Andy Peelman gaat op patrouille met buitenlandse korpsen: "Ik kan meer dan een agent spélen"

Schrik niet als je Andy Peelman vanavond met getrokken wapen op straat ziet in het oerconservatieve Calhoun, een stadje midden in de Amerikaanse Bible Belt. 'Andy op patrouille', waarin de acteur een achttal buitenlandse politiekorpsen versterkt, belooft vernieuwende televisie. Die was alleen maar mogelijk omdat Andy in het dagelijks leven ook gewoon politieagent is - zij het dan met loopbaanonderbreking door zijn acteeropdrachten. "Ik ben één van hen", zegt Andy. "In de ogen van enkele Amerikaanse collega's ben ik sinds de opnames zelfs een regelrechte held. In de tweede aflevering heb ik in Virginia een man gearresteerd die een week eerder twee mensen had doodgeschoten. Hij had een bivakmuts bij en het moordwapen zat nog in zijn broek. Zonder mij hadden ze die nooit kunnen tegenhouden, ik overdrijf niet. 'Op vijftien jaar tijd heb ik nog nooit een moordenaar gearresteerd', zei m'n Amerikaanse collega. 'En net nu maak jij dat mee. Ongelooflijk!'"

Voor Andy is dit programma een geweldige kans om afstand te nemen van z'n imago als lolbroek en fake agent in 'De buurtpolitie'. "Ik ben mezelf gebleven. Gewoon Andy", zegt hij. "En ik durf daarbij op m'n strepen te staan. In de voice-over zal ik ook geen teksten voorlezen waar ik me niet goed bij voel. Ik heb net nog iets geweigerd. Het ging erover dat er in de auto van een verdachte zware pijnstillers gevonden waren. Ja sorry, ik wist niet zeker dat het om pijnstillers ging. En dus zeg ik dat niet. Ik wil de kijker absoluut niet bedotten."

Het mag duidelijk zijn: Andy neemt z'n 'serieuze' debuut voor VTM heel ernstig. Al is hij beducht voor de te verwachten kritiek. "Er zijn er genoeg die klaarzitten om dit af te kraken", zegt hij. "'Die van 'De buurtpolitie' heeft een programmaake gekregen.' Aan hén wil ik bewijzen: die van 'De buurtpolitie' heeft het toch maar gedaan. Ik kan echt meer dan Koen Baetens spelen. Al besef ik goed genoeg dat ik nooit iedereen zal kunnen overtuigen. Er zijn er nu eenmaal die mij niet kunnen rieken of zien."

Dat de beelden zo spectaculair zijn dat je zou kunnen denken aan geënsceneerde interventies, dat wil Andy ook meteen ontkrachten. "Ik kan u garanderen: er is niets in scène gezet. Of wacht, ik lieg. De eerste ontmoeting met de politiemannen, dat is niet écht. Ik heb die mensen al eens eerder gezien. Maar dat is het, voor de rest is dit honderd procent waarheidsgetrouw. En waarom ik dit kon doen? Door me voor te stellen als degene die ik ben. Geen reporter, geen tv-persoonlijkheid, maar een Belgische politieman met vijftien jaar op de teller, die oprecht geïnteresseerd is in wat die mannen daar doen. En als ze aan m'n handelingen zien dat ik een echte flik ben, dan vallen veel barrières weg."

Andy was tot enkele jaren geleden agent in de zone Brussel-Anderlecht-Vorst, de laatste tijd vooral als hondenbegeleider. "Daar horen gevaarlijke situaties bij. Mensen onder schot houden ook. Al is het niet zoals in Amerika, waar je van elke chauffeur kan verwachten dat die een geweer bij zich heeft. De Amerikaanse agenten die we volgen, nemen grotere risico's en ze zijn vaak alleen op pad. Maar als je daar nog maar een agent aanraakt, dan mag je je ook verwachten aan een fameuze straf. Hier mag je m'n collega Kitty Van Nieuwenhuysen doodknallen, en loop je enkele jaren later opnieuw vrij rond", klinkt het kritisch.

"Een tijd geleden was ik aan het kijken naar 'De rechtbank' op VIER", zegt Andy nog. "Ik raakte gefrustreerd. Drie mensen bekenden een gewapende overval op een Carrefour. Tijdens het weglopen trokken ze nog eens een handtas uit de handen van een oud vrouwtje. In de rechtbank zitten ze dan, amper geïnteresseerd. En wat is het vonnis? Een werkstraf van 250 uur. Geen dag cel. Daar kan ik met m'n verstand niet bij. En dan denk ik: wat haalt ons werk op de straat eigenlijk uit?"