Direct naar artikelinhoud
InterviewFamilieklap

Nora en Arno Monsecour, tweeling: ‘Arno voelde aan dat ik niet zijn broer, maar zijn zus was’

Arno en Nora Monsecour: ‘ Voor al mijn zorgen rond zelfvertrouwen is mijn broer de eerste persoon die ik aanspreek.’Beeld Damon De Backer

Zij is 23, zag haar worsteling met het transgender-zijn verfilmd in Girl, en brengt nu haar autobiografie uit. Hij is exact even oud en begeleidt mensen naar een beter zelfbeeld in zijn dieetpraktijk. Nora en Arno Monsecour, tweelingzus en -broer.

NORA

“Toen ik mijn geslachtsoperatie liet uitvoeren, was ik achttien. Mijn broer was er altijd voor mij en bleef in het ziekenhuis regelmatig naast mijn bed slapen. Arno is een erg zorgend persoon. Als kind en later als puber heeft hij zich in ons gezin bewust wat op de achtergrond gehouden om ruimte voor mij te maken omdat hij zag dat ik meer aandacht en liefde nodig had. Ik was het zorgenkindje. (lacht)

“Ik heb Arno nooit moeten uitleggen dat ik niet zijn broer, maar zijn zus was. Hij voelde dat aan. Ik herinner me nog glashelder hoe mijn broer een feestje organiseerde met allemaal jongens – we moeten een jaar of zes geweest zijn. Toen ik naar beneden kwam in de slaapjurk van mijn moeder en zijn vrienden wat vreemd opkeken, zei hij gewoon: ‘Dat is mijn zus.’ Achteraf gezien was dat een ongelooflijk krachtig moment.

“Arno en ik hebben altijd al tegenovergestelde karakters gehad. Als kind was ik uitbundig en vrolijk, hij was eerder timide. Arno durfde vroeger bijvoorbeeld niet te betalen aan de kassa, terwijl zulke dingen voor mij nooit een probleem waren. In de loop van de jaren zijn onze persoonlijkheden wat omgekanteld: hij is veel zelfverzekerder geworden en ik ben verlegener dan vroeger. Arno vertelde me ooit dat hij veel aan mijn strijd om mezelf te kunnen zijn heeft gehad om zelf ook steviger in zijn schoenen te staan.

“Toen mijn autobiografie De weg naar mezelf net uitkwam, stuurde Arno me een erg lief en lang bericht om te zeggen hoe trots hij op me is en hoe graag hij me ziet. Dat dat boek er ligt, komt ook deels door hem. Zelf wilde ik pas met het verhaal over mijn transitie naar buiten komen na mijn danscarrière, maar Arno zei: ‘Doe het gewoon.’ Door zijn aanmoedigingen én door de film Girl heb ik dat boek veel sneller kunnen schrijven dan ik had gedacht.

Nieuw leven

“Arno en ik zijn altijd een heel hechte tweeling geweest, maar sinds ons negende ben ik niet meer zo vaak in de buurt van mijn broer. Door mijn danscarrière ben ik al vroeg uit het huis getrokken om te gaan dansen in Antwerpen. Nadien verhuisde ik voor enkele jaren naar Engeland en nu woon ik in Duitsland. Hij heeft me pas jaren later verteld dat hij mijn aanwezigheid wel wat heeft gemist.

“We hebben onze tweelingband dus nieuw leven moeten inblazen. Nu proberen we wat vaker te bellen of sturen we elkaar een berichtje om te vragen hoe het gaat. Mijn broer is daar beter in; hij zal sneller uit zichzelf van zich laten horen. Zeker van mijn kant moet ik tonen dat ik nog steeds in zijn leven ben, zelfs als ik op dat moment vijfhonderd kilometer van hem verwijderd ben.

“Toch blijft de band die je als tweeling met elkaar hebt erg bijzonder. Als ik me niet goed voel, gebeurt het regelmatig dat Arno op hetzelfde moment ook een moeilijke dag beleeft. Dan krijg ik soms uit het niets een berichtje: ‘Jij voelt je vandaag ook niet goed hè?’ En meestal klopt dat dan.

“Ook nu nog leun ik vaak op mijn broer. Voor al mijn zorgen rond zelfvertrouwen is hij de eerste persoon die ik aanspreek. Hij doorprikt mijn banale gedachten en angsten meteen; hij weet altijd wat hij moet zeggen als ik panikeer. In dat opzicht is hij soms een beetje mijn psycholoog.

“Of mijn broer ook weleens naar mij komt voor advies? Absoluut, maar meestal gaat het dan over luchtigere dingen. Zoals welk kleedje hij voor zijn vriendin moet kopen, bijvoorbeeld.” (lacht)

‘Nora is een enorme inspiratiebron voor mij, en ik heb het gevoel dat ze dat voor veel mensen kan zijn.’Beeld Damon De Backer

ARNO

“Als iemand vragen heeft over de transitie van Nora, zeg ik altijd: ‘Ik heb alleen maar Nora gekend, ze zag er gewoon uit als een jongen.’ Voor een groot deel kwam dat besef gevoelsmatig: haar manier van bewegen, de vrouwelijke trekjes, het feit dat ze enkel vriendinnen had. Dat heeft me altijd het gevoel gegeven dat ik nooit een broer heb gehad.

“Nora en ik zijn altijd erg close geweest maar toen ik haar boek in handen kreeg, ben ik toch geschrokken door hoe donker sommige periodes in haar leven zijn geweest. Ik was vroeger – zoals elke puber – toch vooral met mijn eigen leven bezig.”

“In het boek staat bijvoorbeeld een passage waarin een verpleegster Nora luttele uren na haar geslachtsoperatie grofweg vraagt wanneer ze de keuze maakte om een meisje te worden. Nora heeft daar toen op geantwoord: ‘Op 19 januari 1996. De dag dat ik geboren werd.’ Dat vond ik zo’n krachtig moment in haar boek.

“Mensen zien ons als een sterk gezin, maar we hebben ook veel moeilijke momenten gekend. Voor mij was de periode rond haar operatie erg zwaar, en ook mijn ouders hebben enorm afgezien. We wisten niet of Nora die hele transitie wel zou overleven. Toen ze nadien ook nog eens ernstige complicaties aan haar benen kreeg, was het onduidelijk of ze ooit nog zou kunnen dansen.

“Door Girl, en nu ook door haar boek, wordt Nora natuurlijk blootgesteld aan een nieuwe golf van kritiek. Twee jaar geleden zou ik al die aandacht veel moeilijker gevonden hebben omdat ik bang was wat mensen over haar zouden zeggen. Ik wilde Nora lang afschermen voor alles wat haar mogelijk kon kwetsen, maar ik heb dat moeten loslaten. Ik ben fier dat ze met haar verhaal naar buiten komt. Ze is een enorme inspiratiebron voor mij, en ik heb het gevoel dat ze dat voor veel mensen kan zijn.

Duitsland

“Ik kan heel goed praten met mijn ouders en mijn vriendin, maar als er écht iets wringt, is Nora toch nog steeds mijn vertrouwenspersoon. Zelfs als we elkaar al even niet meer hebben gezien, blijft die band speciaal. Al denk ik dat ze ook wel weet dat ze zich over mij niet te veel zorgen moet maken. Of dat hoop ik dan maar.

“Ik probeer voor een stuk ook haar mentor te zijn. Nora kan nog steeds enorm aan zichzelf twijfelen, haar zelfbeeld stuikt zo in elkaar. Terwijl ik haar zo’n geweldige vrouw vind.

“Sinds Nora in Duitsland woont, houden we vooral contact via WhatsApp. Ze weet dat ik het leuk zou vinden als ze wat vaker berichtjes zou sturen en dat het me soms frustreert dat ik haar altijd als eerste moet contacteren. Maar ik weet dat ze er is, en ik besef ook wel dat ze het druk heeft met haar danscarrière. Mijn mama facetimet haar elke dag. Soms pik ik dan even mee in of bezoek ik haar in Duitsland. Ondertussen ben ik het ook wel gewend geraakt, op deze manier.

“Als we wat meer tijd samen zouden hebben, zou ik graag eens samen naar Gent gaan om wat te winkelen, iets te gaan eten en ’s avonds uit te gaan. Zo zou mijn ideale dag met Nora eruitzien. Door de publicatie van haar boek heeft ze het nu natuurlijk drukker dan ooit. Hopelijk komt het er nadien eens van.”