Het was Nederland menens op dit WK. Met Marianne Vos beschikten ze over de absolute topfavoriete in Yorkshire en dus maakte de oranje brigade van meet af aan oorlog. Op de eerste beklimming van de dag, de Norwood Edge (19, kilometer aan 9,4% gemiddeld, nvdr.) werd een strak tempo opgelegd. Achteraan ging de deur meteen wagenwijd open, de ene na de andere renster moest passen.

Een groep van circa 30 rensters bleef over en zette vaart richting de tweede klim, de Lofthouse. Groot-Brittannië probeerde het tempo nu te controleren en zette zich op de eerste rij. De klim werd met een meer gematigd tempo aangevat, maar dan achtte Van Vleuten haar moment gekomen. De Nederlandse versnelde en niemand was in staat te volgen. Van Vleuten knalde onverminderd voort en aan de top had ze al bijna een minuut bonus bij elkaar gereden.

Vos in de achtergrond

Achter haar vormde zich een groepje met enkele favorieten. Elizabeth Deignan (GBR), Clara Koppenburg (DUI), Soraya Paladin (ITA), Chloé Dygert Owen (VS), Cecilie Ludwig (DEN), Elisa Longo Borghini (ITA) en Amanda Spratt (AUS) kregen Anna van der Breggen mee als waakhond. Grootste slachtoffer van de coup van Van Vleuten: haar landgenote Marianne Vos, die in het peloton verzeilde.

Het leek een onderneming die gedoemd leek te mislukken. Van Vleuten plaatste haar aanval op 104,7 kilometer van de meet, er wachtte haar een zware taak. Achter haar hadden ze even moeite om elkaar te vinden. Toen dat eindelijk gebeurde, bleef het verschil schommelen rond de 50 seconden. Van Vleuten gaf echter geen millimeter toe, bij de achtervolgers groeide de frustratie. De aanvallen van Dygert Owen, Deignan en Longo Borghini werden ook vlot gepareerd door Van der Breggen. Het peloton was ondertussen al uitgespeeld voor de prijzen en volgde op meer dan twee minuten. Voor het gros van het deelnemersveld eindigde het WK al na een kleine 40 kilometer koersen. Met dank aan Annemiek.

Mission impossible

En Annemiek verzwakte niet. Het waren integendeel de achtervolgers die het lieten begaan. Plots ging de bonus snel omhoog naar twee minuten en zelfs tweeënhalf. Iedereen begon er in te geloven, en met reden. Van Vleuten bleef beuken, de achtervolgende groep viel uiteen. Dygert Owen vond het te traag gaan en ging solo op zoek naar de eenzame leidster. Met nog twee plaatselijke ronden te gaan en 27 kilometer voor de boeg naderde de Amerikaanse even tot 1’40”, maar dan viel ze terug. Bij het ingaan van de laatste ronde was het verschil alweer meer dan twee minuten.

Dygert Owen zag Van der Breggen en Spratt zelfs nog terugkeren, en niet veel later moest ze de rol zelfs lossen. Ze betaalde haar inspanning cash en zag haar medaillehoop in rook opgaan. Het kon Van Vleuten niet deren . De 36-jarige Nederlandse bleef een strak tempo rijden en zelfs op de laatste klim, wanneer ze al een solo van 100 kilometer in de benen had, danste ze op haar trappers naar boven. De superlatieven op de sociale media en in de commentaarhokjes schoten ondertussen al tekort. Van Vleuten knalde richting de finish in Harrogate, al had ze ook de tijd om te dollen met de camera. Na een onwaarschijnlijke solo van meer dan 100 kilometer kroonde ze zich tot de oudste wereldkampioene ooit. Na twee wereldtitels tijdrijden pakte ze op haar 36ste haar eerste regenboogtrui op de weg. Op Merckxiaanse wijze. Klasse.

In de slotkilometers schudde Anna van der Breggen - de uittredende wereldkampioene - nog de Australische Spratt af. Nederland zo op één en twee, het oranje legioen kon aan een stevig feestje beginnen. Sofie De Vuyst werd de eerste Belgische op een 14de stek.

Uitslag:

1. Annemiek van Vleuten

2. Anna van der Breggen +2’15”

3. Amanda Spratt +2’28”

4. Chloe Dygert Owen +3’24”

5. Elisa Longo Borghini +4’45”

6. Marianne Vos +5’20”

7. Marta Bastianelli

8. Ashleigh Moolman-Pasio

9. Lisa Brennauer

10. Coryn Rivera