Heftige getuigenis: An Swartenbroeckx moet tranen verbijten tijdens bedgeheimen met James Cooke

An werd vooral emotioneel toen ze vertelde dat haar vader haar rots in de branding is. “Mijn papa is een held. Hij ging altijd naar dat ziekenhuis. Elke dag. Zo mooi. De dag dat mijn papa er niet meer is... Jongens, dan kunnen ze mij bij elkaar rapen.” An wordt daarop verrast met een emotionele brief van haar vader, die James voorlas. Hij schreef: “Dag An, ooit zei mama tegen mij: je bent bedankt. Omdat je me zulke toffe kinderen hebt gegeven. Jij brengt licht in ons leven. Vaak letterlijk, want als je vertrekt, branden alle lichten van in de kelder tot op de zolder. Je bent mijn lievelingsdochter. Dat is natuurlijk gemakkelijk, want ik heb er maar één.”

Daarnaast vertelde ze ook over haar gezondheidsproblemen. “Ik heb één grote kwaal, en dat is tinnitus. (oorsuizen, red.) Tuuuuut. Constant, al acht jaar lang. Ik ben daar depressief door geweest. Ik werd zot. Ik pak ook al acht jaar slaappilletjes, een verslaving. Die zenuwen springen in je lijf. Ik begon alles wat extreem te doen. Of extreem sporten, of dan echt goed zat worden. Maar ik heb op een bepaald moment zelf gezegd: en nu is het gedaan.”

“Als ik shit meemaak, wat dan ook, dan denk ik: de zon komt altijd op”, klonk het verder. “Ik heb nog wel wat klopjes gehad. Ik was zes maanden zwanger en toen ben ik dat kindje verloren. Dat doet pijn.” En dan was er nog haar man Guido, die vorig jaar werd getroffen door kanker. “Guido is ziek geworden”, zegt An. “Gelukkig mag ik in de verleden tijd spreken. Maar dat is echt heavy, als die vent die je met alles in je lijf zo doodgraag ziet, dan misschien dood zou kunnen gaan. Dat is zo hard.” 

Natuurlijk ging het ook over de ‘Kampioenen’. James vroeg zich immers af of mensen nog altijd ‘Bieke’ roepen, wanneer ze Swartenbroeckx tegen het lijf lopen. “Ja, altijd”, aldus An, die ook vertelde dat zij en haar collega’s niet vrijwillig zijn gestopt met ‘F.C. De Kampioenen’. “De VRT heeft gezegd: nu stoppen jullie. Er lag een filmscenario klaar, maar dat was echt geen ‘Kampioenen’-verhaal. Niemand wou dat spelen. De toenmalige directie zei toen: ah, hier is jullie C4. Daag! Dat was keihard. En dan zijn we allemaal beginnen drinken, van: what the fuck?”

Al de miserie heeft zijn sporen nagelaten. “Mijn kinderen zeggen tegen mij ‘Rimpelsteeltje’”, grapt An. “Nee, maar ik heb echt de rimpels van mijn papa. Hij wordt 84.” Zo komt ook Ans overleden moeder aan bod. “Zij is 66 geworden. Ze had reuma in haar bloed. Dat is dan naar haar hart gegaan en dan zijn haar kleppen beginnen lekken. Ik heb haar alleen maar ziek gekend. Op een bepaald moment heeft ze eigenlijk gevraagd aan ons: ‘mag ik slapen?’ Op die manier. ‘Ik wil slapen, voor altijd.’”