‘Thuis’-gezichten Tine Priem en Daphne Paelinck: “We zijn zo close dat we ons zussen voelen”

Tine: “We hebben samen op school gezeten: op het Koninklijk Conservatorium Brussel hebben we allebei de opleiding Musical gevolgd. Ik zat een jaar hoger dan Daphne. Maar in het derde en vierde jaar werk je gezamenlijk aan voorstellingen. Zo hebben we elkaar nóg beter leren kennen. En de tijd raast, want inmiddels ben ik al acht jaar afgestudeerd.”

Daphne: “Er was wel een café, vlakbij de Beurs van Brussel, waar we met klasgenoten geregeld een glas gingen drinken. Maar op stap gaan tot wanneer de vogeltjes floten? Dat was er zelden bij. Daar hadden we simpelweg de tijd niet voor. Er zijn maar weinig studentenclichés die van toepassing zijn op leerlingen van een musicalopleiding. ‘Normale’ studenten gingen op donderdag, vrijdag, zaterdag én zondag stappen. Maar mij hadden onze energie én stem meer dan nodig. Wilder dan een partijtje op de sjotterkast werd het niet.” (lacht)

Tine: “Er waren niet veel mannelijke studenten. En áls die er al waren, vielen die meestal níét op vrouwen. Tja, dat zie je wel vaker in het musicalwereldje.” (lacht)
Daphne: “Bovendien was het andere geslacht wellicht het laatste waar we aan dachten. We waren zo gefocust op onze opleiding. Vaak zaten we ook ’s avonds nog op school.”

Tine: “We hádden allebei wel een lief. Het is niet dat wij niet aan onze trekken kwamen. (knipoogt) Ook wanneer er met mijn toenmalig lief een haar in de boter zat, kon ik altijd bij Daphne terecht. Langzaam maar zeker zijn we naar elkaar toegegroeid, en werden we echte vriendinnen.”
Daphne: “Door de jaren heen zijn we alleen maar closer geworden. Ik durf stellen dat Tine voor mij als een extra zus is.”
Tine: “Onze band is, net als wijzelf, geëvolueerd. Daphne en ik zijn nu ouder en wijzer dan wanneer we op school zaten, en dat merk je aan onze gesprekken. We zijn onze wilde haren ontgroeid, en hebben de voordelen van stabiliteit ontdekt. Elkaar opnieuw vinden na al die jaren en evoluties is wel fijn.”
Daphne: “Om eerlijk te zijn heb ik altijd naar Tine opgekeken. Ik vond haar — zonder overdrijven — de beste actrice van onze opleiding. Ook ík heb auditie gedaan voor de rol van Tamara in ‘Thuis’. Dat die uiteindelijk naar Tine ging, daar kon ik alleen maar blij om zijn. Ik heb zelfs tegen de regisseur gezegd dat ik dolgelukkig was dat die eer Tine te beurt viel. Zo wist ik tenminste dat ik de duimen had moeten leggen voor een bétere actrice.”