WK atletiek: Ben Broeders naar finale polsstokspringen, Philip Milanov uitgeteld in kwalificaties discuswerpen

Ben Broeders wist op voorhand dat het aantal pogingen wel eens bepalend zou kunnen zijn en hij kreeg gelijk: door zijn gelukte eerste sprong over 5m70 stelde de Belgische recordhouders zijn ticket voor de WK-finale van dinsdag veilig. En daar was de 24-jarige Leuvenaar uiteraard heel tevreden mee. “Het is mijn eerste sprong over 5m70 die inderdaad het verschil maakte. Technisch was ik erg goed vandaag. Een les voor de finale is wel om een hardere polsstok te gebruiken. Daarmee moet ik hoger kunnen gaan. De stok van vandaag, waarmee ik ook mijn Belgisch record brak, is te soepel.”

Broeders is de derde Belgische polsstokspringer in een WK-finale, na Kevin Rans (tiende in 2005 en gediskwalificeerd in 2009) en Arnaud Art (niet-geklasseerd in 2017). “Ik start zonder druk”, zei Broeders nog. “Mijn WK is al geslaagd. Ik hoop op een stek in de top10, maar we zien wel. Dankzij mijn finale kom ik ook dichter bij kwalificatie voor de Spelen, maar daarvoor is 5m80 (de rechtstreekse kwalificatiehoogte, red.) nodig, denk ik.”

Minder goed verging het Philip Milanov: waar het is de tijd dat hij zilver won op het WK atletiek? En zilver op het EK? Sinds de Spelen van Rio in 2016 is de 28-jarige discuswerper hopeloos op zoek naar zijn oude - en gezonde - zelf. In de kwalificaties ging hij er vandaag kansloos uit: 60m24 was lang niet voldoende om de finale te halen in Doha.

Op het WK van 2015 greep Philip Milanov nog zilver met een worp van 66m90. Geen enkele Belg had ooit beter gedaan op een WK dan Milanov - tot Nafi Thiam zich in 2017 tot wereldkampioene kroonde. Op het EK van 2016 was zijn 65m71 weer goed voor zilver. Maar op de Spelen van Rio ging de discuswerper met Bulgaarse roots de mist in. Hij kon zich nog net kwalificeren voor de olympische finale (62m68) maar een negende plek was niet wat hij in gedachten had.

De jaren die volgden brachten geen beterschap voor Milanov. Op het WK van 2017 in Londen struikelde hij in de kwalificaties, net als gisteren in Doha - een stad die hem anders wel ligt want tijdens de Diamond League in 2016 smeet hij zijn Belgisch record (67m26) in de Qatar Sports Club. Voor het EK van 2018 moest hij passen door een stressfractuur in zijn rechtervoet. Het was het begin van een fysieke lijdensweg voor de 28-jarige graficus.

Donderdag legde Milanov uit dat hij nog altijd geen honderd procent is. De hele winter was een gevecht tegen de tijd om fit te raken en de WK-limiet van 65m te gooien - het lukte Milanov niet. Met 64m73 stond hij evenwel hoog genoeg op de wereldranking om uitgenodigd te worden voor dit WK in Qatar. “Ik moest heel het seizoen jagen op die limiet, misschien heb ik wel een beetje te veel gejaagd. Ik smeet elke week, soms zelfs twee keer per week en dat heeft me parten gespeeld. Nu nog heb ik pijn als ik te veel smijt.”

Ook inspuitingen met cortisone brachten geen soelaas. Hij kon niet sprinten, niet roteren. Milanov werd er nerveus van, zeker toen hij ook nog aan zijn techniek begon te sleutelen - het haalde allemaal niets uit. Pas sinds twee maanden is hij aan de beterhand, maar de verloren tijd kon hij niet meer inhalen. Hij reisde dan ook met bescheiden ambities naar Doha: “Ik zal al blij zijn als ik de finale haal.”

Het lukte hem niet. Hij ging er vanmiddag uit na worpen van 60m24, 60m05 en een nulpoging. Het was, op een meeting in Sofia na, zijn slechte prestatie van het seizoen. De ontgoocheling droop dan ook van hem af. Toen hij na de kwalificaties om een reactie werd gevraagd, was zijn lichaamstaal duidelijk: geen commentaar. Met een donderwolk op zijn gezicht en een blik vol frustraties wandelde hij zonder een woord te zeggen langs alle journalisten. Zijn vriendin en hoogspringster Claire Orcel, die zich gisteren wel kwalificeerde voor de WK-finale, heeft mentaal oplapwerk te verrichten.