Andy Peelman: "Ik zie mijn baby nog niet graag" (maar dat is niét raar)

In ‘De Meeloper’ loopt Sam elke week de vaste route mee van een sportieve bekende Vlaming. Tijdens het lopen praten ze over zijn of haar sportieve kant, maar ook persoonlijke verhalen komen aan bod. Deze week is het de beurt aan ‘De Buurtpolitie’-acteur Andy Peelman, die twee maanden geleden voor het eerst papa werd. Wanneer Sam polst naar de vermoeidheid van Andy, laat de acteur weten dat het “goed meevalt”. 

Maar wat Andy nadien vertelt, veroorzaakt wat ophef online. “Ik mag het allemaal niet zeggen, want dan ben je een onmens, maar dat kind, als dat geboren wordt, dat is klein. Dat heeft negen maanden in de buik van de moeder gezeten. Aan alle toekomstige papa’s en ook aan wie ooit al papa geworden is en het nooit durven zeggen heeft aan zijn vrouw: als dat eruit komt, zie je dat niet graag in het begin. Ik weet dat het een taboe is, maar je kan toch niet zeggen dat je daar meteen verliefd op bent? Dat moet toch letterlijk en figuurlijk groeien", zegt Andy, waarna hij aan Sam vraagt of het onnozel is wat hij vertelt. “Misschien ben ik de uitzondering, maar bij mij is het niet het geval. In het begin is zo’n kindje iets plat. Dat weent, dat eet, dat schijt, dat doet niets.”

_{(Lees verder onder de foto)}

Dat gevoel is niet uitzonderlijk, sussen experts. “Mannen zijn niet zwanger, ook niet in hun hoofd. Vrouwen zijn dat wel. Vooral die laatste maand voor de geboorte bevindt een groot deel van de mama’s zich in een soort bubbel - niemand of niets interesseert hen dan”, zegt psychoanalytisch therapeute Claudine Crommar die het ‘Boek voor vaders' schreef. “Een toekomstige papa legt weleens zijn hand of oor op de buik van zijn partner en voelt iets, maar dat is het ook. En er is de echo, maar daar word je als man niet meteen heel happy van. Ofwel zie je niets, ofwel zie je iets, maar is het meestal niet dat wat je verwacht had.” 

Het parcours van ‘vader zijn’ en ‘moeder zijn' verloopt anders. “Het traject van een mama aflegt is heel fysiek, zeker als ze borstvoeding geeft”, klinkt het. “Dat van de vader hangt af van verschillende factoren.” In hoeverre laat een mama toe dat een papa echt papa kan zijn bijvoorbeeld? Waakt ze als een leeuwin over haar kind? “Dan heeft vooral zij de zwangerschap en die eerste maanden zeer intens beleefd”, zegt Crommar die geen specifieke uitspraken wil doen over de situatie van Andy Peelman en zijn vrouw. “Ook laat en hard werken kan een spelbreker zijn. Graag zien moet je namelijk letterlijk nemen: je moet elkaar zíen om elkaar gráág te kunnen zien. Ik zeg papa’s altijd dat ze maar een band kunnen kweken met hun kind als ze bij dat kind zijn en ervoor zorgen - geef daarom een flesje, doe een pamper aan, troost, leg de baby zelf in z'n bedje.” 

Dat mannen na de geboorte in België tien dagen thuis zijn, is al een stap vooruit. “Maar wil je echt een betrokken vader zijn, moet je bijna onbetaald verlof opnemen”, meent de Nederlandse hoogleraar Vaderschap, Renske Keizer.

“Vader worden is ook een stukje terugkeren naar de eigen kindertijd waarbij papa’s plots weer hun eigen vader zien”, vervolgt Claudine Crommar. “Als dat een liefhebbende vader was is hij een rolmodel, anders niet. Al is het zeker niet zo dat wanneer iemand een afwezige vader heeft gehad, hij dat zelf ook zal worden. Integendeel: papa’s doen dan meestal extra hun best.”

Dat een pasgeboren baby  enkel maar slaapt, eet en kakt, is trouwens een perceptie. “Je onthoudt die eerste honderd dagen - de allermoeilijkste - alleen veel ambetante dingen”, aldus de psychotherapeute. “Een baby heeft nochtans veel interactieve momenten: zo heeft hij niets liever dan dat papa naar hem lacht, smoelen trekt, zingt of praat. Een baby is van nature uit geprogrammeerd om te zoeken naar contact - het gezicht van papa bijvoorbeeld.” Door alleen al te kijken naar je kind, ontstaat een hechtingsband. 

Een schouderklopje nog voor Peelman: het komt allemaal goed. “Elke papa die het verlangen heeft een goeie papa te zijn, zal er in slagen zich aan z’n kind te hechten. Dat zie je zelfs bij papa’s die heel lang afwezig zijn geweest zijn. Als kinderen groter worden, speelt mama wel een belangrijkere rol: zij moet dan zoveel mogelijk over papa spreken.” 

Gezins- en orthopedagoog Guy Bosmans (KU Leuven) wil wel nog kwijt dat de maatschappij vaders en moeders veel druk oplegt, en dat werkt meer dan eens contraproductief. “Kijk maar naar mama’s die verondersteld worden op hun roze wolk te zitten. Ze voelen zich zo schuldig en ongemakkelijk als die er niets is ze. En dan gaat ze er wel eens aan onderdoor. Ook voor mannen geldt dat.”

De acteur is er zelf ook van overtuigd dat zijn band en zijn gevoelens voor Feline nog zullen groeien. “Dat kind moet mij leren kennen en ik moet haar leren kennen. En dat zal wel groeien, maar op dit moment is het normaal dat haar moeder een band met haar heeft. Ze heeft haar gedragen en ze geeft ook borstvoeding, dat is fantastisch. Maar als vader voel je je in het begin een beetje nutteloos. En dat is niet erg, hé, maar je moet het tijd geven om haar graag te beginnen zien.” 

Op de vraag wat Tine, de vrouw van Andy, van zijn mening vindt, laat Andy weten dat ze hem begrijpt. “Ze heeft mij al gevraagd: ‘Zie je het al graag?’ Ja neen, ik moet daar eerlijk in zijn. Al begon ze gisteren wat te lachen en dan vind ik dat wel schattig. En ze is ook een heel mooi kind, maar dat is waarschijnlijk een cliché van hier tot ginder. Ik ben er ook honderd procent van overtuigd dat, als ik genoeg tijd met haar kan doorbrengen, dat het dan een ander verhaal zal zijn. Nu ben ik sinds de dag dat mijn dochter geboren is, nog geen dag thuis geweest. 6 november is mijn eerste vrije dag en dan komt dat goed”, besluit Andy.

De podcast kan je hier beluisteren.