Het wereldkampioenschap op de weg voor de profs in het Britse Yorkshire dreigde door de verwachte regen en wind flink in het gedrang te komen. De internationale wielerunie UCI hield de ganse nacht de vinger aan de pols met drie opties: of het WK ging gewoon door zoals gepland, of de lus doorheen de Yorkshire Dales zou worden ingekort of men koos voor de meest drastische optie, namelijk de start verleggen van Leeds naar Harrogate en het WK volledig op het lokale circuit betwisten. Optie vier, een volledige annulering, werd nooit overwogen.

Anderhalf uur voor het voorziene startuur viel het uiteindelijke verdict. De lus doorheen de Yorkshire Dales werd flink ingekort waardoor de beklimmingen van Buttertubs en Grinton Moor niet meer in het wedstrijdschema voorkwamen. De afstand zakte van 285 naar 261 kilometer en het aantal lokale rondjes in Harrogate werd opgetrokken van zeven naar negen. Het zwaartepunt van de wedstrijd kwam hiermee nog meer op het lokale, technische parcours te liggen.

De klassieke vroege vlucht met enkele exotische nationaliteiten kwam deze keer niet te pas. Vermoedelijk omdat de exoten niet tuk waren op dit niet bepaald exotisch weer, maar zeker ook omdat enkele grote namen zich al vroeg wilden roeren. En zo ontstond na een twintigtal kilometer al een kopgroep van elf met… Richard Carapaz (winnaar van de Giro), Primoz Roglic (winnaar van de Vuelta) Nairo Quintana (dit jaar ritwinnaar in Tour en Vuelta) maar ook Magnus Cort Nielsen, Maciej Bodnar, Jan Polanc, Alex Howes, Silvan Dillier, Hugo Houle, Petr Vakoc en de Duitser Jonas Koch. Stuk voor stuk hardrijders die hun strepen in het profpeloton hebben verdiend, elf renners ook uit de World Tour. Geen tijd voor exoten, zoveel was duidelijk.

Het peloton besefte het gevaar en de landen van de topfavorieten zetten meteen een mannetje in. Wereldkampioen tijdrijden Rohan Dennis zette zich aan de leiding in dienst van Michael Matthews, Jos van Emden deed hetzelfde in dienst van Mathieu van der Poel en Julien Bernard vanwege Julian Alaphilippe. De kloof liep bijgevolg aanvankelijk niet hoger op dan twee minuten.

Cray Summit

De enige overgebleven beklimming - die van Cray Summit - zorgde in het peloton voor een stijgend tempo waardoor de voorsprong van het elftal opliep tot iets meer dan een minuut. Opschudding trouwens net onder de top van de Cray Summit. De regen had ervoor gezorgd dat één van de talrijke riviertjes in het natuurgebied voor een traject had gekozen dwars over het WK-parcours. Gelukkig voor de renners stonden mobiele stewards goed opgesteld om de renners aan te manen het rustig aan te doen. Iedereen kwam bijgevolg heelhuids voorbij de heikele passage. Bij het peloton ging tijdens en na de bevoorrading het tempo ietwat naar beneden waardoor de elf hun voorsprong zagen uitgroeien tot iets meer dan vier minuten.

De vluchters bleven elkaar goed verstaan en reden in gestrekte draf richting Harrogate. Met nog 125 kilometer te gaan, overschreden de vluchters voor het eerst de finishlijn. Maar ook in het peloton werd danig versneld. Bij het opdraaien van de finishlijn in Harrogate werd het peloton plots opgeschrikt door een valpartij vooraan het peloton. Onder een kluwen van carbon, voor- en achterwielen kwam plots het hoofd van Philippe Gilbert te voorschijn. De Belgische topfavoriet leek zelfs de oorzaak te zijn van de val. Uitgegleden over een witte lijn? Niemand die het meteen kon vertellen maar de val was brutaal. De ex-wereldkampioen krabbelde overeind, was nog lucide genoeg om zijn powermeter op zijn nieuwe fiets te plaatsen en vervolgde, met de steun van de gestopte Evenepoel, de weg naar voor. Maar hoe je het ook draaide of keerde, deze val had Gilbert heel wat energie gekost en als er één ding was dat je op dit parcours kon missen...

Opgave Gilbert

Het labeur van Remco Evenepoel rendeerde helaas niet. De vice-wereldkampioen tijdrijden deed zijn uiterste best om Gilbert terug vooraan te krijgen maar slaagde niet in zijn opzet. De wereldkampioen van Valkenburg had duidelijk te veel last van zijn valpartij. Opgave Gilbert, opgave Evenepoel en ook Tim Declercq stapte met nog bijna honderd kilometer te gaan van de fiets. Wat maakte dat er nog vijf landgenoten in koers bleven.

Ook Alejandro Valverde zou zichzelf niet opvolgen. De Spanjaard stapte uit koers nog voor de finale was begonnen. De aanwakkerende wind en de immer pletsende regen maakte er dan ook een heuse uitputtingsslag van. Wat was dat! Sam Bennett? Zomaar overboord. Mohoric? Prompt uit de wielen. Zonder dat er werd gedemarreerd.

De finale werd ingeluid door een duo-aanval Kung-Craddock. Twee hardrijders die van de Fransen geen ruimte kregen. Nederland anticipeerde en stuurde Teunissen mee naar het front. Ook Gianni Moscon maakte de sprong voorwaarts. Gevolg: plots kregen de Belgen de volle verantwoordelijkheid op hun schouders. De vijf resterende landgenoten verzamelden zich in de kop van het almaar uitdunnende peloton.

Aanval Van der Poel

Met nog drie ronden te gaan besloot ook Mathieu van der Poel dat het welletjes was geweest. De Nederlandse topfavoriet reed op en over een groepje met Dylan Teuns. Matteo Trentin voelde de bui hangen, onze landgenoten moesten passen. Vijf leiders dus - Van der Poel, Trentin, Moscon, Kung en Mads Pedersen - die de voorlaatste ronde ingingen met een voorsprong van elf seconden op een trio en 25 seconden op wat overbleef van het peloton onder leiding van de Belgen.

Waren de vogels gaan vliegen? Het leek er sterk op. Met Van der Poel en Trentin reden twee van de topfavorieten voorop, Moscon kon werken voor zijn kopman en de Deen Pedersen en de Zwitser Kung hadden geen enkele reden om niet mee te werken. In de achtergrond probeerden de Belgen nog wel iets te forceren maar ook daar was het vet van de soep. Julian Alaphilippe had ook geen antwoord in huis. De vijf verdubbelden in geen tijd hun voorsprong en gingen met een geruststellende kloof de slotronde in.

En dan? Plots moest Mathieu van der Poel zijn vier vluchtgezellen laten gaan. Lekke band? Neen, de Nederlander kreeg een onwaarschijnlijke dreun van de hamer en werd in geen tijd door het peloton voorbijgereden. Ook Mathieu is maar een mens, zo bleek. Zelden gezien, zo’n inzinking.

Bleven over: de Italianen Trentin en Moscon en de verrassende namen, Kung en Pedersen. Had iemand nog de kracht om aan te vallen of zou het een spurt met vier worden. Kung zorgde er nog voor dat Moscon overboord ging en ook Mads Pedersen stond op kraken. Kung, de man die op dertig kilometer van de finish de finale opende, bleef beuken als een bezetene.

Spurten met drie dus en daarin stond geen maat op Mads Pedersen. De Deen van Trek Segafredo liet zijn kompanen in de spurt geen schijn van een kans.