Beste Conner Rousseau, wij zijn uw ‘matekes’ niet, dus hou daarmee op

Beste Conner Rousseau,

Er is mij de afgelopen dagen door behoorlijk wat collega’s op het hart gedrukt om deze brief niet te doordrenken met nodeloze wreedheid, en om zeker geen domme, grievende grappen over uw leeftijd te maken. Er was begrip voor mijn keuze, dat wel – u bent met voorsprong de Man van de Week. Aanvankelijk was het mijn bedoeling om baby Pia een epistel te schrijven – haar wedervaren heeft mij getroffen – maar uiteindelijk vond ik het beter om iemand te schrijven die toch net wat ouder is, en tenminste al kan lezen.

De formaliteiten moeten nog worden volbracht, maar u bent dus de volgende voorzitter van de sp.a, die het DNA van de partij met een welgemikte shot branie moet herstellen – een weinig benijdenswaardige taak, waarvoor alle andere gegadigden gillend weglopen. Daarom hebben ze úw hoofd op hol gebracht, tot u op den duur zelf bent gaan geloven dat u dat kunt. De partij hijst u op het schild als de grote held. In werkelijkheid bent u de pineut, de martelaar die met een bommengordel van buzzwoordjes rond het middel de volgende verkiezingen tegemoet zal treden, om de partij dan definitief tot ontploffing te brengen – in een orgie van holle slogans en algehele nietszeggendheid. Het moet, zo lees ik, schouder aan schouder! Met een nieuw verhaal en al! Eendrachtig! Gezellig! Allemaal samen! Het wordt een participatietraject! En zo zult u de harten en geesten veroveren! Het wordt geweldig chill! Zucht. Uw eerste werk: een nieuwe copywriter zoeken. En de huidige laten opnemen in een afkickcentrum op Aruba.

Trudeau en Tamino

Verschoning, mijnheer Rousseau, voor mijn wat duistere toon, maar u moet weten dat ik voor sp.a echt geen toekomst meer zie. Uw partij is, net als die twee andere traditionele formaties, een oude knol die maar beter uit zijn lijden kan worden verlost. Uw taak zit erop, het is volbracht, voor ons hoeft het niet meer.

Zelf hebt u een ‘shocktherapie’ voor ogen, begrijp ik. Radicale ideeën ook, want we leven, dat spreekt vanzelf, in radicale tijden. U wilt ook scherp communiceren – scherper dan ooit, zowaar. En, niet te vergeten, u wilt af van de ‘top-downbetutteling’. De leden zetten voortaan de lijnen uit, niet de voorzitter en diens acolieten. Gedeeld leiderschap, dat is de toekomst – alsook het gedeelde onderdrukken van de occasionele geeuw, durf ik daar namens menig politiek waarnemer alvast aan toevoegen.

En toch baadt u momenteel in sympathie, ook van de pers. Er is grote bewondering voor uw lef, en terecht. Ook uw bevallige voorkomen lokt enig gegil uit: u lijkt niet alleen op de Canadese premier Justin Trudeau – als hij niet zwart geschminkt is, tenminste – maar ook op de betoverende Vlaamse singer-songwriter Tamino. Uw blote benen heb ik nog niet gezien, maar het is wel duidelijk dat u de mannelijke uitvoering van Freya Van den Bossche bent. Vooral qua stijl. Die minzame blik, die heldere klemtonen in elke zin, die zorgvuldige handgebaren waarmee u te kennen geeft dat u van aanpakken weet – het is allemaal vintage Van den Bossche. Zij heeft u ontdekt en ik durf te wedden dat zij u ook persoonlijk klaarstoomt voor alle interviews. Dat maakt deze hele operatie meteen een beetje tragisch: wat wijlen Steve Stevaert met Freya Van den Bossche heeft gedaan, doet Van den Bossche nu met u – u op veel te prille leeftijd voor de leeuwen gooien. Zij is daar nooit helemaal van hersteld, ik hoop voor u dat u dit dolle avontuur beter verteert.

Bhagwan en Stalin

Mag ik tot slot nog twee verbeterpuntjes aanstippen? Eén: u spreekt mensen op sociale media aan als ‘matekes’ en daar moet u metéén mee ophouden. Wij zijn uw matekes niet. Mensen die graag als matekes worden aangesproken hebben nog geen stemrecht – als ze al zindelijk zijn. Tweede verbeterpunt: hou op met die fluwelen tirannie, want die gaat u nog zuur opbreken. In De Standaard las ik dat u de collega’s onlangs opdroeg om elkaar eens ferm te knuffelen. Ik moet zeggen: verplicht knuffelen, dat kan tellen qua top-downbetutteling – op het WK top-downbetuttelen voor professionele top-downbetuttelaars zou u daarmee zo de gouden top-downbetuttelbeker in de wacht slepen.

Ook de meest legendarische uitspraak die u ooit zal doen, is al binnen. Als de boodschap van de partij – in de veronderstelling dat zo’n boodschap er ooit komt – is afgesproken, dan moet iedereen die ook eendrachtig verkondigen. Wie dat niet doet, en nu citeer ik u, ‘mag vertrekken’. Nou! Eerst verplicht knuffelen, en dan iedereen eruit die tegenspreekt – dat doet mij een beetje denken aan de Bhagwan, eigenlijk. En ook wel aan Stalin. In die zin voert u ons toch terug naar de Grote Dagen van het Socialisme. U kent de anekdote: als er voor Stalin werd geapplaudisseerd, durfde niemand als eerste op te houden.

Het worden loodzware jaren, mijnheer Rousseau. Het voordeel is: u bent nog belachelijk jong. Als deze naargeestige episode achter de rug is, moet uw leven nog beginnen.

Peace out en sterkte

Joël De Ceulaer, senior writer