4 juni 1944. Eugeen Vanlingen ziet het levenslicht en de eerste kermislampjes op de foor in Rekem. “Ze hadden verteld dat de Duitsers Leopoldsburg zwaar zouden bombarderen. Dus wilden mijn ouders voor één keer liever niet in die regio staan. Ze kozen voor de dorpskermis van Rekem aan de Maaskant, veel rustiger daar. Ik ben geboren op zondagvoormiddag, ’s namiddags stond ma alweer in haar schietkraam.”

Naar school is Eugeen niet veel geweest. “We moesten ons altijd melden in de school van de gemeente waar we dan verbleven om in orde te zijn met de papieren. Maar niemand wilde ons. En dus hadden we geen boeken, geen schriften, niks. Uiteindelijk hebben mijn zus Bertha en ik onszelf leren lezen aan de hand van de strips in de kranten. Nu is dat anders, mijn kinderen zijn wel naar school geweest en mijn kleinkinderen brengen we elke dag.”

Carnaval

Natuurlijk leerde Eugeen zijn vrouw, Tanie Goeminne, ook kennen op de kermis. “Ze is nog altijd mijn toeverlaat. Ik was 15 toen we zijn beginnen verkeren, zij was 14. Vijf jaar later zijn we getrouwd. Tijdens carnaval 1966 stonden we op Hasselt kermis met ons eigen kraampje: een loterij. Intussen werkten we hard aan ons eigen lunapark.”

We hebben een huis, maar daar slaap ik altijd slecht. Dat bed is gewoon veel te groot. Ik blijf liever in onze woonwagen Eugeen VANLINGEN

De grote attracties, dat was niets voor Eugeen. “Wij zijn altijd bij de gewone dingen gebleven: eendjes vissen, schieten, frituur... Tanie en ik genieten liever van de lachende gezichtjes van kinderen die eendjes komen vissen. Dat is puur plezier. Ook nog altijd na meer dan 50 jaar.”

De hele familie Vanlingen zit in de kermiswereld, onder meer ook de zoon en dochter van Eugeen. “Ik heb altijd geprobeerd om met iedereen goed overweg te kunnen. Daarom werd ik al snel gevraagd door de vereniging der Belgische foornijveraars. Eerst als voorzitter van de afdeling Limburg, sinds 2003 als voorzitter van het Vlaamse Gewest. Al bij al loopt dat vlot, maar het zijn afmattende vergaderingen met ministers en gemeentebesturen: over de soms te hoge standgelden, problemen met de lage-emissiezones...”

Topkermis

Veertig jaar lang organiseerde Eugeen ook de officiële opening van Hasselt kermis, maar daar stopt hij nu mee. “Ik heb hier zeven burgemeesters versleten, dat volstaat. Het is aan de jeugd nu.”

Ook al gaat Eugeen het nu wat kalmer aan doen, Hasselt kermis blijft hem na aan het hart. “Hasselt is nog altijd een topkermis. Als ze me morgen 100 meter boulevard bijgeven, staan hier volgend jaar vijftig kramen extra. Maar je moet niet de grootste willen zijn, wel de beste. Of de tram de kermis weer naar de binnenstad zal brengen? Dat kan. En ik hoop het eigenlijk ook. Ik heb het dan over de kleine ring, de Kunstlaan en het Dusartplein, de beide kanten. Niet op verschillende pleinen, zoals al geopperd is. Dan is de kermis dood. Het moet een lang aaneengesloten feest blijven. Maar dat mee organiseren, dat zal voor de volgende zijn.”

Eugeen mag dan een echte Hasselaar zijn, hij woont nu eigenlijk in Genk. “Maar wel op de Hasselt-weg, of wat dacht je? We hebben een huis, maar daar slaap ik altijd slecht. Dat bed is gewoon veel te groot. Ik blijf liever in onze woonwagen. Ik ben op de kermis geboren, en ik hoop er eigenlijk ook ooit te sterven. Maar dat moet morgen nog niet, he.” (lacht)