"Plastic is een van de meest ecologische verpakkingen, we moeten gewoon stoppen met plastic te verbranden"

Reinhard Schneider stelde onlangs een nieuwe productielijn voor waar schoonmaakproducten afgevuld worden in 100 % gerecycleerde plastic flessen. Schneider werpt zich op als de voorvechter van 100 % gerecycleerd plastic. Hij is op die manier de luis in de pels van de verpakkingssector die naar zijn zeggen het liefst gewoon verder doet zoals hij bezig is, omdat dat op korte termijn het meest rendeert. Schneider toont dat het anders kan. Vorige week kreeg hij de Duitse Milieu Award 2019 voor zijn aanpak.

“Het verschil in prijs tussen nieuwe plastic flessen en 100% gerecycleerde is een paar eurocent per fles,” zegt Schneider. “Gerecycleerd plastic is duurder. Grote bedrijven hebben daarbij ook nog het schaalvoordeel, omdat ze met grotere volumes werken. Dat voordeel hebben wij niet. Wij zijn maar een kleine speler. Maar geen probleem, de grote spelers verliezen meer aan vertrouwen bij de consument dan dat ze kunnen compenseren met hun schaalvoordeel”. Reinhard Schneider is de baas van Werner & Mertz, het bedrijf dat onder andere schoonmaakproducten maakt van het merk Frosch, die ook in ons land in de supermarkten liggen.

De knoop om beter te recycleren, zit bij de politici vindt Schneider. “De huidige wetgeving helpt recyclage niet. Nu betaalt elke producent een klein bedrag per verpakking om de afvalbedrijven te betalen die de plasticverpakkingen als afval verwerken. Ongeacht of je verpakkingen gebruikt uit nieuw plastic of uit gerecycleerd materiaal. Dat is niet logisch.” 

“Ik pleit voor een ander systeem waarbij producenten die recycleren beloond worden en producenten die dat niet doen, betalen: een bonus-malussysteem. Dat hoeft de overheid niks te kosten. Wat binnen komt aan de ene kant, kan dienen om te betalen aan de andere kant.”

“Ik heb daarover een brief geschreven naar een aantal vooraanstaande politici. Van sommigen heb ik antwoord gekregen, van anderen niet. De grote vraag is of de politiek bereid is om dit te veranderen. Politici worden enorm beïnvloed door een groot leger lobbyisten dat probeert te behouden wat er is en op de rem gaat staan bij nieuwe maatregelen. Ze zeggen: 10 procent gerecycleerd materiaal in verpakkingen is het maximum wat kan, in de hoop uit te komen op een regelgeving van 15 procent, terwijl we voor niet minder dan 100 procent moeten gaan.”

“Even belangrijk als recycleren is dat de verpakkingsindustrie plastics maakt die makkelijk te recycleren zijn,” meent Schneider. “Verpakkingen waarbij verschillende soorten plastic aan mekaar vastzitten, zijn heel moeilijk te recycleren. Ook kleurstoffen zijn een probleem. Dat zou allemaal in die bonus-malusregeling kunnen verrekend worden.”

“Ik begrijp wel dat elk merk zich wil profileren met zijn eigen logo, zijn eigen kleur, maar we zouden kunnen afspreken dat we een basisverpakking maken en dat elk merk daarrond een soort mouw trekt om te bedrukken.”

Schneider stoort zich aan wat hij “Greenwashing” noemt: “Je ziet grote bedrijven die zich linken aan sommige milieu- of bewustmakingsacties. Zogezegd uit bezorgdheid voor het milieu maar eigenlijk is het niet meer dan imagopoets. Plastics Europe (De Europese organisatie van de kunststofindustrie nvdr) is daar een voorbeeld van. Ze steunen het Ocean Plastics Lab, een rondtrekkende tentoonstelling over de plasticvervuiling in de oceanen. Heel mooi om dat te steunen terwijl je zelf de vervuiler bent,” vindt Schneider.

“Hetzelfde geldt voor de steun aan de Ocean Clean Up, de onderneming van de jonge Nederlander Bojan Slat die drijvend plastic uit de oceanen wil vissen. Iedereen die de problematiek kent, weet dat minder dan 1 % van het plastic in de oceaan aan het oppervlak drijft. De andere 99 procent is op weg naar de bodem van de zee, tot het uiteengevallen is in microplastics en in de voedselketen terechtkomt. Dus denken de plasticboeren: Dat is een populair initiatief. Laten we de actie hypen om minder dan 1 procent plastic terug te winnen uit de zee. De andere 99 procent kunnen we vervangen door nieuw plastic waar we goed aan verdienen. The only loser is the planet.” 

Schneider hekelt ook de steun voor chemische recyclage: “De 24 grootste plasticproducenten van de wereld hebben anderhalf miljard dollar uitgetrokken voor onderzoek naar chemische recyclage. Via onderzoeksbeurzen betaalt de overheid mee.” Chemische recyclage is een manier om plasticafval te recycleren zonder dat je het moet scheiden of sorteren. Het plasticafval wordt verhit tot een pasta, zodat je er opnieuw basismaterialen kan uithalen zoals uit aardolie.

Schneider vindt dat weggesmeten geld: “Chemische recyclage is geen oplossing. Iedere expert weet dat als je plastic tot 900 of 1000 graden wil verhitten, dat je heel veel energie nodig hebt. De hoeveelheid basismateriaal dat je op die manier terugwint, is heel klein. Al de rest is afval waar je in de circulaire economie niet meer mee weg kan. Maar, ... de materialen die je terugwint uit dat chemisch gerecycleerd plastic lijken heel erg op die die je uit opgepompte olie haalt. Voor de oliemaatschappijen en plasticproducenten is dat erg comfortabel: op die manier kunnen zij makkelijk verder blijven doen zoals ze bezig zijn.“

Schneider legt zich niet neer bij de gang van zaken dat slechts een klein deel van het gescheiden opgehaalde huisvuil gerecycleerd wordt en dat de overgrote meerderheid van het plastic gebruikt wordt als goedkope brandstof om energiecentrales te stoken waarbij CO2 vrijkomt in de lucht. 

Eerder dan aan te zien en mee te doen wil Schneider zijn knowhow om plastic te recycleren, verspreiden. Schneider richtte in 2012 een platform op om een robot te ontwikkelen die aan heel hoge snelheid plastic sorteert. Die robot wordt nu gebruikt. De kennis daarover deelt hij in een soort “open source” voor iedereen die wil meedoen.

In zijn fabriek in Mainz is hij gestart met 300 miljoen 100% gerecycleerde flessen uit selectief opgehaalde plastics (PET en High Density PE) uit de regio van Frankfurt. Niet alle verpakkingen in zijn fabriek zijn 100 % gerecycleerd, maar in het najaar wil hij weer een stap verder zetten en uiteindelijk wil hij alleen nog werken met 100% gerecycleerd plastic.

Schneider is overtuigd van de kwaliteiten van plastic. “In onze sector is het heel moeilijk om een alternatieve verpakking te vinden die beter is dan plastic. Zeker als je het hergebruikt. Door wat ga je het vervangen? Glas, blik, aluminium?" 

"Als je glas in een circulaire economie wil hergebruiken, dan is de duurzaamheid veel minder. Dat is makkelijk te snappen. Het smeltpunt van glas is 1000 graden. Het smeltpunt van plastic is 200 graden.“

“De paradox is dat plastic een van de meest ecologische materialen van onze tijd is als we leren hoe we het zoveel mogelijk kunnen hergebruiken in een gesloten circuit. We moeten gewoon stoppen met plastic te maken dat op het einde verbrand wordt."