Axelle Red neemt afscheid van haar vader: "Het doet zoveel meer pijn dan verwacht"

In 1968 liet hij haar registreren als Fabienne Demal, maar eigenlijk was ze haar hele leven zijn kleine 'Fabby'. Dat was Axelle Red gisteren ook, toen ze in een mooie 'Facebook'-post herinneringen van haar jonge zelf ophaalde voor haar vader, die zaterdag op 88-jarige leeftijd overleed. De man ook die in 2016 nog liet optekenen dat zijn 'Fabby' het muzikale talent van haar moeder had geërfd en drie jaar geleden nog een opmerkelijk mea culpa sloeg. "Toen ik scheidde, was Fabby dertien jaar en haar zus Nadia vijftien", klonk het. "Ik mag graag denken dat mijn dochters niet te veel onder de scheiding hebben geleden, maar ik had wel wat meer aanwezig kunnen zijn als vader. Dat ik er zo weinig was, daar heb ik spijt van." Dat zijn inmiddels wereldberoemde dochter hem dat nooit écht kwalijk heeft genomen, was al eerder duidelijk. Net als haar vader studeerde ze rechten en net als papa - een gevierd politicus in Limburg - werd de strijd tegen sociaal onrecht een rode draad doorheen haar carrière. Die vader-dochterliefde sijpelt dan ook doorheen de hele brief. "Mijn papa ... voor altijd", begint de zangeres. "Papa, lieve papa, beste vriend, we missen je elke seconde nog net iets meer en het doet nog zoveel meer pijn dan verwacht. Hadden we, ik, het geweten... dan hadden we nog meer en nog intenser genoten van je persoon. Hoewel, het was best wel redelijk fantastisch! Het geluk duurde zo lang: 88 jaar! Iedereen die van hem hield, dacht dat hij er voor altijd zou zijn. Een groot man. Je kon hem altijd wel ergens tegenkomen. Langs de Hasseltse boulevard of de kanaalkom aan de zonkant, waar hij 42 jaar gemeenteraadslid was en 16 jaar schepen."

Axelle Red typeert hem verder als een volks politicus. “Rechtuit, doodeerlijk, dicht bij de mensen. Vol werkijver. Hij verzoende mensen meer dan dat hij ze uit de echt scheidde.” Al roemde ze hem vooral om zijn humor. “Zijn fameuze grappen weergalmen nog steeds in het Parijse ministerie van Cultuur van toen ik er een officiële bekroning kreeg. De toenmalige minister Renaud Donnedieu de Vabres had, zei hij, de beste avond van heel z’n politieke carrière.” Maar helemaal mooi wordt het wanneer ze vaarwel zegt aan ‘de deugniet’ die blijkbaar in haar vader schuilde. “En diegenen die op je wachten, daar waar je nu heengaat, om samen te kaarten met een Witteke. Of twee. En om sigaretten te roken als kwajongens... die hebben verdomd chance! We vergeten je nooit en ik hoop ooit zonder tranen - enkel met de glimlach zoals je het wilde - aan je terug te kunnen denken. Ik ben sowieso gewapend met je honderden moppen. Ik ken ze nog stuk voor stuk, alleen kan ik ze niet zo goed vertellen als jij.”