De eerste échte aflevering van ‘Wat een dag’: wie zo plankgas geeft, gaat geregeld uit de bocht

Wie het motto ‘There is no such thing as bad publicity’ enige waarheid toedicht, kon deze week niet anders dan zijn hart ophalen aan de manier waarop VTM de nieuwe talkshow Wat een dag! in de kijker zette. Met een proefuitzending waarbij gast Pascal Braeckman on air vernam dat zijn vriendin Marieke Vervoort voor euthanasie had gekozen en een mediastormpje als gevolg, plaatste kersvers presentator Davy Parmentier het nieuwe programma vol in de spotlights. 

En dus was het uitkijken naar “de eerste echte aflevering”, zoals Parmentier zijn kijkers meteen diets maakte. Vijf minuten later was ik vooral aan het uitkijken naar het einde ervan. 

De boutade ‘The show must go on’ kreeg maandag een nieuwe invulling. Wat een dag! denderde aan zo’n rotvaart voorbij dat ik me afvroeg waarom Buurtpolitie-agent en VTM-gezicht Andy Peelman zijn presentator niet ter plekke een boete wegens overdreven snelheid uitschreef. Het ene moment zat centrale gast Karen Damen bij de pedicure en plots belde Leen Dendievel van op de Boekenbeurs, om te zeggen dat ze op de Boekenbeurs was. Wie met de ogen knipperde, zag niet dat Braeckman opnieuw te gast was en dat Parmentier zich expliciet verontschuldigde voor wat er vorige week was gebeurd.

Wie zo plankgas geeft, gaat geregeld uit de bocht. Een zekere clown Max was te gast, houder van het Guinness World Record als het op het vouwen van een ballonnenhond aankomt. Langwerpige ballonnen blazen bleek voor Damen en Peelman de perfecte aanleiding om een hoop flauwe toespelingen op ‘pijphonden’ te maken. Parmentier is een sympathieke en vlotte host, maar in het constante heen en weer lopen tussen alle uithoeken van zijn decor liep hij vooral vlot verloren. Niemand kon hem helpen. 

Rollercoaster

En dat terwijl eerder op de avond een ander kersvers tv-gezicht een veel geruislozer debuut maakte. Gunter Van Handenhoven werd onlangs van zijn plichten als teammanager bij Anderlecht ontheven en komt nu aan de bak als analist bij Extra Time. “Joa, da’s niet slecht!”, zei hij daar zelf over. Van Handenhoven benadrukte voortdurend dat hij zich op zijn gemak voelde door de voornamen van zijn collega’s zo vaak mogelijk uit te spreken. “Ik zen daar al een maand weg, hè Frank.” Of: “Da weet ik nie, hè Youri!” Maar telkens wanneer Van Handenhoven leek te verzuipen in platitudes, namen de doorgewinterde Extra Timers het roer over.

Dat voordeel had Parmentier niet. Hij moest de boel zelf onder controle houden. En in tegenstelling tot het panel van Extra Time, dat uren kan doorgaan over elk detail van een voetbalmatch, kon Parmentier niet terugvallen op iets dat het concept van ‘inhoud’ benaderde. De eerste aflevering van Wat een dag! was als een rollercoaster die heel snel rondjes draaide om een grote leegte.