Kyoko Scholiers: ‘Blijkbaar is het not done om te lachen met piemelgrappen’

Sinds ze op dinsdagavond in primetime te zien is in Geub wordt ze op straat geregeld aangesproken, vertelt Scholiers (38) in een Antwerpse koffiebar. “De meest uiteenlopende mensen zijn me al komen vertellen dat ze zich kostelijk amuseren met de reeks. Al doen ze dat meestal op een verontschuldigende toon. Alsof het niet hoort om iets als Geub grappig te vinden.” 

Geub is dan ook geen reeks voor gevoelige kijkers. Het gaat over pelsen bekers, kalkoenen die gesopt worden en er duikt af en toe eens een dickpic in op. Scholiers vindt het allemaal best. “Ik heb altijd een zwak gehad voor grofgebekte humor. Dingen die andere mensen plat zouden noemen, vind ik meestal fantastisch.” 

Die fascinatie begon al tijdens haar studies aan Studio Herman Teirlinck. In het vierde jaar liep ze stage bij De Zweep, een berucht theatergezelschap rond Herwig Ilegems, Bart Meuleman en Marc Verstraete. Daar kreeg ze de hoofdrol in Show, een voorstelling die volgens de recensie in deze krant volgestouwd was met weinig functioneel naakt en waarin in alle geile hevigheid vlees werd begeerd. “Het stuk was opgehangen aan het gegeven dat ik, een jong blond meisje, gebeld had naar drie ‘vieze’ mannen met de vraag om bij hen stage te lopen. Dat ging behoorlijk ver. Wanneer we in kleinere culturele centra op de buiten speelden, liep vaak de helft van het publiek tijdens de voorstelling naar buiten.” 

Telefoonhokjes

Niet dat het cv van Scholiers leest als een aaneenschakeling van choquerende humor in alle mogelijke vormen. Integendeel zelfs, de laatste jaren plaatste ze zich vooral in de kijker met haar eigenzinnige theaterprojecten op locatie. 

In Brief liet ze het publiek meeluisteren naar de briefwisseling die zij en collega-actrice Ruth Becquart met een hele reeks uiteenlopende mensen voerden. Voor Misconnected ging ze de boer op met een reeks telefoonhokjes waarin je fragmenten uit telefoongesprekken kon beluisteren. En voor Boy, haar nieuwste voorstelling die volgend najaar in première gaat in de Vlaamse Opera, duikt ze onder in de wereld van de jeugdzorg. “Ik draai nu mee als vrijwilliger in een jeugdinstelling, ik doe interviews met mensen van wie hun kind in zo’n instelling geplaatst is en ik woon rechtszaken bij. Dat moet uiteindelijk leiden tot een voorstelling waarin we het fictieve jeugdzorgdossier van een tienjarige jongen op scène brengen.”

Televisie en film vind je met mondjesmaat op datzelfde cv terug. Scholiers was te zien in Any Way the Wind Blows van Tom Barman en De hel van Tanger van Frank Van Mechelen en dook af en toe op in televisiereeksen als Rang 1, Professor T of Code 37. Maar op een televisierol waar ze echt haar tanden in kon zetten was het wachten. Tot nu. “Ik ben steeds van het ene theaterproject in het andere gerold”, zegt Scholiers. “Af en toe was er weleens een telefoontje vanuit televisiehoek, maar ik weigerde dat meestal. Op die manier verdwijn je langzaam uit beeld.” 

Dat ze werd gebeld voor Geub heeft ze deels aan het goede geheugen van scenarist en regisseur Jan Dircksens te danken. Die zag Scholiers eind jaren 90 aan het werk in Ten oorlog, de Shakespeare-marathon van Blauwe Maandag Compagnie. Daarin mocht ze, amper 15, het podium op als de vrouw van Richard Deuxième, een rol gespeeld door Wim Opbrouck.  Een prestatie die niet alleen bij Dircksens een diepe indruk naliet. “Ik herinner me vooral de wilde kusscènes die ik met Wim speelde. Dat was best heftig.” Het was wel de rol die haar definitief tot het theater bekeerde. “Na Ten oorlog wist ik dat ik actrice wou worden.”

Dat de makers van Geub bij haar terechtkwamen was een complete verrassing, zegt de actrice. “Ik had nooit gedacht dat ik samen met Philippe Geubels op een set zou staan. Wij zitten in een compleet andere scene. Voor hem was ik die rare theatermaker met haar telefoonkotjes.”

Lange draaidag

Eén ding hadden ze wel gemeen: een totaal gebrek aan televisie-ervaring. “Op die eerste draaidagen stonden Philippe en ik vaak naar elkaar te kijken, niet goed wetend of we die ene scène nu wel of niet opnieuw moesten doen. Er is ook amper tijd om iets te vragen. Bij veel van die eerste shots wist ik niet eens tot hoever ik precies in beeld kwam.” 

Acteren in zo’n reeks vindt ze best moeilijk, geef Scholiers toe. “Alle scènes worden door elkaar opgenomen. Er is niemand om je bij het handje te nemen, daar is gewoon geen tijd voor. Zo’n draaidag is een bizarre combinatie van verveling, lang wachten en een paar momenten van opperste concentratie. Maar wel heel fijn om te doen.” 

Ondertussen stond Scholiers al op de set van Albatros, de nieuwe reeks die De Wereldvrede, het productiehuis achter de succesreeks Bevergem, voor Canvas maakt. En de kans is groot dat er een vervolg op Geub komt. Die televisieprojecten zijn een welgekomen afwisseling op het meer geëngageerde werk dat Scholiers doorgaans zelf op de planken brengt. “Niet alles wat ik doe moet dat engagement hebben. Het is ook weleens fijn om de knop in mijn hoofd af te zetten en me, zoals bij Geub, in een van de pot gerukt scenario te begeven.”