9 op de 10 meisjes kregen te maken met seksuele intimidatie: zo praat je erover als ouder

Fluiten. Naroepen. Zogezegde ‘complimenten’ krijgen, als “Hé Schatje”. Aangeklampt worden. Veel vrouwen krijgen ermee te maken. Dat blijkt ook uit een peiling in opdracht van Plan International, naar aanleiding van Wereldmeisjesdag vandaag. Tegelijk baart dat heel wat ouders zorgen. Want hoe moeten zij ermee omgaan? Hoe praten ze erover met hun kroost? We vroegen het aan Ilse De Block van de Opvoedingslijn. 

“Het is heel normaal dat je als ouder even schrikt door zo’n cijfers”, verzekert ze. “Maar je mag niet in een kramp schieten of angstig reageren. Het is immers belangrijk dat je jouw emoties niet overbrengt op je kinderen.” 

Wat je dan wel moet doen? De oplossing ligt voor de hand: praat erover. Op een rustige manier. “De actualiteit - zoals de cijfers van Plan International - kunnen een goede aanleiding zijn om in dialoog te gaan. Bouw het gesprek rustig op en pols voorzichtig of je dochter of zoon ooit al zo’n aanvaring gehad heeft. Want ja, ook meisjes kunnen jongens intimideren”, stelt De Block. Dat komt trouwens ook naar voren in de peiling: 28 procent van de jongens is al het slachtoffer geworden van seksuele intimidatie. “In werkelijkheid ligt dat aantal misschien nog hoger”, meent de Block. “Jongens hebben vaak nog het idee dat ze stoer moeten zijn en durven niet met hun verhaal naar buiten te komen.”  

De opvoedingsexpert raadt ook aan om samen met je kind af te toetsen waar z’n grenzen liggen. “Wat vind jij oké? En wat niet? Maak duidelijk dat je kind vooral moet luisteren naar zijn of haar buikgevoel, en niet naar wat de massa gangbaar vindt.” 

En wat als je kind ooit al lastiggevallen is op straat? “Stel concrete, betrokken vragen. ‘Wat is er precies gebeurd? Wat is er gezegd? Wat heb jij gedaan?' Luister en blijf ondertussen onbevooroordeeld. Daarnaast is het niet de bedoeling dat ouders tegen hun kinderen vertellen hoe ze moeten reageren. Op die manier maak je een kind immers niet weerbaar. Het is beter om ze aan het denken te zetten en te vragen hoe ze zelf willen reageren.”

Tijdens zo’n gesprek zullen veel ouders merken dat hun kroost trouwens al weerbaarder is dan ze denken, volgens De Block. Andersom is het jouw taak om dat gevoel over te brengen naar je kind. “Dat kan aan de hand van kleine opmerkingen. ‘Knap dat je op die manier hebt gereageerd’, bijvoorbeeld.” 

Pubers blijven natuurlijk ook pubers, en zullen niet altijd spontaan met hun ouders aan tafel gaan zitten voor een serieuze babbel. Dat is normaal. De Block: “Op een gegeven moment willen tieners nu eenmaal liever met hun leeftijdsgenoten praten over bepaalde zorgen. Probeer als ouder vooral niets te forceren. Zolang ze het gevoel hebben dat hun thuis een veilig nest is, zullen ze wel bij jou komen aankloppen als ze hun ei kwijt willen.”