Het mirakel van Vitosha, 30 jaar geleden: van tv-kijkers die te vroeg gingen douchen tot RAFC-fans die de spurt van hun leven eruit persten

26 september 1989, UEFA Cup, terugwedstrijd eerste ronde. Antwerp vat de return tegen Vitosha Sofia aan met een 0-0-gelijkspel. Een linke uitgangspositie: de Bulgaren staan bekend als een gewiekste counterploeg. Na zes minuten is het al van dattum. Slavchev omzeilt de buitenspelval en de uitgelopen Wim De Coninck: 0-1. RAFC moet direct in de achtervolging, een onderneming die tot minuut 85 niks oplevert. Dan maakt de ingevallen Ralf Geilenkirchen, samen met RAFC-icoon Hans-Peter Lehnhoff overgekomen van FC Keulen, gelijk. De Bosuil, met 7.000 fans karig bezet, veert op. De hoop blijft welgeteld twee minuten levend. Donkov en Mihtarski loodsen Vitosha definitief in veilige haven: 1-3 na 89 minuten. Exit Antwerp.

Voor u verder leest, deze niet onbelangrijke mededeling. Antwerp - Vitosha ging door in een tijdperk dat de vierde ref - de man die vandaag onder meer aangeeft hoeveel minuten worden bijgeteld - nog moest worden uitgevonden. Niemand die op die bewuste avond een idee heeft hoelang de Oostenrijkse ref Kaupe zou laten overspelen. Het doet er in feite ook niet toe. Antwerp moet na 90 minuten nog drie keer scoren om door te stoten. Geen zinnig mens die daar zijn kop op wil verwedden. Ook ondergetekende, die avond lijfelijk aanwezig, is zijn leven nog niet beu.

Dat Nico Claesen er 2-3 van maakt in minuut 91? Het is niet meer dan een voetnoot, een doekje voor het bloeden, een pleister op..., u kent de clichés. De 3-3 van diezelfde Claesen, twee minuten later? Het maakt de avond alleen maar pijnlijker. “Die ref gaat na de 3-3 meteen affluiten, we sneuvelen door de uitgoals, verdomme”, vloeken fans die het stadion nog niet hebben verlaten. Maar Friedrich Kaupe, hij kijkt niet eens op zijn horloge. Drie minuten blessuretijd worden er vier, vijf, zelfs zes. Moment waarop Antwerp een vrije trap versiert op de rand van de zestienmeter. Lehnhoff zet voor, Quaranta kopt aan de tweede paal binnen. Vier-drie: de waanzin op de Bosuil is compleet. Op tribune 2 springt een fan van vreugde twee meter hoog. De houten plank van zijn zitje breekt bij de landing doormidden. Tientallen supporters stormen het veld op, ook al is de wedstrijd nog niet afgefloten. Met veel moeite worden ze teruggedreven richting tribune. Seconden later fluit Kaupe af, het mirakel van Vitosha is een feit.

26 september 1989, Antwerp - Vitosha Sofia 4-3. Wie erbij was, vergeet het nooit meer. Wie te vroeg zijn televisie uitzette - de match was live te zien op de openbare omroep - is toe aan zijn 30ste jaar knarsetanden. “Na de 1-3 van die Bulgaren ben ik gaan douchen”, laat een collega zich jaren later ontvallen. “Toen ik nadien op de radio hoorde dat de match op 4-3 was geëindigd, dacht ik dat ik gek geworden was.”

Al waren er ook bofkonten. “Bij 1-3 verliet ik diep ontgoocheld het stadion”, luidt het verhaal van een goeie kennis. “Ik was al op weg naar mijn auto toen ik de stadionspeaker hoorde omroepen dat het 3-3 geworden was. Daarop zette ik de spurt van mijn leven in, om compleet buiten adem de tribune weer op te stormen. Tien tellen later kopte Quaranta de 4-3 tegen de netten...”