Praatjes, plaatjes en Nora Gharib: Jules Hanot over het overaanbod aan muziekprogramma’s

Om zo lang mogelijk mee te surfen op de hype van de populaire liedjeskermis, lanceerden zowel VTM als de VRT programma’s waarin muziek de zeden moet verzachten. Nabij Malmedy ontvangt Stan Van Samang zanglustige Vlamingen om er onder professionele begeleiding een cover op te nemen van een liedje dat voor hen een speciale betekenis heeft. Als beloning voor de verre trip mogen ze na een goed gesprek en een intensieve zangstonde huiswaarts keren met een vers geperst en gepersonaliseerd vinylschijfje in hun koffer. Dat praatje met een plaatje als voorspelbaar happy end, maakt ‘Studio Stan’ wel helemaal afhankelijk van de ‘kwaliteit’ van de stilaan overbevraagde doelgroep van ‘gewone mensen met een ongewoon verhaal’. Toch vielen er - het onvermijdelijke kaf tussen het zingende koren ten spijt - in de Oostkantons enkele memorabele tv-momenten te rapen. Zoals de spraakmakende passage van de voormalige zingende tweelingzusjes Amber en Helen, die nu als Maarten en Helen door het leven gaan. Een duet leek er - ‘Mijn nieuwe stem klinkt als een bromvlieg’ - niet meteen in te zitten, maar na enig aarzelen waagden broer en zus zich alsnog aan een ontroerend brokje close harmony.

Of die van de Gentse buschauffeur Carine die in haar strijd tegen de verzuring spectaculair loos ging op ‘This is my life’ van Shirley Bassey. Ronduit beklijvend was het ‘Message to My Girl’-eerbetoon van de groep Pearly Pete aan hun plots overleden frontman Peter, die postuum zijn droom in vervulling zag gaan om ooit zijn muziek in een echte studio op te nemen. Tussen lach en traan maakte een zichzelf wegcijferende Stan Van Samang zich nuttig als luisterend oor, troostende schouder en meelevend bindmiddel tussen pakkende verhalen, zenuwachtige deelnemers en professionele producers. Goed genoeg voor een sympathiek, pretentieloos en verdienstelijk programmaatje waarin de schaarse sterke momenten het jammer genoeg moeten afleggen tegen de ballast van een (vals) zingende Peter Sagan-fanclub of een hopeloze romanticus die onder het motto ‘zanger zkt. vrouw’ zingend van ’t straat probeerde te raken.

Over naar ‘Merci Voor De Muziek’, waarin Bart Peeters en Nora Gharib op muzikale wijze Vlamingen willen verrassen, helpen en troosten. Daarbij worden ze geassisteerd door koningin Mathilde - ‘Muziek is essentieel in mijn leven’ - die ten paleize wekelijks een musicerend kind beluistert en zich vervolgens - ‘Dat was héél, héél mooi’ - verrukt uitlaat over hun prestaties. Een leuke gimmick die rapper Dalbert zelfs een vorstelijk compliment opleverde: ‘Ik zal mijn echtgenoot vertellen dat je het gedaan hebt als een koning’, zei Hare Majesteit. Jammer genoeg blijkt de rest van ‘Merci Voor De Muziek’ even origineel als een Chinese Rolex. Een vergeelde moppentrommel die overduidelijk gevuld wordt door feelgood-soortgenoten als ‘Sorry Voor Alles’ en ‘Hoe Zal Ik Het Zeggen?’.

Naast voorspelbare grappen, grollen en poetsen wordt er, in tegenstelling tot het sobere ‘Studio Stan’, gretig in de BV-vijver gevist. Arno verraste een jonge naamgenoot, en de zingende turnleraar Metejoor enkele bekeerde Clouseaufans. Bazart bracht een mooie ‘omarm me’-ode aan een overleden meisje, Hugo van Nicole deed iets onduidelijks in de supermarkt en, vanzelfsprekend, ontbrak ook Niels Destadsbader niet. Van een als een ADHD-kleuter in een snoepwinkel rondspringende Bart Peeters moest Bomma Francine - ‘Ich kan nie floite spielen’ - tot groot jolijt van de verzamelde familie op een blokfluit ‘Born to Be Alive’ mismeesteren. Een dokterskabinet en een klerenwinkel werden door acteurs musicalgewijs op stelten gezet en terwijl iedereen zich te pletter amuseerde, kreeg ik bij deze opgewarmde kost steeds meer last van een déjà vu.

Gelukkig kon er tussendoor ook een paar keer echt gelachen worden. Met ‘ontdekking’ Nora Gharib, bijvoorbeeld, die als een levensechte Ariana Grande in een Antwerps tankstation aan een paar starstruck bakvissen bewees dat een superster geen onaantastbare godin is, maar een gewoon mens die ook ‘kaka’ moet doen. De hoogbejaarde versies van ‘zoon’ Peeters en ‘moeder’ Gharib mogen er ook zijn, maar het ongetwijfeld goed bedoelde ‘Merci Voor De Muziek’ een nieuw, laat staan vernieuwend, programma noemen is toch een paar bruggen te ver. En dat is vooral jammer voor de van talent en naturel blinkende Nora Gharib, die we graag eens in actie zouden zien in een ­programma dat er wél toe doet.