Van flirt met Zlatan tot grofgebekt vrouwonvriendelijk: De Laurentiis, de man die het doet stormen bij Napoli

In Italië kijkt niemand er nog van op dat Aurelio De Laurentiis (70) zich nog maar eens in het oog van de storm bevindt. Het lijkt de zoveelste episode in de grote ‘De Laurentiis’-show. Sinds hij de voetbalclub Napels in 2004 overnam – de traditieclub was daar na een bankroet beland – maakte hij in eerste instantie naam en faam door snel sportief succes. Na twee seizoenen stond Napels opnieuw in de Serie A en groeide snel door. Dit decennium bivakkeert de Zuid-Italiaanse club in de top van het klassement. De Champions League heeft een vaste klant aan Napels.

Samen met die opmars viel de flamboyante persoonlijkheid van De Laurentiis op. In het voetbal lanceert hij revolutionaire ideeën, valt heilige huisjes aan, en schuwt geen grofgebekte taal. Zoals FC Bayern in Duitsland ooit bekend stond als FC Hollywood omdat club en spelers door extrasportieve excessen in het nieuws komen, maakt De Laurentiis met zijn krasse stijl van Napels ook een hoofdrolspeler in een voetbalsoap.

Neem het hoog Hollywoodgehalte van De Laurentiis gerust letterlijk. Net zoals bijna de hele familie De Laurentiis heeft hij zijn status opgebouwd in de filmbusiness. Met nonkel Dino als grote stamvader. Hij startte in 1946 een productiehuis op dat met de oscarbekroonde film ‘La Strada’ van de wereldberoemde Italiaanse regisseur Federico Fellini furore zou maken. Dino produceerde in totaal zowat 150 films waaronder ook kleppers van Ingmar Bergman, David Lynch en Stephen King. Aurelio trad als neef in de voetsporen van Dino met de filmmaatschappij Filmauro. In Italië verdiende hij goed geld met erg succesvolle kerstkomedies, die naar verluidt meer toeschouwers lokten dan de Harry Potterfilms.

Maar voetbal is voor De Laurentiis een ideale uitlaatklep, en zijn hart ligt bij Napels: “Ik hou meer van Napels dan eender wat”, liet hij zich al ontvallen. Afgelopen jaar nam hij ook Bari in de Serie C over, waar intussen zijn zoon Luigi als voorzitter de plak zwaait. Onlangs nog klaagde Aurelio De Laurentiis wel dat Napels te weinig toeschouwers trok in vergelijking met de clubs uit het Noorden zoals Milan of Juventus. “Zelfs Bari trekt proportioneel meer fans. Ik geloof dat de stad Napels met teveel afgunst kijkt naar het noorden. Ik provoceer maar: moet ik dan Milan kopen om onze fans voldoening te geven?”

Een typische uitspraak van De Laurentiis: provoceren is wat zijn tweede natuur. In interviews toont hij zich vaak polemisch, uitdagend, driftig – maar ook scherpzinnig met nieuwe ideeën. Zo liet hij zich al kritisch over een nieuwe Europese supercompetitie: “Als we niet oppassen, verdwijnt het voetbal straks en zijn onze kinderen er niet meer in geïnteresseerd. Dat is onze fout omdat wij oude idioten zijn die naar saaie matchen kijken. De jongeren zijn nu volop bezig met videogames. De FIFA en UEFA organiseren voetbal met regels die dateren uit de oudheid. Matchen duren simpelweg te lang. Je valt in slaap. Eigenlijk moet een match twee keer een halfuur duren, met daartussen drie minuten pauze.” En zijn mening over de Europa League? “Ik geef geen zak om deze competitie. Dankzij Sepp Blatter en Michel Platini is die niets waard.”

Ook ‘kunstmatige’ clubs zoals PSG die teren op Qatarees geld, vindt De Laurentiis maar niks: “Met de Russen, de Qatari, de Arabieren en misschien in de toekomst de Chinezen is het heel makkelijk om financieringen in voetbal te verstoppen. Wanneer Qatar via Qatar Airways 100 miljoen euro betaalt om op het shirt van PSG te staan, zegt niemand daar iets van. Maar in Italië zijn al vier ploegen gestraft omdat ze zwaar in de schulden zitten (…) PSG wil de Champions League op een veel te geforceerde wijze winnen. Als ik zes mensen uitnodig om bij mij te komen eten, ga ik toch geen 100 kilogram spaghetti en vijftig blikken tomaten kopen?”

Geregeld vloog al de Napels-baas met zijn uitspraken evenwel ook uit de bocht. Toen in 2008 vier spelers van Napels gelinkt waren aan een club van de Premier League, zei hij dat ze kunnen opdonderen als ze willen opdonderen, maar dat ze dan wel dit moeten beseffen: “In Engeland leven ze slecht, eten ze slecht en hun vrouwen wassen hun geslachtsdelen niet. Een bidet is een mysterie voor hun.” Of zo zei hij ook in 2008 tegen zijn trainer Edy Reja na een 2-2-gelijkspel tegen Lazio Roma: “Eigenlijk wil ik je in elkaar slaan, maar ik ga dat niet doen omdat je een oude man bent. Ik zal je wel ontslaan.”

Wat je De Laurentiis wel kan nageven, is dat hij voetbalfans doet dromen. Dromen van grote titels én grote voetballers. Nog geen twee weken geleden verklapte De Laurentiis dat hij niemand minder Zlatan Ibrahimovic - einde contract in de Major League Soccer - graag naar Napels zou zien komen. Excentriekelingen bijeen. De Laurentiis had de 38-jarige vedette in Los Angeles onlangs getroffen: “We zijn uit eten geweest. Zlatan is vooral een vriend. Veel meer dan een voorstel is het een wens van mij. Maar het hangt volledig van hem af.”