GAMEREVIEW ‘The Outer Worlds’: kleurrijke nieuwkomer in klassiek genre

Een op drift geraakt kolonistenschip, verlamd en doelloos in de ruimte zwevend, heeft een massa in slaap gebrachte reizigers aan boord die nooit hun bestemming bereikten. Tot er eentje na vele jaren gewekt wordt om orde op zaken te stellen in een door rivaliserende groepen gedomineerd universum.

Als dit uitgangspunt je doet denken aan klassieke ruimteavonturen zoals ‘Knights of the Old Republic’ of ‘Mass Effect’, kunnen we je geen ongelijk geven. Want het ‘eenzaat wordt redder van de wereld’-thema is ongeveer zo oud als de game-industrie zelf.

Ook in ‘The Outer Worlds’ ontmoet je tijdens je opdrachten verschillende personages die je als metgezel kan meenemen, en die elk hun eigen sterktes hebben. Elke nieuwe plek die je ontdekt, elke quest die je tot een goed einde brengt en elke vijand die je een kopje kleiner maakt, bezorgen je ervaringspunten. Die punten zet je dan in om je personage beter te maken: sterker, of slimmer met computers, of handiger met vuurwapens. En ondertussen zoek je in alle verborgen hoekjes van het universum naar geld, wapens of andere handige buit.

Tot nu toe niet veel nieuws onder de zon dus. En in de eerste stappen die je in de game zet, komt alles een beetje ‘been there, done that’ over.

Maar dan raak je die kleurrijke, wat naïeve visuele stijl gewoon en begin je steeds meer te merken hoe verdomd lollig deze ‘The Outer Worlds’ is. Door net genoeg van de platgetreden paden af te wijken, voelt dit spel heel fris aan.

Dat merk je bijvoorbeeld aan de manier waarop je je personage kan verbeteren. Een speler met goede dialoogvaardigheden bluft of dreigt zich een weg door heel wat hachelijke toestanden. Ook door simpelweg te liegen, kan je vaak fysieke confrontaties afwenden en zonder een greintje pijn van opdracht naar opdracht huppelen. Meestal kan je op verschillende manieren een probleem oplossen of een gevecht beslissen. 

‘Denk eraan: wat er ook gebeurt - het is allemaal jouw schuld’, klinkt het in de trailer van de game. En dat klopt. Je beslissingen blijven niet zonder gevolgen; wie je al dan niet overhoop schiet, bepaalt je populariteit bij de verschillende groeperingen in het heelal. En dat heeft dan weer gevolgen voor de prijzen die je in de winkels van al die groeperingen betaalt.

Bovendien laat ‘The Outer Worlds’ je zelf kiezen of je meer actie dan wel meer avontuur wil. In ‘story’-modus zijn de gevechten doodsimpel en kan je op het verhaal focussen. Wie meer van uitdagende actie houdt, begint gewoon met een hogere moeilijkheidsgraad. En zijn de vijanden de talrijk of te lastig? Dan kan je de tijd ‘vertragen’ door iets wat hier ‘Tactical Time Dilation’ heet. Daardoor beginnen je tegenstanders veel trager te bewegen en kan je de tijd nemen om je kogels richting hoofd dan wel ledematen naar keuze te sturen. Een beetje zoals het ‘VATS’-systeem in ‘Fallout’, eigenlijk.

Er zijn nog wel links tussen ‘Fallout’ en deze ‘Outer Worlds’, zoals de rivaliserende facties die over de controle van de open wereld vechten. Of de combinatie van een futuristische omgeving met retro aandoende pamfletten en tekeningen, die alomtegenwoordig zijn. 

Die overeenkomsten zijn niet toevallig, want ontwikkelaar Obsidian Entertainment tekende in 2010 voor het erg goed ontvangen ‘Fallout: New Vegas’, én in 2004 al voor de Star Wars-rpg ‘Knights of the New Republic II: The Sith Lords’. Net zoals toen pakt de mayonaise ook in ‘The Outer Worlds’: de combinatie van ouderwetse en sciencefictionelementen geeft de game een heel eigen, herkenbare stijl. 

Verder wordt de game voortgestuwd door gitzwarte humor en een eindeloos lijkende reeks absurditeiten, de eigenschap waarmee ‘The Outer Worlds’ ons nog het meest inpakte.

Onze persoonlijke favoriet is het ruimteschip van het hoofdpersonage - ‘The Unreliable’. Dit ‘onbetrouwbare’ ruimtetuig verpletterde haar vorige kapitein per abuis en kan zowel een grote bek opzetten als hoogst onzeker overkomen als het via de intercom in dialoog gaat met de speler. Bijna even geestig zijn de handelaars die er geen geheim van maken dat ze je tweederangsrommel aan het aansmeren zijn onder het motto: ‘het is tenminste goedkoop’.

Dat, en de grappige (overigens uitmuntend geacteerde) dialogen die te pas en te onpas worden opgevoerd, zorgen ervoor dat je tijdens deze game even vaak zit te grijnzen als te zweten. Een beetje zoals Mel Brooks’ ‘Star Wars’ -parodie ‘Spaceballs’ dat deed, of de BBC-scifi-komedie ‘Red Dwarf’.

‘The Outer Worlds’ schrijft geen geschiedenis, daarvoor refereert deze titel net iets te nadrukkelijk naar de vele voorgangers in het genre. Maar het slaagt er wel in om de sterkste punten van die voorgangers te verenigen in een titel die spelplezier centraal zet. ‘Alsof je choco én pindakaas op je boterham mag smeren’, verwoordde een speler het. Niet iedereen zal het lekker vinden, maar voor de liefhebbers is het smullen geblazen.

‘The Outer Worlds’ is beschikbaar voor pc, Playstation 4 en XboX One. Een Nintendo Switch-versie volgt volgend jaar. Meer info hier.