“België is een land van 4x400m aflossingen”: Belgian Cheetahs en Tornados kwalificeren zich voor WK-finale én Tokio 2020

Camille Laus, de kapitein van de Belgian Cheetahs, was een tijdlang hélemaal van de wereld. Ze zag de meisjes naast haar wel springen en juichen toen hun chrono - een nieuw Belgisch record van 3:26.58 - op het scherm verscheen, maar de 26-jarige spurtster was zo in het rood gegaan dat ze bang was om flauw te vallen. Dat deed ze niet, al had ze wel hulp nodig van het medisch team om te bekomen. “Na vijf keer kotsen ging het beter”, vertelde ze met de glimlach. “Of ik de finale kan lopen? (brede grijns) Wees gerust.”

Camille Laus is de verpersoonlijking van de Belgian Cheetahs. Zij was het die, samen met Hanne Claes, in maart 2018 het team oprichtte. Niemand die hen au sérieux nam, niemand die er geld in wou steken. Tot de Cheetahs in augustus 2018 plots op het EK in de finale stonden - en daar nét naast het brons grepen. Laus: “Toen we het project lanceerden, zeiden we: ‘In 2020 gaan we naar de Spelen.’ We waren de enigen die erin geloofden. Alle meisjes staken hun hart en ziel in het project en zo zie je maar: als je ergens honderd procent voor gaat, dan ben je in staat tot grootse prestaties.” (lees verder onder foto)

En of ze er voor vol voor gingen. De Belgian Cheetahs wisten dat ze hun Belgisch record van 3:27.69 moesten benaderen of verbeteren om de finale te halen. Hanne Claes zette de toon, Imke Vervaet kon één plek opschuiven, net als Paulien Couckuyt - Camille Laus moest het afmaken. Een derde plek was rechtstreekse kwalificatie, een vierde betekende bang afwachten. Laus smeet zich over de meet, maar de Oekraïense Anna Ryzhykova was haar op de finish één honderdste te snel af. 

De Cheetahs klokten 3:26.58 - het Belgische record en de finale waren binnen. Couckuyt strààlde: “Ongelooflijk. We gaan naar Tokio! We wisten dat niemand een foutje mocht maken en dat we allemaal ons mannetje moesten staan. Dat we in de finale staan, bewijst dat we het allevier perfect hebben gedaan.” Laus kwam tussen: “Niét perfect. Die honderdste van een seconde steekt nog, hoor. Maar ik zag die Oekraïense totààl niet komen - tot op de streep. Ik voelde me al knockout in die laatste rechte lijn. En wat er daarna gebeurde - daar weet ik niet veel meer van. Ik was niet meer van deze planeet. (lacht)” (lees verder onder foto)

Terwijl de Cheetahs nog aan het bekomen waren, verschenen de Belgian Tornados al op de piste. Voor hen is een finale op een WK geen verrassing, eerder een gewoonte. Niemand onder hen die eraan twijfelde dat ze zich hier in Doha voor een zesde keer zouden kwalificeren. En dat deden ze ook. Dylan Borlée begon sterk, Julien Watrin kon de vierde positie vasthouden, Jonathan Sacoor schoof er eentje op en Kevin Borlée maakte het, met zijn gebruikelijke sterke finish, beheerst af: 3:00.87. De derde tijd - dat opent perspectieven. “Voor de zesde keer gaan we een finale lopen: hopelijk worden we daar nu eens voor beloond”, zei de kapitein van de Belgian Tornados.

Vier keer finishten de Tornados als vierde, één keer als vijfde - alleen op het WK aflossingen in mei in Yokohama kregen ze door de diskwalificatie van de VS onverhoopt het brons in de schoot geworpen. “We kunnen nog sneller”, zei Kevin Borlée, die van pijn aan de hamstrings klaagde. “Ik heb op het einde een beetje ingehouden toen ik zag dat de finale binnen was. Geen idee welke tijd er nodig zal zijn om het podium te halen. Het zal in elk geval onder de 3 minuten moeten zijn. We gaan ons honderd procent geven.” (lees verder onder foto)

“We gaan vechten als leeuwen”, vulde Dylan Borlée aan. “Want als we een medaille willen, dan moet het nog sneller.” Jonathan Sacoor lijkt erin te geloven: “We zijn allemaal sterk en in vorm. Mijn wissel met Julien was nog niet helemaal wat het moest zijn - daar kunnen we nog winst maken. Het gaf ook een boost om te zien dat de meisjes het voor ons ook haalden. We bewijzen nog maar eens dat we een land van de 4x400m aflossingen zijn.”

Geen understatement. België mag zomaar eventjes drie estafetteteams naar Tokio sturen: het gemengde 4x400m team kwalificeerde zich vorig weekend al, vanavond kwamen daar dus de Cheetahs en Tornados bij - nu nog een naam verzinnen voor dat gemengde team. Kevin Borlée: “En dan te denken dat de federatie aarzelde om twee van die teams voor het WK te selecteren.” Laus: “Ik ben blij dat ze het wel deden. Wij vormen echt een bende vriendinnen die samen lopen - we kleuren zelfs samen tekeningen in. (hilariteit).”

Voor Hanne Claes, die vandaag haar vijfde race op het WK mag lopen, kan het jaar alvast niet meer stuk. Ze kwalificeerde zich al individueel voor de Spelen op de 400m horden, nu komt daar nog een olympisch ticket met de Cheetahs bij. “Klopt, ik was al in de zevende hemel en nu kan ik dat geluk met de meisjes delen - ik besef het nog niet goed, denk ik. Nu is het een kwestie van gezond te blijven en dan nog dat stapje hogerop te zetten.”

Na het WK wacht de Belgian Tornados nog een fameuze uitdaging. Ze gaan op expeditie naar de Mount Everest, als olympische teambuilding en voor het goede doel van SOS Kinderdorpen. Wie een steentje wil bijdragen kan een gift doen via: sos-kinderdorpen.be/BelgianTornadosNepal