Duivels in wijwatervatjes en een opwindende paniekaanval: dit zijn de beste platen van de week

Stef Kamil Carlens - Making Sense of ∞ ★★★★☆

Zijn demonen zijn niet allemaal weg, maar ze zitten wel in de juiste vakjes, liet Stef Kamil Carlens onlangs optekenen. Op zijn tweede soloalbum lijken vooral externe duivels zich te weren in verschillende wijwatervaatjes. Met een bedrieglijk zachte, lichtjes hese voordracht biedt Carlens zijn eigen visie op venijn, machtsmisbruik, onzekerheid en oorlog. Soms klinkt die grauw en proef je onderhuidse woede, een andere keer schemert er hoop door, als priemend zonlicht. 

Een behoorlijk funky cover van Phil Ochs’ ‘New Town’ haalt de protestzanger in Carlens naar boven, en is een hommage aan iedere migrant die uit noodzaak andere oorden opzoekt. Elders hoor je hem dan weer strijdvaardig plannen smeden voor een rechtvaardigere wereld (‘Fresco’) of een anti-oorlogspamflet brengen (‘Lament On General Smedley D. Butler’). Muzikaal is deze tweede soloplaat evenwel nog intrigerender en gevarieerder dan de thema’s die Carlens aansnijdt. De songs zijn net zo rijk als subtiel gearrangeerd, met analoge synths, sax en etnische blazers. Naast het fabuleuze gitaarspel van Carlens zelf, that is. Nooit gedacht na al zijn muzikale omzwervingen, maar opnieuw verrast en verbaast uw jeugdheld uit de nineties.

Girl Band - The Talkies ★★★★☆

Nog meer dan op zijn uitstekende debuut Holding Hands With Jamie (uit 2015) wendt het Ierse combo Girl Band op de opvolger analoge en elektronische noise aan om te verontrusten, te verwarren en – uiteindelijk – de opwinding in rotten van tien over de ruggengraat te sturen. De manische songs herbergen een digitale productie en industriële percussie die soms doen denken aan Liars of de vroegste experimenten van HEALTH. Frontman Dara Kiely klinkt niet zelden als Mark E.Smith van The Fall die op tilt slaat. 

Teksten over psychologische stoornissen vormen de kers op de taart – Kiely leed in het verleden aan ernstige psychoses, wat bijna het einde van de band betekende. Ook vormelijk zoekt de zang de bevreemding op. Kiely mijdt voornaamwoorden of hij houdt het simpelweg op zwaar gehijg of nonsensicale klanken. The Talkies is een verklankte paniekaanval. U weze gewaarschuwd. 

Tove Lo - Sunshine Kitty ★★★☆☆

U kent Tove Lo van haar hitje ‘Habits (Stay High)’, uit 2015. Die lichtjes grillige elektropopsound is amper nog te bespeuren op haar vierde album, Sunshine Kitty, waar generische house en trendy reggaeton de plak zwaaien. De Zweedse zangeres komt er minder vindingrijk uit de hoek dan Charli XCX, minder sprankelend dan Dua Lipa maar spannender dan Carly Rae Jepsen en meer tot de verbeelding sprekend dan pakweg Anne-Marie. Haar geschipper tussen dionysische partytracks en introspectieve songs over hartzeer en over haar op de klippen gelopen biseksuele relaties is interessant, maar je vraagt je af waarom ze niet vaker het hart op de tong draagt. Een onnozele club-banger als ‘Jacques’ steekt schril af tegen de confessionele r&b van ‘Glad He’s Gone’ of het fraaie ‘Really don’t like u’, een duet met Kylie Minogue. Soms fris, maar er is nog werk aan de winkel. 

John Ghost - Airships are Organisms ★★★★☆

Een plaat die je afwisselend aan Nils Frahm, Frank Zappa, Steve Reich en Jaga Jazzist doet denken? Faut le faire. Eigenlijk hielden we ons hart vast toen we Airships are Organisms onder de naald schoven. Om variatie hoeft een album nooit verlegen te zitten, maar een beetje coherentie mag wel. Vreemd genoeg slaagt componist-gitarist Jo De Geest (meteen zijn nom de plume verklaard) daarin met dit sextet. Ze houden een instrumentaal onderonsje van speelse en dansbare jazz, dwingende tot sinistere postrock en filmisch minimalisme. Nu eens zie je nauwelijks nog de bomen door het bos in deze geluidslandschappen, dan weer drijf je haast dromend weg op wolkjes. De Geest is uit de fles, met deze plaat. Nu moet u nog gewoon de fles de nek breken.