Herman Verbruggen is gek op z’n twee dochters. “Maar als Roos en Billie pubergedrag vertonen, neem ik afstand van hen”

Hermans jongste dochter Billie (12) kent iedereen ­intussen als Paulien, het dochtertje van Marcske en Bieke in de films van ‘F.C. De Kampioenen’. Haar zus Roos (14), blijft meer op de achtergrond. Maar mee met papa naar de Joe-studio’s: dat aanbod sloeg ze niet af. Het doet Herman terugblikken naar de geboorte van z’n kinderen. “Roos kwam ter wereld na een perfecte bevalling, in 2004", aldus Herman. “Petra koos voor een onderwaterbevalling, in een bad in het ziekenhuis. Toen ik Roos in m’n armen kreeg en ze haar oogjes opende, riep ik: ‘Hé, ze kijkt naar mij!’ Niet beseffend dat zo’n kindje wellicht nog geen steek ziet. (lacht) De nacht na haar geboorte ben ik bij Petra op de kamer op een veldbedje blijven slapen. En Roos mocht ook al even in m’n armen liggen. Ik vond dat een droombeeld.”

Zo vlot de geboorte van Roos verliep, zo gecompliceerd was die van Billie. “Zij is drie maanden te vroeg geboren”, aldus Herman. “Petra had een bloeding gehad. Daardoor was de baarmoeder geperforeerd en was er maar net voldoende vruchtwater. Ze moest zich dus rustig houden en na de bevalling moesten we Billie achterlaten in de couveuse. Ze was zo klein, net een gestroopt konijntje. Toch had ik heel snel een band met haar.”

De opnamen van ‘F.C. De Kampioenen’ liepen door in die periode. “Ergens was het wel goed dat ik daarin kon ontsnappen, het gaf me energie”, vertelt Herman. “Thuis was ik er voor Petra en Roos, maar het was goed dat ik af en toe de klik kon maken en me kon focussen op het werk.”

Intussen zijn Roos en Billie twee tieners die af en toe puberen. “Maar daar gaan Petra en ik niet in mee. We nemen dan even afstand. Wanneer ze pubergedrag vertonen, zijn het echt andere mensen, je herkent ze niet meer. Dat beseffen ze dan achteraf ook wel.”

Herman was 42 toen hij voor het eerst vader werd, en dat vindt hij een voordeel. “Een twintiger is nog druk bezig zijn leven vorm te geven, terwijl ik al mijn weg gevonden had. Ik was niet meer zoekende, ik had mijn werk dat ik zelf kon regelen. Gelukkig maar, want kinderen vragen wel wat tijd. Het was alsof ik er een part-time job bij kreeg. Maar sinds ik kinderen heb, sta ik wel veel positiever in het leven.”

Herman en Petra zijn ondertussen al negentien jaar een koppel. “Ik heb haar nooit versierd of zo. Het gebeurde gewoon. Zij werkte als stagiaire voor een verborgen-cameraprogramma en belde mij voor een voorbereidend gesprek. Haar stem klonk aangenaam en toen ze met een redacteur langskwam, dacht ik: ‘Wat krijgen we nu?’ (lacht) De klik was er meteen, ik was zo blij toen ze er op de draaidag ook bij was. Haar ouders hadden eerst twijfels, want ik ben zestien jaar ouder dan hun dochter. Ik begrijp die reactie. Maar hun argwaan verdween zodra ze mij beter leerden kennen. Ondertussen heb ik een hele goede band met mijn schoonouders.”

En de chemie tussen Herman en Petra is er nog altijd. “Voor mij is liefde geen werkwoord, dat moet organisch gaan. ­Natuurlijk moet je elkaar aanvoelen, maar als ik mensen hoor zeggen dat ze twijfelen om te gaan samenwonen of samen kinderen te krijgen, dan zeg ik: ‘Dan zit het niet echt goed, doe het niet’. Ik heb in Petra de ware gevonden. Had ik op mijn 21ste maar geweten dat zij mijn pad zou kruisen, dan had ik een fijnere jeugd gehad. Dan had ik minder zwaar getild aan liefdesverdriet en was ik rustiger geweest.”

Roos schrikt als ze hoort dat haar vader 56 is geworden. “Ik dacht dat hij drie jaar jonger was”, geeft ze toe. “Maar papa ziet er nog jong uit, hoor.” Toch houdt zijn leeftijd hem wel bezig, zegt Herman. “Die leeftijd confronteert me met de eindigheid. Ik weet nog hoe ik op internaat in bed lag te rekenen hoe oud ik zou zijn in 2020, dat lag zo veraf. Maar nu voel ik: dat is in een turbozucht voorbijgegaan. Ik heb met de jaren wel meer zelfvertrouwen gekregen. Als ik aan mijn dochters raad geef, is het wel: geniet van elk moment.”

En dat doet Herman ook, zeker sinds hij de dood in de ogen keek bij een opname voor ‘F.C. De Kampioenen’ in de Ardennen. “We gingen een stunt doen met een kajak, zij het met beperkte middelen. De kajak van Doortje en Marcske moest een cirkel om zijn as maken, en twee ervaren kajakkers deden dat in onze plaats. Maar voor de begin- en eindshots moesten Ann (Tuts, nvdr) en ik toch nog even in dat bootje, en ineens kantelde het om en hingen we vast onder water. Ann kon zich snel bevrijden, maar ik niet, en de kajak dreef af. Ik kreeg geen lucht meer en dacht dat mijn laatste uur geslagen was. ­Gelukkig hadden de kajakkers in de gaten dat er iets mis was, en zijn ze teruggelopen om mij te redden. Ik was zo kwaad! Ik had daar het leven kunnen ­laten. Dat voorval was niet bevorderlijk voor mijn relatie met water. Ik hou echt niet van zwembaden.”