Marieke Vervoort wilde nooit opgeven: portret van ‘The Beast from Diest’

Marieke Vervoort werd geboren op 11 mei 1979. “Ik ben een levenslustig meisje dat door een zeldzame aandoening verlamd raakte en zo in het jaar 2000 in een rolstoel belandde”, zo luidt het in haar biografie. “Maar in een hoekje zitten klagen, helpt je geen stap vooruit. Daarom besloot ik de draad weer op te pikken en nog iets moois van mijn leven te willen maken.”

Wielemie stortte zich op triatlon, waarna ze in 2006 in het Zwitserse Lausanne wereldkampioen kwart afstand in de categorie handcycle werd. In 2007 werd ze opnieuw wereldkampioen in het Duitse Hamburg. 

Dat jaar ging ook haar grote droom in vervulling, door op 13 oktober deel te nemen aan de loodzware Iron Man in Hawaï. Een maand later kreeg ze in het VTM-programma ‘Trots van Vlaanderen’ uit de handen van premier Guy Verhofstadt de prijs ‘Doorzetter van het Jaar’. “Heel bijzonder”, aldus Wielemie.

Begin 2008 kreeg haar leven een plotse wending, door een zware opstoot van haar aandoening. Plots moest ze tijdens een fietstochtje na twee kilometer uitgeput stoppen. “Ik heb gehuild, ja. Maar ik pluk de dag nu nog meer als vroeger”, vertelde ze daarover.

En ze krabbelde weer helemaal recht. Marieke nam nog twee keer deel aan de Paralympische Spelen. In London (2012) haalde ze een gouden en zilveren medaille, in Rio de Janeiro (2016) een zilveren en bronzen medaille. En tussendoor in 2015 in Qatar nog drie gouden medailles op het WK atletiek voor paralympiers.

Ook in 2015, sprak Marieke in het tv-programma ‘Het Huis’ van Eric Goens uit dat ze nog voor het einde van dat jaar euthanasie wilde plegen. Keiharde televisie, die in heel Vlaanderen veel losmaakte. 

Het leidde er ook toe dat de internationale pers tijdens de Paralympische Spelen in Rio massaal op het verhaal sprong. “Eerst de Spelen, dan de spuit”, klonk het. Buitenlandse media sprongen als bloedhonden op het verhaal. Marieke reageerde zoals alleen zij dat kan: “Mannen, laat me nog efkes, hé.” 

Later, toen er cynische opmerkingen opdoken over de euthanasieaanvraag van Marieke, sprong Tom Waes voor haar in de bres. “In 2015 heeft ze gezegd euthanasie te willen plegen en dan moet dat precies meteen gebeuren”, zei Waes. “Terwijl dat dit Marieke haar keuze is. Zij heeft zoveel levensdrang waardoor ze, op het moment dat ze kan uitkijken naar kleine dingen, de euthanasie uitstelt.”

Marieke Vervoort schreef ook het boek ‘Wielemie. Sporten voor het leven’ (2012) en ‘De andere kant van de medaille’ (2017) over de impact van haar ziekte op haar leven.