Andy Peelman na de heisa: “Geloof me: het knaagt dat ik Feline zo weinig zie. En verder moet niemand zich moeien”

“In wat voor storm ben ik terechtgekomen na mijn uitspraak over het vaderschap in de podcast van Q-dj Sam De Bruyn! Ik vertelde daar dat ik nog niet oprecht kan zeggen dat ik mijn dochter al graag zie. In het begin is zo’n kindje vooral bezig met de mama, wat normaal is. Als papa kun je op dat moment nog niet zo heel veel betekenen. Ik geef toe: ik had wel verwacht dat er veel reactie zou komen. Als je tegen een taboe schopt of het wilt doorbreken, dan weet je dat er altijd mensen zijn die daar nog niet klaar voor zijn. Je moet nu eenmaal voldoen aan ‘de verwachtingen’, anders krijg je heel wat shit over je heen. Plots word ik afgeschilderd als een onmens. Mensen vonden dat ik een schop tussen mijn benen verdiende en dat ik nooit aan kinderen had mogen beginnen. Jammer, want ik ben gewoon heel eerlijk geweest. Als dat al niet meer kan... Een deel van mij zou op alle negatieve reacties willen reageren. Maar dat doe ik niet, want daarmee voed je alleen maar de controverse. Bovendien staan zulke mensen toch vaak niet open voor dialoog, laat staan dat ze zouden inzien dat ze fout zijn. Daar moet ik vrede mee leren nemen, ook al zou ik liefst van al iedereen te vriend houden. Ik ben een grote pleaser...”

“Ach, ik lig er niet meer wakker van, niet het minst omdat ik ook veel steun krijg. ‘Eindelijk iemand die het durft te zeggen’, heb ik meer dan eens gelezen. Veel vaders schrijven me: ‘Ik voelde net hetzelfde in het begin, maar kon het niet uitspreken tegen mijn vrouw’. Je moét het zeggen, denk ik dan. Er zijn trouwens ook moeders die me steunen en psychologen die zeggen dat mijn reactie doodnormaal is. Dat sterkt me enorm. En voor alle duidelijkheid: mijn vrouw Tine was op de hoogte van hoe ik het aanvoelde. Alleen had ze het in mijn plaats wellicht niet uitgesproken. Mijn mama evenmin, trouwens, maar nu worden ze er allebei over aangesproken. Gelukkig kunnen ze erom lachen en slagen ze erin het allemaal juist te kaderen. Uiteindelijk moet niemand zich moeien met hoe wij het aanpakken. Ik volg mijn buikgevoel, volgens mij de enige juiste manier.”

_{(Lees verder onder de foto)}

“Een veelgehoorde reactie was ook: ‘Wat zal je dochter denken, de dag dat ze dit leest?’ Wel, tegen die tijd is ze verstandig genoeg om precies te begrijpen wat ik bedoeld heb. En zal ze niet zoals anderen heel kortzichtig te werk gaan en enkel de titel lezen. En anders toon ik haar gewoon de foto die mijn vrouw onlangs heeft genomen: Feline en ik die samen in de zetel in slaap zijn gevallen. Zo mooi... Voor alle duidelijkheid: ik heb een prachtige dochter. En vanaf half november wordt het kalmer in mijn werkagenda en kunnen we volop naar mekaar toegroeien. Nu zit ik vaak in het buitenland voor de opnames van het VTM-programma ‘Andy op Patrouille’. En laat ons eerlijk zijn: via FaceTime groei je niet naar mekaar toe. Maar hoe ouder Feline wordt, hoe meer interactie mogelijk is. Ik kijk daar nu al naar uit.”

“Feline stelt het trouwens heel goed. Ze gaat nu nu wel door een groeispurt en vraagt daardoor wat meer aandacht. Ze weent vrij veel, ook ‘s nachts, en dat begint te wegen op Tine. Het is een fase die erbij hoort, maar als ik thuis ben, neem ik met veel plezier wat taken van haar over. Toch hoor ik mijn madam nooit klagen. We maken er wel een punt van om veel te babbelen, en ik doe niets zonder haar toestemming. Tine steunt me gelukkig in al wat ik doe, omdat ze ook beseft dat dit verhaal ooit stopt. Momenteel zit ik in Barcelona voor de laatste opnames van ‘Andy op Patrouille’. Tine maakt van de gelegenheid gebruik om naar haar familie in Duitsland te gaan. Haar ouders zijn natuurlijk heel gelukkig als ze hun kleindochter zien. Natuurlijk vind ik het zelf jammer dat ik Feline niet zoveel kan zien. Geloof me, dat knaagt.”

_{(Lees verder onder de foto)}

“Vanaf midden oktober kan de kijker eindelijk kennismaken met ‘Andy op Patrouille’. Ik ga daarin langs bij buitenlandse politiecollega’s – van Colombia over Israël tot de Verenigde Staten – en volg ze in hun werkzaamheden. Ik ben erg benieuwd wat de kijkers ervan zullen vinden, want voor mij is dit toch wel een kantelmoment in mijn tv-carrière. Een eigen programma, in primetime bij VTM... En geloof me: de kijkers zullen schrikken. In Barcelona heb ik bijvoorbeeld in de riolen gewandeld, tussen de uitwerpselen. De lokale politie moet daar controleren op verdachte pakketten of smokkel. Op een gegeven moment liep er zelfs een kakkerlak van 5 centimeter langs me heen. Op zo’n moment denk je: ‘Wat doe ik hier in godsnaam.’ We zijn nochtans niet op sensatie belust, we laten de kijker gewoon zien met welke problemen de plaatselijke agenten geconfronteerd worden en hoe ze ermee omgaan.”

“Elke interventie, waar ook ter wereld, is gevaarlijk, maar Amerika spande toch de kroon. Ik hou wel van wat adrenaline, maar daar heb ik de schrik van mijn leven gepakt. We brengen het werk van de postbodes natuurlijk niet in beeld. Als je de politie volgt, weet je dat je in hachelijke situaties kunt terechtkomen. Toch voelde ik het soms kriebelen om weer aan de slag te gaan als agent. En die kans bestaat. Ik neem nu nog steeds loopbaanonderbreking, pas over zes jaar moet ik een knoop doorhakken. Mijn omgeving zegt dat ik niet zal terugkeren, maar ik denk eigenlijk van wel. Niet omdat het mijn plan B is voor de dag dat mijn tv-carrière eindigt, wel omdat ik er écht zin in heb.”

“Voorlopig is dat allemaal nog toekomstmuziek, want het blijft momenteel aardig druk met mijn andere werk. Tussen de opnames van ‘Andy op Patrouille’ door sta ik namelijk ook nog in Theater Elckerlyc op de planken in het stuk ‘Nonkel Jef’. Daarin speel ik een pastoor. Zelf ben ik niet heel gelovig, al betrap ik er mezelf wel op dat als ik gehaast ben en het verkeerslicht lang genoeg op groen blijft staan, ik durf te zegen: ‘Allé, merci maat.’ Ik kom eigenlijk alleen nog in de kerk voor begrafenissen en trouwpartijen – en binnenkort ook voor het doopsel van Feline. Dat zal plaatsvinden in Duitsland, in de buurt waar Tine is opgegroeid. Zij heeft een grotere familie dan ik, dan is het maar logisch dat we die locatie kiezen. De feestelijkheden zullen wel pas voor na 8 december zijn, het einde van de tournee met Nonkel Jef.”

“Met mijn rol in ‘Nonkel Jef’ heb ik toch het gevoel dat ik de mensen kan tonen wat ik allemaal in mijn mars heb. Niet dat ik een bepaalde druk voel om mezelf te bewijzen. Ik blijf altijd zeggen dat ik een tv-figuur ben, geen acteur. Ik heb nooit acteerlessen gevolgd, het zou dus arrogant zijn om mezelf zo te noemen. Ik doe gewoon mijn ding en we zien wel waar we uitkomen. Misschien zorgt die houding er wel voor dat ik ook nooit zenuwachtig ben. Of dat goed is of niet laat ik in het midden. Ik ben gewoon heel blij met alle kansen die ik krijg en voel intussen ook een zekere vorm van erkenning bij mijn collega’s. Geloof me: dat doet deugd.”

Tot volgende week!