Mode-icoon Thierry Mugler: seks, thee en drie uur sport per dag

Kunnen we stoppen op de eerste ­verdieping?”, vraagt Manfred Thierry Mugler aan zijn manager Jean-Baptiste Rougeot.

Plaats en tijd van handeling: een lift in de Rotterdamse Kunsthal, vrijdagmiddag. Behalve Mugler en Rougeot staan in de lift twee ­wijdbeense beveiligers, Muglers visagist, de pr-dame van de Kunsthal en uw verslaggever.

“Het interview is op de tweede”, zegt de manager. “Daar gaan we heen.”

“Maar ik wil naar de eerste verdieping”, ­fluistert Mugler nerveus. “De pipi-verdieping.”

Manfred Thierry Mugler moet plassen, want Manfred Thierry Mugler is ook maar een mens. Een mens met een eigenaardig brede neus, een dikke snor en een dubbelgespierd lichaam, waardoor hij eruitziet als een homo-erotische illustratie van Tom of Finland, dat wel. Een wereldberoemd mens, die onder grote ­belangstelling de tentoonstelling over zijn werk komt inluiden. Véél werk is het, heel divers bovendien. Want al kennen de meeste mensen hem van zijn goed verkopende damesgeuren Angel en Alien, Mugler is ook fotograaf, ­regisseur, kostuummaker en bovenal couturier. Een geweldig vakman, die houdt van ­vlijmscherpe coupes en subliem uitvergrote ­vormen, waarmee hij Alexander McQueen en John Galliano onmiskenbaar heeft geïnspireerd.

Een modeheld dus. Ook wie beweert niets met mode te hebben, móét het werk van Mugler wel kennen. In de jaren 70, 80 en 90 creëerde hij niet alleen buitenissige prêt-à-porter en ­couture, hij werkte ook samen met de grootste popidolen van deze planeet. De zilverwitte jurk met puntschouders die David Bowie droeg als achtergrondzangeres in de clip van ‘Boys Keep Swinging’? De uitzinnige outfits uit de clip van George Michaels ‘Too Funky’? Allemaal van Mugler. Michaels videoclip vol supermodellen heeft Mugler zelfs bedacht en geregisseerd.

Wie zich Linda Evangelista en Estelle Hallyday in die video voor de geest haalt, heeft meteen een beeld van de ultieme Mugler-vrouw: een lang­benige amazone met smalle taille, pronte borsten en brede schouders. Showgirl, femme fatale, dominatrix. Passend bij het mantra van het nummer: would you like me to seduce you?

Ook bij de mannenpakken en theaterkostuums die Mugler heeft ontworpen, valt het op: mensen transformeren erdoor in superhelden met brede borstkassen, wespentailles, staalharde kuiten en kogelronde billen. Futuristisch, bizar, met een flinke schep seks en fetisjisme. De materialen die Mugler graag gebruikt, sluiten daarbij aan: behalve ­typische couturestoffen als zijde en chiffon gebruikt hij latex, rubber en aluminium. Vrouwen ­lijken in zijn creaties soms op halve ­machines of insecten.

Een heel zacht en vrouwvriendelijk beeld? Euh nee, dat niet. Uit feministische hoek kwam er dan ook stevige kritiek: Mugler zou vrouwen objectificeren, zijn werk was seksistisch en cartoonesk.

Wat niemand verwachtte: in 1994 kreeg hij onverwacht steun van de feministische kunsthistoricus Linda Nochlin, docent aan de New York Universiteit. Tegen The New York Times zei ze: “Muglers ontwerpen zijn zo extreem dat de vrouwen die ze dragen geen seksobjecten zijn, maar sekssubjecten.”

Een bijzondere conclusie, maar geen heel vreemde. Want wie weleens jurken van Mugler heeft gedragen (ik!), weet dat ze fantastisch gemaakt zijn, ervoor zorgen dat alles opeens op de goede plek zit en de draagster een soort verbeterde versie van zichzelf wordt. Merci, Thierry!

Wanneer de pipi is gedaan en Mugler (knaloranje hoodie, matgepoederde snoet, vriendelijke ogen) naast een aantal flesjes vloeistof in de vipruimte zit, kunnen we het daar mooi over hebben.

Hoe verklaart u dat jurken die het lichaam toch enigszins in een mal persen vrouwen vrijheid geven?

“Omdat ze je kracht geven. En kracht is vrijheid!”

Ook al kun je niet altijd even soepel ademen?

“Als het goed gedaan is, kun je wel ademen! Je kunt er niet heel goed in zitten, nee... Maar het helpt om je lichaam rechtop te zetten. Je reikt hoger. Het is als de fundering van een huis, van daaruit kun je spelen. Je begint met een goed korset, daarna kun je uitbouwen met chiffon en andere lichte stoffen.”

Waar komt die drang naar het sublimeren van het menselijk lichaam vandaan?

“Open je ogen: de mens bezit de ultieme schoonheid. Alles wat ik maak, is een hommage daaraan, met alle trucs en middelen die ik ­voorhanden heb. Wij zijn de mooiste van alle diersoorten op aarde, maar hebben ook een brein. En dat moet in harmonie zijn met het lichaam, ernaar luisteren en richting geven.”

Welke delen van het lichaam kun je het best verhullen en welke zijn juist geschikt om bloot te geven?

“Natuurlijk zijn er mythische delen aan een vrouw: de borsten, de schouders... en de kont. Ik heb ooit een jurk met een prachtig bil­decolleté gemaakt, met parelsnoeren ­eromheen. Ik kies het beste deel van het model uit. Er is altijd iets om mee te werken: ogen, enkels of mooie handen. Soms hebben we alles, en dat is geweldig.”

Ik zag in de expositie tussen de lange, slanke poppen maar één outfit op een pop met een grote maat. Heeft u het niet zo voor plus sizes?

“Aha, je bedoelt de outfit van Alotta Boutté, een van de artiesten uit mijn cabaret Mugler Follies. Rondingen zijn heel belangrijk voor mij. De maat doet er niet toe, maar de harmonie van een lichaam wel. Dat heeft alles te maken met een goede manier van je leven sturen, het heeft te maken met gezondheid. Alotta heeft de ­perfecte proporties – schouders, smalle taille, ronde heupen – maar dan groot.

“Grote vrouwen met een grote buik zijn niet gezond; ze hebben hulp nodig. Ze moeten sporten, naar een dokter, want er is iets mis.”

Dus u gelooft niet in fat pride en body positivity?

“Grote lichamen zijn geweldig, maar ze moeten gezond zijn. Als je kilo’s cellulitis hebt is dat niet gezond; cellulitis is slecht vet.”

Leest u veel over gezondheid? Bent u een expert?

(manager Rougeot, die zich schuin achter Mugler heeft opgesteld, knikt hartgrondig) “Ja dat ben ik. Maar het vergt een hoop organisatie, een hoop kennis en ervaring.”

En een hoop vocht, aan alle vloeistoffen die er om u heen staan te zien. Wat drinkt u nu? Appelsap?

“Nee, thee met kruiden. (neemt een slok en hoest en rochelt daarna dat het een aard heeft) Kijk, ik hoest omdat mijn hotel hier te droog is. Ik heb mijn chauffeur eropuit gestuurd om een bevochtiger te kopen. Het is allemaal niet zo makkelijk.”

Hoewel het label Thierry Mugler nog steeds bestaat, en sinds 2011 weer showt tijdens de Parijse modeweek, zwaait de naamgever en oprichter er allang niet meer de scepter. Op zijn officiële cv staat dat Mugler in 2002 zijn eigen modehuis ‘heeft verlaten om zich terug te trekken uit de modewereld’, al dan niet op verzoek van de nieuwe eigenaar van het huis, de Clarins Group. De kunstenaar, die zich sinds dat afscheid Manfred Thierry Mugler laat noemen, legde zich toe op het maken van kostuums en concepten voor circus, cabaret en popsterren als Lady Gaga en Beyoncé.

In 2007 presenteerde Mugler zich met een compleet nieuw uiterlijk. Zijn lijf pompte hij met drie uur sporten per dag op tot Jerommeke-proporties. In een interview met zijn goede vriendin Tippi Hedren (actrice, bekend van haar rollen in enkele Hitchcockfilms) voor Interview vertelde hij dat hij zijn neus brak bij een jeepongeluk en een beenletsel overhield aan een motorcrash. Hij besloot, omdat hij onder narcose moest om een en ander te laten fiksen, dat hij net zo goed ook wat ‘leuks’ kon laten doen. Hij vroeg een chirurg een stuk van zijn heupbot in zijn kin te plaatsen en zijn neus werd om onduidelijke redenen twee keer zo breed. Met zijn nieuwe naam en look ­vestigde hij zich in Berlijn.

Couture ging Mugler pas weer maken toen Kim Kardashian in 2018 bij hem aanklopte. Ze wilde een spectaculaire jurk die ze in mei van dit jaar naar het roemruchte Met Ball zou ­kunnen dragen. Het resulteerde in een ­onvoorstelbaar strakke wetlook-robe, ­geïnspireerd op een filmscène met Sophia Loren in een kletsnatte jurk.

Ik las dat u lang aan deze jurk heeft gewerkt. Hoe lang?

“Zes maanden. Ik had het niet voor iemand anders dan Kim kunnen maken. Ze is heel ­inspirerend, een harde werker, superslim en positief. Ze ging ervoor. Het idee was haar te mythologiseren. Want dat krijg je met zo’n ­wetlook, denk aan Pamela Anderson, Raquel Welch, Brigitte Bardot en Sophia Loren in natte kleren. Iconisch.”

Wat waren de grootste uitdagingen?

“Om de stof te vinden. De pers schreef dat de jurk was gemaakt van latex, polyethuraan of vinyl. Dat klopt niet. We hebben een hoop geprobeerd, maar uiteindelijk werd het ­zijdechiffon. Met pailletten, borduursels en druppels van kristal. Voor de wetlook werd er een siliconenfilm op aangebracht. We hebben geëxperimenteerd met de hoeveelheid silicone, het mocht niet stijf worden.”

Kon Kim in die jurk wel naar de pipi-room?

Rougeot, schalks lachend: “Nee.”

Mugler: “Dat bedoel ik! Kim is dapper, en ­georganiseerd. Ze is een showgirl. Ze kent de achterkant van het toneel en ze weet hoe ze ermee moet omgaan. Er is een verhoogde SUV met een vasthoudstang voor haar gemaakt, zodat ze rechtopstaand naar het Met Ball kon.”

Wow, serieus?

(triomfantelijk) “Zo werk ik! Om het juiste effect te krijgen op de bühne, moet je de juiste uitrusting hebben, en vooruitwerken, preproduceren. Zo heeft de Britse koningin als ze in een Bentley of een Rolls-Royce naar een officiële gelegenheid gaat, een klein lampje gericht op haar tiara. Dat is professioneel. Meer heb je niet nodig, zo laat je mensen dromen.”

Rougeot breekt het gesprek af, de visagist poedert bij. Mugler zegt allervriendelijkst gedag, neemt een slok en hoest de longen uit zijn lijf.

Thierry Mugler: ‘Couturissime’, t/m 8 maart 2020, Kunsthal, Rotterdam, kunsthal.nl