Rolstoelgebruikers openhartig in ‘Durf Te Vragen’: “Wat zou je doen als je terug kon stappen?”

“In de bergen gaan wandelen”, luidt het antwoord meteen. “Op oneffen terrein waar ik nu niet meer kan komen. Een no go zone. Dat zou ik doen.” 

“Dansen”, is er ook bij. “Kei hard dansen. Stappen, dansen, lopen, springen, ja... Helaas. Het zal een rolstoeldans worden.” 

“Ik zou nog heel graag willen werken”, klinkt het. “Maar op mijn dertigste hebben ze me verteld dat ik niet meer mag werken. Dat is voor mij heel frustrerend. Ik krijg een uitkering, en als ik toch nog iets bij zou willen doen, verlies ik die.” 

Een andere rolstoelgebruiker heeft daar naar eigen zeggen iets op gevonden. “Ik kan niet niets doen, hoe zwaar gehandicapt ik ook ben, ik moet iets om handen hebben. Dus ik doe nog veel vrijwilligerswerk.” 

“Vroeger was ik ‘de zielige’, denk ik dan. De zielige in de rolstoel. Toen ik deze elektrische rolstoel nog niet had en we een dagje weggingen, moest mijn man me rondrijden in een manuele rolstoel. Ondertussen spraken ze hem aan: hoe is het nu met haar? En dan dacht ik: zeg, jongens, ik zit hier wel he. Het gaat over mij. Hoe respectloos is dat om mij gewoon te negeren? Je kan ook aan mij vragen hoe het met mij is. De meeste mensen weten zich gewoon geen houding te geven. Zie ons gewoon als mensen. We hebben dan wel een beperking, maar we zijn gewoon mensen, vergeet dat niet.” 

“Na mijn operatie had ik wel door dat ik in een heel moeilijke situatie terecht was gekomen. Op dat moment heb ik bewust de keuze gemaakt om mijn lichaam af te geven aan de wetenschap, de dokters en de verpleegkundigen. Omdat zij weten wat ik moet doen om zo goed mogelijk terug te kunnen functioneren. Maar de revalidatie mentaal is verschrikkelijk moeilijk. Ik zag voor mezelf maar twee keuzes: ofwel wil je niet meer, ofwel wil je nog wel.” 

“Intieme verzorging. Als je zoiets hebt van: dit is mijn lichaam... Vanaf heel jonge leeftijd moet je je lichaam al tentoonstellen aan wildvreemden. Die komen binnen en kleden je uit.”