Als je cynisch wordt, stop dan met politiek. Die raad gaf vader Francken zijn zoon Theo mee toen hij al op jonge leeftijd voor de politiek koos. “Ik heb daar veel over nagedacht, de laatste maanden”, zegt Francken in Het Huis. Net voor de verkiezingen van mei herinnerde zijn broer Michel hem fijntjes aan die belofte. Het was de tijd van de klimaatmarsen en het geruzie met Maggie De Block. “Ge zijt veel te cynisch, uw tweets, uw Facebookposts, doe dat niet. Stop daar mee. Herinner je je wat ons vader heeft gezegd.” Het heeft er aardig ingehakt, moet Francken toegeven.

Nochtans was het voor de burgemeester van Lubbeek en gewezen staatssecretaris van Asiel en Migratie al vroeg duidelijk dat hij in de politiek wou stappen. “Volksvertegenwoordiger zijn, dat was een droom als tiener. Toen ik die bezig zag op De Zevende Dag…” Want: het zondagochtendprogramma was vaste prik ten huize Francken, ook voor de jonge Theo. Eric Goens confronteert hem ook met zijn eerste optreden in De Zevende Dag. “Wat een afgang”, lacht Francken.

Pijnlijke sms

Al was het bijna voorbij nog voor het echt begonnen was, vertelt hij in Het Huis. Toen hij nog kabinetsmedewerker van Geert Bourgeois was, liep het bijna verkeerd. Tot twee keer toe moest Ben Weyts, zijn collega op het kabinet, zijn vel redden. “Bart (De Wever, nvdr.) heeft ooit een razend kwade sms over mij naar Bourgeois gestuurd. Maar hij vergist zich en stuurt die sms naar mij... Ik zat op café en schrok me te pletter. Ik durf niet te zeggen wat er instond, maar heb wel teruggestuurd: Bart, ik neem aan dat dit voor Geert is? Dat was pijnlijk.” Nu kan hij er smakelijk om lachen, maar hij beseft dat het toen voorbij had kunnen zijn. “Maar het is niet gebeurd”, klinkt het na een lange stilte. “Met Bart had ik vroeger geen evidente relatie, maar nu is dat wel goed. Ik heb veel aan hem.”

“Als het over inhoud gaat, zijn er nu eenmaal discussies”, beseft Francken. “Dan weet ik dat ze kwaad zijn op de partij, maar ja… De kracht van de overtuiging. Dat is wat politici horen te doen.” Een bewuste keuze, dus. “Een backbencher die niemand kent, die pakt ook 5.000 euro per maand. Maar als ge een mening hebt, en ge komt ervoor uit…”

Kind uit de klas

Toch beseft Francken dat hij af en toe uit de bocht gaat in de ruim 25.000 tweets die hij intussen heeft verstuurd. “Ik ben soms impulsief, ja. Ik heb daar geen problemen mee, dat is mijn karakter. Maar ik denk ook niet dat ik te vies ben om me te verontschuldigen.” Over een aantal tweets heeft hij spijt, zegt hij. Maar nog het meest die over transgenders. “Mannen die zich schminken, wenkbrauwen epileren, lingerie dragen, een sacoche dragen, die zwanger worden…Draait de wereld door of ligt het gewoon aan mij?” De intussen verwijderde tweet hangt er aan de muur, maar Francken gooit hem zonder aarzelen in het vuur.

Francken vertelt in Het Huis ook over de nadelen van zijn status. “Op Werchter was er een meisje dat een pint over me kwam uitkappen, terwijl haar vriend stond te filmen. Gewoon om te zien hoe ik zou reageren op de provocaties. Ik ben rustig gebleven, maar wel meteen vertrokken.” En ook zijn kinderen worden er soms mee geconfronteerd. “Ik heb al serieuze bedreigingen gehad. Er hebben zelfs ouders gevraagd om hun kind uit de klas van mijn dochter te halen. Wegens schrik.”

“Met een pamper op de ramblas”

Franckens broer Michel – die niet altijd durft te zeggen dat hij de broer is van – en drie Montfortboys, vrienden van het gelijknamige college in Rotselaar, komen langs in Het Huis. Het is het moment voor Francken om nog eens in de boksring te stappen -dit keer niet op Twitter- en terug te blikken op de stevige vrienden die zijn schooltijd hem opleverde. Hij vertelt over zijn vrijgezellenweekend in Barcelona ­– “Met een pamper op de Ramblas, ik mocht de hele dag niet naar het toilet en moest drinken wat de anderen me gaven” – en de weekends met de vriendengroep. Een van hen, Lo, stierf op zijn 34ste aan de gevolgen van ALS. Francken was erbij toen hij in Gasthuisberg zijn laatste adem uitblies. “Die blik vergeet ik nooit: een mix van ‘Ik wil niet gaan’ en angst.” De vriendengroep van toen trekt nog ieder jaar op weekend. Als eerbetoon sluiten de Montfortboys dat weekend traditioneel af bij het graf van Lo, met een pint in de hand. “Een traditie die we nog heel lang gaan vasthouden, daar ben ik zeker van.”

Hoewel Het Huis al in juli is opgenomen, blijft de kijk op de politieke toekomst van Theo Francken nog actueel. Er is op het vlak van regeringsvorming dan ook geen stap vooruit gezet… Waar hij zichzelf in 2020 ziet? “Als burgemeester van Lubbeek”, lacht hij. Om er aan toe te voegen: “Ofwel doe ik migratie, ofwel zit ik in de oppositie en hou ik me bezig met migratie.”

LEES OOK. Ligt N-VA er definitief uit? En krijgen we nieuwe verkiezingen? Politicologen geven antwoorden (N+)

Hoelang blijft Francken nog in de vuurlinie staan? “Dat heb ik me al vaak afgevraagd. Maar ik weet waar ik naartoe wil: we moeten als Vlaanderen zelfstandig zijn. Ik ben bereid om een stuk van mijn leven daarvoor in te zetten.” Zal hij een onafhankelijk Vlaanderen nog meemaken, wil Goens weten. “Ik zal dat wel nog meemaken. Dat zal er ooit zijn, dat kun je niet tegenhouden.”