Eden Hazard woensdag in Parijs: “Geen toeval dat Real club is die Champions League meest heeft gewonnen”

“Het is geen toeval dat Real de club is die de Champions League de meeste keren heeft gewonnen”. Met ook de vroegere Europacup I erbij, tellen ‘Los Blancos’ maar liefst dertien bekers met Grote Oren. “Ik ben hier nog maar net, maar overal hoor je van Champions League en Champions League dat. De mensen verwachten niet anders van Real dat we ook dit jaar die beker pakken. Dat brengt zo veel positieve druk met zich mee dat dit ook bij de spelers telkens leeft.”

“Als ik met Zidane op het trainingsveld sta, voel ik me als een klein kind. Geniaal om hem als trainer te hebben.” Met één goal zal ‘Zizou’ altijd vereenzelvigd worden: zijn onwaarschijnlijke volley in de Champions League-finale van 2002 tegen Bayer Leverkusen, in Glasgow. “Ik heb die volley niet ‘live’ op tv gezien. Naar de Champions League keken we thuis niet altijd... en tijdens de rust moest ik altijd naar bed van mijn ouders. Maar de volgende dag heb ik met open mond naar die goal gekeken. En dag erop, en die erop... In de tuin probeerde ik die volley samen met mijn broer Thorgan te kopiëren. Het is nooit gelukt.”

“Ik leef voorlopig in een droom. Als kind was ik altijd al supporter van Real, voor deze club spelen is het summum. Het shirt, dat stadion, die geschiednis... Ik herinner me Figo, Raúl en Ronaldo. En Zidane natuurlijk.  Fantastisch om hen bezig te zien. Het was het begin van de periode met de ‘Galácticos’, dan kijk je als kleine jongen daar met grote ogen naar. De aantrekkingskracht was enorm. Maar ik besefte ook al snel dat deze club uniek is. Nergens moeten de verwachtingen zo hoog gespannen zijn. Hier is winnen het enige wat telt. Maar ik weet van mezelf dat ik me vooral zoveel mogelijk moet amuseren. Dan volgen de resultaten wel.”

Op 13 juni liep Bernabéu storm voor Eden. Een dag die voor eeuwig in het geheugen van de dribbelkont staat. “Die voorstelling was bijzonder speciaal. Ik voelde me er meteen thuis. Met dat verschil dat de aandacht overweldigend was. Al die journalisten op de persconferentie, al die supporters in het stadion, al die opschriften, alle camera’s, de voorzitter die speechte... ik kan het nog altijd niet beschrijven. Ik herinner me nog dat er erg veel emoties door mijn lijf gingen. Zelf heb ik die dag niet al te veel gezegd. Ik ben nu eenmaal veel beter met mijn voeten.”

“Ik denk dat fans in Spanje échte fans zijn. In Engeland houden de mensen vooral van het voetbal en hebben ze gemeend interesse in het spelletje. Maar ze zijn niet zo fanatiek. In Spanje is dat wel het geval, de clubbelangen overstijgen er het voetbal. Een voorbeeld: toen we verloren met Chelsea, was iedereen ontgoocheld. Hier voelt dat aan alsof er een ramp gebeurd is. Voetbal in Spanje betekent álles. En de fans verlangen van de spelers dat ze ook steeds alles geven. Zoals ook de stijl van spelen hier anders is en natuurlijk ook de manier van leven en de voorbereiding op de wedstrijd.”

“Ik hou vooral van basketbal en heb er geen probleem mee om drie weken na elkaar NBA-matchen te zien. Ik speel al elke dag voetbal, dus het is belangrijk om daar af en toe eens afstand van te nemen. Dat doe ik vooral in het gezelschap van mijn familie. Een etentje met de vrouw, ergens naartoe gaan met de kinderen. Zo ontspan ik me maximaal.”