u de N-VA voor bent en zelf het kabinet doet vallen.'
Een lange stilte aan de andere kant van de lijn.
"Ik hoef u hopelijk niet te vertellen dat CD&V het mikpunt van de vijandige campagne zal zijn, en uw boegbeeld Kris Peeters de pispaal. Tenzij u korter op de bal speelt ..."
In gedachten berekende ik reeds de omzetstijging die vervroegde verkiezingen in de boekhouding van VDC zou teweegbrengen. Die incentive naar Thailand waar Brab en Dinska al zo lang om zeuren, zou dan toch nog kunnen dit jaar.
"En het zal niet volstaan te blijven hameren op meer fiscale rechtvaardigheid en het Wij-gevoel aan te prijzen", waarschuwde ik.
"Maar dat is juist onze core business!" protesteerde Wouter Beke.
Ik liet een hoorbaar diepe zucht.

"CD&V heeft een groot probleem", zei ik toen de voorzitter van CD&V in onze beste zetel had plaatsgenomen en zijn handen aan het vuur warmde. "In de federale regering weert u zich als een duivel in een wijwatervat - niet dat het veel oplevert maar u doet het toch maar - maar in de Vlaamse regering zijn uw ministers makke lammetjes. Terwijl uw coalitiepartners dezelfde zijn. Dat is niet geloofwaardig. En begin niet over de verschillende bestuursniveaus en dat soort flauwekul want daar heeft de kiezer geen boodschap aan."
Wouter Beke trok een dikke pruillip.
"Bovendien", vervolgde ik met enige pathos in mijn stem, "keurt uw partij in de Vlaamse regering beslissingen goed die het hart van de Vlaming raken en meer nog zijn (m/v) ziel krenken."
"Ge bedoelt zeker de wachtlijsten, Lowie, wel, Jo Vandeurzen ..."
"De wachtlijsten!" sneerde ik, "Wie ligt er in hemelsnaam wakker van de wachtlijsten?!"

"De betonstop!" donderde ik, "het klimaatplan! Het idee om rekeningrijden te veralgemenen! Dat zijn stuk voor stuk aanslagen op de waardigheid van de doorsnee-Vlaming. Leeft u soms op een andere planeet?"
"Ja maar, Lowie," spartelde Wouter Beke tegen, "en het milieu dan?"
"Het milieu is er vanzelf gekomen, het zal vanzelf weer verdwijnen", parafraseerde ik in een opwelling een voormalige en overleden PS-minister van Begroting.

"Maar hoe bestaat u het om de verkavelings-Vlaming die een vrijstaand huis met een grote tuin wil en graag ver van zijn werk gaat wonen in de steek te laten? Hoe durft u het aan om hem met de aankoop van een elektrische auto op te zadelen! U was het electorale pleit in de Vlaamse verkavelingen al aan het verliezen aan de N-VA, wat u nu doet is - en ik wik mijn woorden, heer Beke - je reinste politieke zelfmoord."
"Ja maar," piepte Beke, "de N-VA heeft die maatregelen ook goedgekeurd."
"Om ze daarna te kunnen aanvechten, gelijk die partij altijd doet, had u dat nog niet begrepen? U moet de N-VA met gelijke wapens bevechten. Start vanaf nu de actie sabotage, stuur uw backbenchers in de vuurlijn, zaai twijfel, verspreid halve waarheden, frame naar hartenlust, twitter uzelf een ongeluk, bestook Terzake en De Afspraak, profileer uzelf als de enige verdediger van de Vlaming met de baksteen in de maag en die kind aan huis is in het benzinestation."

De voorzitter van CD&V was nog steeds niet overtuigd.
"Kijk," zei ik, en ik schoof hem een - zoals steeds geheel verzonnen - politieke peiling toe, "alreeds heeft VDC geanticipeerd op uw beslissing en niet minder dan 100.000 Vlamingen bevraagd. Verzet tegen betonstop en klimaatplan levert uw partij 25 procent van de Vlaamse stemmen op."
"25 ten honderd," mompelde Wouter Beke tegen zichzelf, "als dat eens waar kon zijn."
Zijn ogen schitterden koortsig.
"Een nieuwe start. De herovering van Vlaanderen!" jutte ik hem op.
"De CD&V-staat waarin het goed is om wonen", fluisterde Wouter Beke, als in trance.
"En alreeds heb ik hét ultieme campagnebeeld voor u bedacht, heer Beke", duwde ik hem over de streep. "Herinnert u zich nog de V-campagne van de N-VA?"
Ik toonde hem het beeld van Bart De Wever die triomfantelijk het V-teken maakte, wat stond voor Vlaamse Victorie. Of zoiets.
"En dit bent u."
En ik toonde Wouter Beke een gefotoshopte beeltenis van hemzelf, met heldere blik, badend in hoopvol licht, met de hand in de lucht en de vingers koen gespreid. En daaronder: CD&V, de V van Verkaveling.