Volbeat in Sportpaleis: deinen op de kuif van Poulsen ★★★☆☆

Dit optreden van Volbeat was als de kuif van frontman en zanger Michael Poulsen. Op de beste momenten hoog en lekker vet, maar soms ook plakkerig alle kanten uit en dan weer plat en zonder volume. Het ontbrak het grootste Deense rockproduct nochtans niet aan enthousiasme. Poulsen stapte vanaf openingssong ‘Lola Montez’ meteen resoluut helemaal naar voor. Er was voor het hoofdpodium een vierkant vooruit geschoven, met drie micro’s naar alle windrichtingen toe. Dicht bij zijn publiek zijn was het doel van de zanger, die uitstekend bij stem bleek. Poulsen werd vooraan snel vervoegd door gitarist Robb Caggiano (ex-Anthrax) en nieuwe bassist Kaspar Boye Larsen.

Dat een groep ervoor kiest om zijn nieuwe plaat grotendeels live te brengen is de logica zelve. Alleen jammer dat Rewind, Replay, Rebound zo’n mager beestje is. Hoe groter Volbeat wordt (hun 7e plaat kwam op 1 binnen in de Ultratop), hoe meer poppy en generisch hun songs. Je proeft dat het vlees is, maar echt smulplezier geeft het niet. Het ‘wij tegen de wereld’-gevoel dat Volbeat goed creëert (noem het samenhorigheid) viel gisteren vaak stil bij de nieuwe nummers. ‘When We Were Kids’ bracht ons naar een chiro-kampvuur, eentje waar Volbeat vroeger nooit aan gedacht zou hebben. ‘Last Day Under the Sun’ bouwde dan weer op een tweedehandse Michael Jackson-riff.

Grote Meneer Poulsen

Maar genoeg gezeurd over die nieuwe plaat. Slecht kon je het Antwerpse concert van Volbeat nooit noemen. Dit was de Grote Meneer Poulsen-show, met alle rockabilly meets metal-ingrediënten. Er was een ode aan zijn overleden vader (het mooie ‘Fallen’), een aubade aan zijn vrouw (het deels Deense ‘For Evigt’), een leuke streep Johnny Cash (mooi hoe héél de zaal het refrein van ‘Ring of Fire’ overnam) en er was hun geslaagde cover van Dusty Springfield’s ‘I Only Wanna Be With You’. Dat Volbeat na twee Lotto Arena’s en één keer Vorst mocht uitwijken naar grote broer Sportpaleis was geen vloek. Ook niet nu de bovenste ring gesloten bleef. Volbeat heeft op Graspop een headliner-status. De band bewees zo’n grote zaal aan te kunnen. Met confetti, ballonnen en een overijverige rookmachine. Maar ook met stijl en bravoure. 

Poulsen toonde zich een echte volksmenner. Op commando toonde de hele zaal hem de duivelshoorns, ging iedereen aan het zwaaien of werden gsm-lampjes bovengehaald. De zanger werd duidelijk ook zielsgelukkig toen er overal moshpits ontstonden tijdens ‘Sad Man’s Tongue’. Wanneer hij het publiek bedankte voor hun steun, meende hij dat oprecht. Volbeat had bovendien een mooi pakket aan support-groepen meegebracht. Baroness speelde heerlijk strak en likte heerlijk aan je oorschelp. Danko Jones mocht zelfs even met de hoofdact komen meedoen. Hij werd uit het podium naar boven getild voor een leuke renditie van ‘Black Rose’. De volumeknop van de Canadese spring-in-’t-veld had wel wat naar omhoog gemogen. Het gekke ZZ Bottom (denk aan sax en lange baarden) kwam ‘Die To Live’ mee opsmukken. 

Doel bereikt

En voor u ons helemaal een oude zeur vindt: sommige nieuwe songs hadden heus wel hun meerwaarde. ‘Seal The Deal’ (de titelsong van hun vorige album) stond stevig als een sequoia en ‘Leviathan’ straalde meer kracht uit dan alle Belgische kerncentrales samen. Doel bereikt, dus. Op de bisronde viel bovendien niets af te dingen. ‘The Devil’s Crown’ bouwde gitaar op gitaar, riff op riff. Het toonde fraai de passie van dit Volbeat. Afsluiter ‘Still Counting’ bracht een laatste keer het feest. Met zwarte ballonnen, een confettikanon waar Katy Perry jaloers op zou zijn en een kolkende dansende massa. You’re definitely not alone, Volbeat.