De dieren zaten allemaal samengepropt in een kleine chalet van zo’n 40 vierkante meter. Ze mochten nooit naar buiten en moesten tussen hun eigen urine, uitwerpselen en het afval van de bewoonster leven. Alle dieren verkeerden in zeer slechte conditie. De meeste hadden vlooien en verwondingen die duidelijk nooit verzorgd waren. Bij sommige was het zo erg dat er maden uit de wonden groeiden.

“Toen we het huisje naderden, roken we het al. De geur was verschrikkelijk”, zegt een van de inspecteurs. “Een dame deed open. Toen we haar de reden van ons bezoek uitlegden, werd ze kwaad en riep ze dat we haar met rust moesten laten. Na een tijdje liet ze ons toch binnen. Wat we daar zagen, tartte alle verbeelding. En die geur werd nog erger. Het was onmogelijk om daar langer dan tien minuten binnen te blijven.”

De inspecteurs troffen een ravage aan. Slechts een van de dieren, een hond, was gechipt. Geen van de katten was gesteriliseerd. “Binnen de minuut troffen we minstens vier overtredingen inzake dierenwelzijn aan.”

De twee inspecteurs zijn vrijwilligers die al jaren Wallonië rondreizen om in te grijpen na klachten. Soms krijgen ze er tot 700 per maand. Omdat ze geen vast mandaat hebben, kunnen ze de mensen echter niet dwingen hun dieren af te staan. “We onderhandelen altijd met de eigenaars. Ook nu hebben we de dame moeten overtuigen om een document van overdracht te ondertekenen voor bijna al haar dieren. Allemaal behalve zeven chihuahua’s. Die weigerde ze af te staan.”

De andere dieren werden intussen allemaal naar een asiel gebracht.