Zelfs op haar uitvaartplechtigheid had Vervoort nog een ferme knipoog in petto. Onze beste rolstoelatlete ooit lag opgebaard in een warm-rode kist. Het rood dat ook doorstraalt op het rouwprentje dat zegt ‘Geef mij een welgemeende knuffel en ik ben de rijkste mens ter wereld’. Niet in een kerk. Niet in een crematorium. De uitvaart van ‘Wielemie’ vond plaats in feestzaal ‘Hof te Rhode’ in Diest. ‘Daar beleefde ik veel leuke momenten, en het was mijn wens om daar afscheid te nemen van iedereen die ik lief had’, schreef Vervoort onlangs.

‘Marieke was goed bevriend met de uitbater’, zegt burgemeester Christophe De Graaf. ‘Zij wilde dat haar uitvaart hier plaatsvond. Zij heeft heel de regie ervan zelf in handen genomen, zij heeft de lijst van sprekers en muzikanten opgesteld.’ Onder de aanwezigen ‘The sky is the limit’-zakenman Michel Van den Brande, voormalig atlete Svetlana Bolshakova, Groen-voorzitster Meyrem Almaci en de ouders van Annick Van Uytsel.

Om elf uur droegen vier mannen de doodskist van ‘Wielemie’ traag en waardig de feestzaal binnen. Tijdens de viering nam een tiental vrienden het woord. Iedereen had het over het ongelooflijke doorzettingsvermogen dat Marieke medailles liet winnen. ‘Ook in liefde en vriendschap behaalde je goud’, zei voorgangster Liesbeth Goossens. ‘Je was een prachtig mens met kantjes, maar vooral met gouden randjes. Een kunstwerk van het leven. Je straalde rust uit. Deze rust is nu een oorverdovende stilte’, zei dan weer mental coach Lieve Bullens.

Maar haar vader sprak ook over de immense pijnen die zijn dochter moest doorstaan. Die haar nachtenlang wakker hielden. En dus kwam ook papa Jos weer uit bij de moed van zijn dochter. ‘Hopelijk vinden we een beetje van die moed om over ons immens verdriet te geraken.’

Met een schunnige mop

Tom Waes vertelde vervolgens - middels een opgenomen videoboodschap, omdat hij momenteel in Hongkong vertoeft - op vraag van Vervoort een schunnige mop. Daar moest hard om gelachen worden, en dat was ongetwijfeld de bedoeling van ‘Wielemie’. Guy Swinnen zong tussendoor een akoestische versie van ‘Time’, en Stan van Samang begeleidde zichzelf op de gitaar om een indrukwekkende versie van ‘Een Ster’ te brengen.

Ook Zenn, de begeleidingshond van Vervoort, nam afscheid: hij bracht een roos naar zijn baasje. Daarna werd de kist op de tonen van ‘Marieke Blessing’ en ‘Somewhere over the Rainbow’ naar de tuin gedragen, waar de lijkwagen wachtte om het stoffelijk overschot naar het crematorium te brengen. Honderden genodigden bleven achter.

Imposante sportcarrière: ‘De enige reden waarom ik nog leef’

Vervoort overleed vorige week dinsdag op 40-jarige leeftijd. Ze leed al sinds jonge leeftijd aan een progressieve spierziekte en kwam in 2000 op 21-jarige leeftijd in een rolstoel terecht. Het belette de Diestse niet om een imposante sportcarrière uit te bouwen. Na omzwervingen langs rolstoelbasket en diepzeeduiken, koos ze voor de paratriatlon, waarin ze in 2006 en 2007 wereldkampioene werd.

Na een opstoot van haar ziekte moest Vervoort zich tot rolstoelatletiek beperken. Daarin reeg ‘Wielemie’ de successen aan elkaar. In 2012 veroverde ze op de Paralymische Spelen in Londen goud op de 100 en zilver op de 200 meter. Vier jaar later werd het in Rio de Janeiro zilver op de 400 en brons op de 100 meter. Van het WK in 2015 in Doha nam ze drie keer goud (100, 200 en 400 meter) mee naar huis. Ondertussen verbeterde ze tal van wereld-, Europese- en paralympische records.

Individuele onderscheidingen bleven niet uit: in 2012 werd ze Paralympiër van het Jaar en mocht ze het Vlaams Sportjuweel in ontvangst nemen, in 2015 volgde ook nog de Vlaamse Reus. Ze werd in 2013 ook Grootofficier in de Kroonorde en kreeg het ereteken uit handen van het vorstenpaar.

Rio werd haar laatste groot toernooi. ‘Sport is de enige reden waarom ik nog leef’, liet ze voor de start van de Paralympische Spelen van 2016 optekenen. ‘Ik wil nog heel graag trainen, maar mijn lichaam is het daar niet mee eens’, klonk het nadien. Eind 2017 vertelde Vervoort dat de pijn ondraaglijk werd en dat ze zou kiezen voor euthanasie. Aan die wens werd vorige dinsdag gevolg gegeven. ‘Alles is tot in de puntjes voorbereid. Ik weet zelfs al dat mijn as uitgestrooid zal worden op Lanzarote.’