Uit verklaringen van vrienden en familieleden blijkt dat Emiel een dominante persoonlijkheid had. Een jeugdvriend noemde hem zelfs ‘Emiel Mussolini’, naar de Italiaanse dictator. Hij kon zich manipulatief, geslepen en tiranniek gedragen en durfde Jean ook publiekelijk te vernederen, vooral als hij gedronken had. De beklaagde, die volgzaam en onderdanig is, ging nooit tegen hem in.

“De laatste zes maanden waren voor onze cliënt een hel. Emiel dronk veel en wilde niet minderen of geholpen worden. Zijn gedrag was vaak onuitstaanbaar en onaanvaardbaar, maar toch bleef Jean hem verdedigen. Hij zorgde voor Emiel alsof het zijn kind was”, pleitte meester Evelyne Du Moulin.

De situatie werd echter onhoudbaar en op 1 mei 2015 ontplofte de beklaagde. “Toen een al dronken Emiel nog een glas wijn vroeg, bereikte Jean zijn breekpunt. De gerechtspsychiater noemde het een ‘uitbarsting van weggeduwde kwaadheid’, waardoor Jean zijn echtgenoot al wurgend het zwijgend oplegde”, zei advocate Tanja Smit.

De verdediging pleitte dat de beklaagde in een vlaag van zinsverbijstering had gehandeld en dat een onweerstaanbare dwang zich meester van hem had gemaakt, waardoor hem geen schuld treft en hij vrijgesproken dient te worden. Ondergeschikt pleitten zijn advocaten dat het slachtoffer de feiten had uitgelokt. Ze betwistten voorts ook de kwalificatie ‘moord’ en vinden dat er eerder sprake is van ‘doodslag’, omdat hij niet met voorbedachten rade had gehandeld, maar in een opwelling.

“Als u hem toch schuldig acht, stuur hem dan geen jaren naar de gevangenis, want dat overleeft hij niet. Ik vraag u om uiterst mild te zijn”, zei Smit. De beklaagde kreeg zoals steeds het laatste woord, maar had daar niet veel aan toe te voegen. “Ik heb veel spijt, voor de rest kan ik niets zeggen”, zei Jean L.

De rechtbank doet op 9 januari uitspraak.