Hij spreekt u aan als ‘mateke’, maar weet wat hij wil: Conner Rousseau moet sp.a redden

Conner Rousseau wil John Crombez aflossen als partijvoorzitter. Een verrassing is dat allerminst, want de voorbije weken liep Rousseau zich al warm met bezoekjes aan lokale afdelingen. Kansloos is hij alleszins niet. Velen in de partij omschrijven hem als de rijzende ster aan het socialistische firmament. Alleen: de tijd dat de sterren van de sp.a fel schitterden, ligt ver in het verleden.

“Er is een elektroshock nodig om ons in de 21ste eeuw te loodsen. Het zal nu zijn, of nooit meer”, beseft Rousseau zelf. Als hij voorzitter wordt, staat hem een loodzware opdracht te wachten: de zieltogende socialistische partij reanimeren. Een calvarietocht voor eender wie, maar des te meer voor een 26-jarige die eigenlijk nog aan de absolute start van zijn politieke carrière staat. Na zijn eerste verkiezingsdeelname in mei raakte hij meteen verkozen in het Vlaams Parlement, waar hij prompt het fractieleiderschap kreeg toegewezen.

Flamboyant en ambitieus

Conner Rousseau is het meest succesvolle product van de vernieuwingsoperatie die Crombez doorvoerde. Hij is flamboyant en ambitieus, weet wat hij wil, en heeft geen zin om zich in het carcan van de politiek te laten hijsen. Pak en das zijn niet aan Rousseau besteed, een paar witte sneakers en een T-shirt des te meer. Voor de ene voelt dat hip en fris, voor de ander glad en onnozel. Ook zijn jeugdige communicatiestijl op sociale media – Rousseau spreekt zijn volgers en publiek steevast aan als matekes – trekt zowel fans als critici.

Die kritiek laat hem grotendeels koud. “Jarenlang moeten we lezen dat sp.a nood heeft aan nieuwe mensen, een nieuwe politiek. Dan staat er iemand op die zichzelf blijft en op een andere manier communiceert, iemand die dezelfde ideologie op een eigentijdse manier uitdraagt – en dan wordt daar neerbuigend over gedaan omdat die niet perfect in het plaatje past. Dat is toch bijzonder.”

Met de paplepel

Voor Rousseau verkozen raakte, was hij een tijdlang adviseur bij Freya Van den Bossche en sprong hij kortstondig in als woordvoerder van Crombez. Zijn politieke ervaring mag dan beperkt zijn, het socialisme is hem wel met de paplepel ingegeven. Zijn moeder is sp.a-politica Christel Geerts, voormalig burgemeester van Sint-Niklaas en tot eind vorig jaar schepen in de stad.

Wat verder opvalt: Rousseau heeft een grote bekommernis voor mentaal welzijn en mensen onderaan de samenleving. In zijn vrije tijd organiseert hij kampen voor kansarme jongeren. Ook deze zomer nog, na de hectische verkiezingsperiode. “Ik moest even uit de politieke bubbel treden. Door die kampen gaat mijn vuur weer branden. Er zijn zoveel jongeren die gewoon niet de nodige hulp vinden. Dat is een gigantisch probleem in onze maatschappij.”

Precies dat vuur maakt hem geknipt om voorzitter te worden, zegt Melissa Depraetere, net als Rousseau een van de mensen die gelanceerd werd onder Crombezs verjongingskuur. “Ik heb hem altijd gezegd: sowieso word je op een dag voorzitter.” Niettemin is het risico voor Rousseau gigantisch: als fractieleider in het parlement heeft hij vijf jaar om zich in de kijker te werken en aan zijn dossierkennis te sleutelen. Als voorzitter wacht hem meteen een sprong in het diepe.

“Ik ga eerlijk zijn, fractievoorzitter worden met 0 seconden parlementaire ervaring, dat vond ik ook niet zo’n briljant idee”, lacht Bruno Tobback, die samen met Rousseau in het Vlaams Parlement zetelt. “Maar ik ben wel aangenaam verrast met wat hij tot nu toe heeft laten zien. Dat gaat natuurlijk maar over een tweetal maanden. Eigenlijk weet niemand wat Conner echt kan. Ik kan me voorstellen dat er in de partij mensen denken: wat krijgen we hier nu op ons dak.”

Conner de verlosser?

Is Conner Rousseau de verlosser van de socialisten? Of is het vooral een bewijs voor de diepe crisis bij de partij dat alle hoop op zijn schouders lijkt te rusten? In ieder geval moet hij, als hij verkozen wordt als voorzitter, vooral de verschillende strekkingen van de partij weten te verzoenen. Zeker de Antwerpse afdeling vaart graag een onafhankelijke koers. John Crombez heeft het dan weer gehad met de vele kritiek uit Leuven – “maar dat viel al bij al geweldig mee, hoor”, vindt Tobback zelf.

Zelfs met een heilig vuur dat warmpjes brandt, is het voor een 26-jarige geen sinecure om die tegenstellingen de baas te blijven. Al wordt dat door anderen in de partij genuanceerd: John Crombez had vijftien jaar als kabinetschef, fractieleider en staatssecretaris achter de kiezen, maar ook hij was daar niet noodzakelijk op voorbereid. Soms is minder bagage misschien net een voordeel. Zo denkt Rousseau er in ieder geval zelf over: “De partij heeft geen nood aan ervaring, maar vernieuwing. De ervaring heeft ons de voorbije jaren weinig opgebracht.”

Voorlopig heeft Rousseau slechts één tegenkandidaat, Hannes De Reu. Die heeft zo mogelijk nog minder ervaring, al werkte hij wel een tijdlang voor Crombez op het partijhoofdkwartier. Kenners in de partij dichten De Reu weinig kansen toe. Intussen haakten al zowat alle andere serieuze kanshebbers af. De enige die Rousseau nog in de weg lijkt te kunnen liggen, is Crombez zelf. Hij laat voorlopig niet in zijn kaarten kijken – officieel klinkt het dat hij nog niks beslist heeft.